JULIA DOMNA CHOSE TO BE REPRESENTED AS A HELLENISTIC QUEEN

 Η ΡΩΜΑΙΑ ΑΥΤΟΚΡΑΤΕΙΡΑ ΙΟΥΛΙΑ ΣΕΒΑΣΤΗ (JULIA DOMNA) ΕΠΙΛΕΓΕΙ ΝΑ ΕΜΦΑΝΙΖΕΤΑΙ ΩΣ ΕΛΛΗΝΙΣΤΙΚΗ ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ!

p. 7

Dio reported that Julia Domna received senatorial delegations, answered imperial correspondence in Greek and Latin, and singlehandedly ran the civic half of the empire in Antioch while Caracalla frittered away precious resources in a pointless campaign against the Parthians.20 {Cass. Dio 79.4. Other scholars have seen this passage as a sort of encomium for the empress (e.g., Taylor 1945), but I suspect that Dio meant to indict Caracalla’s shirking of his civil duties by leaving them to a woman.} ...................

p. 21/251

Geta’s death at the end of 211 precipitated a new ideological crisis for the imperial administration and called for Caracalla’s administration to produce a new set of messages that would promote the new sole reign. Caracalla’s program of propaganda was radically different than his father’s, and as such Julia Domna played a small role. In fact, the power which Julia held in this period—perhaps the greatest power she or any imperial woman had held thus far—was semiofficial: she met with important men, reviewed correspondence in Greek and Latin, and forwarded only the most pressing issues to Caracalla, who campaigned while she stayed in Antioch.89 

..................... 

p. 87

While Caracalla was campaigning (or gallivanting, as Dio would characterize it) in the East, Julia Domna was left in Antioch to assume the duties of the civil half of the empire. She conscientiously answered the emperor’s correspondence in Latin and Greek and met with senatorial and provincial delegations.

SUMMARY 

How the maternal image of the empress Julia Domna helped the Roman empire rule. Ancient authors emphasize dramatic moments in the life of Julia Domna, wife of Roman emperor Septimius Severus (193–211). They accuse her of ambition unforgivable in a woman, of instigating civil war to place her sons on the throne, and of resorting to incest to maintain her hold on power. In imperial propaganda, however, Julia Domna was honored with unprecedented titles that celebrated her maternity, whether it was in the role of mother to her two sons (both future emperors) or as the metaphorical mother to the empire. Imperial propaganda even equated her to the great mother goddess, Cybele, endowing her with a public prominence well beyond that of earlier imperial women. Her visage could be found gracing everything from state-commissioned art to privately owned ivory dolls. In Maternal Megalomania, Julie Langford unmasks the maternal titles and honors of Julia Domna as a campaign on the part of the administration to garner support for Severus and his sons. Langford looks to numismatic, literary, and archaeological evidence to reconstruct the propaganda surrounding the empress. She explores how her image was tailored toward different populations, including the military, the Senate, and the people of Rome, and how these populations responded to propaganda about the empress. She employs Julia Domna as a case study to explore the creation of ideology between the emperor and its subjects.

Julia Domna (The Harvard Art Museum 1956.19)

p. 81/82

Perhaps the most interesting and certainly the most unique piece of evidence concerning the reception of Julia Domna by the populations of Rome comes in the form of an articulated ivory doll found in the tomb of the Vestal Virgin Cossinia (see figure 16). The “ancient Barbie,” as she was dubbed in the Italian press, has the hairstyle and features that look much like Julia Domna’s, particularly from the period of Severus’s reign.123 The clothing on the doll, if there was any, has long since decayed, but gold jewelry seems to say something of both the owner and the model for the doll. The owner was likely from a wealthy family and, being a Vestal Virgin, she certainly knew the most powerful and prestigious people in the empire, though this may not have been true when she first acquired the doll. The depiction of the empress is certainly not the maternal figure that the imperial administration so vigorously promoted in Rome. As other commentators have noted, it does not invite or teach its owner to cuddle or nurture it. Instead, the bracelets and sophisticated coiffure bespeak an elegant lifestyle in which beauty and poise are the most valued qualities.124 The doll offers little evidence that she has or will bear, suckle, or nurture children, as we see on the bronze coinage of Julia Domna that was distributed in Rome (see figure 3). This doll — if it was meant to be a representation of Julia Domna —bears no trace of the empress to whom the administration ascribed universal motherhood. Instead, it allows us to see Julia Domna through contemporary female eyes. The girl (and eventually woman) who owned this doll was a Vestal Virgin, someone who rubbed shoulders with powerful men and women. She might well be the elusive woman whose response to imperial portraiture Wood once wondered about.125 

Figure 16. Ivory articulated doll found in the Tomb of the Vestal Virgin Cossinia. Photograph courtesy of the VRoma Project (www.vroma.org) with permission from the Ministero per i Beni e la Attività Culturali–Sporintendenza Speciale per i Beni Archeologici

Τα Νευρόσπαστα και οι θεατρικές παραστάσεις ήταν της "μόδας" μεταξύ των Ελλήνων όπως τουλάχιστον αναφέρεται από τους Έλληνες και Ρωμαίους συγγραφείς. Για πολλούς το θέατρο νευροσπάστων ήταν το σύμβολο της ανθρώπινης μοίρας. Επιφανείς κλασικοί συγγραφείς, φιλόσοφοι, θεολόγοι και επιστήμονες, όπως ο Πλάτων, ο Μάρκος Αυρήλιος, ο Κλήμης ο Αλεξανδρεύς, ο Ευσέβιος, ο Επίκτητος, ο Φίλων και άλλοι κάνουν συχνές περιγραφές για τις μαριονέτες και τον τρόπο που κινούνταν χρησιμοποιώντας τη λέξη ΄"νευρόσπαστον" συνώνυμη της λατινικής λέξης marionette.

Ο Πλάτων στο βιβλίο του «Οι Νόμοι» κάνει αναφορά στις μαριονέτες λέγοντας: «Ας υποθέσουμε ότι ο καθένας από εμάς είναι ένα "νευρόσπαστο" (κινούμενη φιγούρα) που βρίσκεται στα χέρια των Θεών για τη δική τους διασκέδαση ή επειδή είχαν ένα σοβαρό σκοπό για μας για τον οποίο δε γνωρίζουμε τίποτα. Οι παρορμήσεις που μας κινούν μοιάζουν με κλωστές που τις τραβούν οι θεοί από διάφορες κατευθύνσεις …»

Ο Αριστοτέλης στο σύγγραμμα «Τα Πολιτικά» αναφέρεται στα αγάλματα του Δαίδαλου που είχαν τη μοναδική ιδιότητα στην αγαλματοποιία να έχουν την ικανότητα να κινούνται από μόνα τους.

Ο Οράτιος, ο σατυρικός Πέρσιος Φλάκος, και ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Μάρκος Αυρήλιος αμφιβάλουν για την ελεύθερη βούληση του ανθρώπου συγκρίνοντας τον με νευρόσπαστο.

Οι Ελληνικές μαριονέτες κατασκευάζονταν από τερακότα (ψημένο χώμα - πηλός), κερί, ελεφαντόδοντο ή ξύλο. Οι εξαιρετικές κατασκευές ήταν από ασήμι. https://www.marionette.gr/history.php                     -------------------------------------------------------------------------------------------------- 

Σε ένα πρόσφατο έργο αφιερωμένο σε μια εξαιρετική ομάδα διακοσμημένων νευρόσπαστων από τερακότα από τη συλλογή Sambon (Μιλάνο), που χρονολογείται από την ελληνιστική και την ρωμαϊκή περίοδο, σημείωσα ότι ακόμη και για τη λειτουργία και το νόημα των μαριονετών δεν είναι δυνατόν να αγνοηθεί εντελώς η σύνδεση, τουλάχιστον αρχική, με θρησκευτικές τελετές και αποτροπαϊκά αποτελέσματα. Είναι οι ίδιες οι πηγές (Ηρόδοτος, 2.48 in primis) που υποδηλώνουν ότι τα νευρόσπαστα, δηλαδή μορφές με κινητά μέλη που μπορούν να γίνουν αντικείμενα χειρισμού με χορδές, πριν γίνουν ο πλούτος των κουκλοπαικτών και η χαρά των παιδιών, ήταν υποκατάστατα ή αγάλματα των θεοτήτων στις ιερές τελετές [13]. Η διφορούμενη αξία ορισμένων ακροβατικών και ισορροπιστικών κινήσεων, που παλινδρομεί μεταξύ της απλής έννοιας του παιχνιδιού / σχόλης και μιας βαθύτερης (αλλά μερικές φορές δυσνόητης) τελετουργικής και αποτροπαϊκής φύσεως, είναι επιπλέον το ίδιο που η πρόσφατη βιβλιογραφία έχει επαναστέλλεται μεταξύ μιας απλής έννοιας του ludus και μιας βαθύτερης (αλλά μερικές φορές δυσνόητης) τελετουργικής αξίας και αποτροπαϊκό, είναι επιπλέον το ίδιο που η πρόσφατη βιβλιογραφία έχει επίσης αναγνωρίσει για τις κούκλες από τερακότα με κινητά άκρα [14].-

TO ΒΛΕΜΜΑ ΚΑΤΑΜΑΤΑ, H JULIA DOMNA, ΟΙ ΕΛΛΗΝΙΣΤΙΚΕΣ - ΑΙΓΥΠΤΙΑΚΕΣ ΝΕΚΡΙΚΕΣ ΠΡΟΣΩΠΟΓΡΑΦΙΕΣ & ΟΙ ΧΡΙΣΤΑΝΙΚΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ ..

ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΛΛΗΝΙΣΤΙΚΕΣ ΝΕΚΡΙΚΕΣ ΠΡΟΣΩΠΟΓΡΑΦΙΕΣ ΤΗΣ ΑΡΣΙΝΟΪΤΙΔΟΣ ΣΤΙΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ .. ΣΕΠΤΙΜΙΟΣ ΣΕΒΗΡΟΣ & ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ

Αυτός είναι ο μόνος διατηρημένος αρχαίος πίνακας της αυτοκρατορικής οικογένειας του Ρωμαίου Αυτοκράτορα Σεπτίμιου Σεβήρου. Εδώ, μπορούμε να δούμε την σύζυγό του Ιουλία Δόμνα (Julia Domna) και τους γιους του, Caracalla και Geta, με τα βασιλικά διάσημα. Μετά την δολοφονία του Γέτα για λογαριασμό του Καρακάλλα, η μνήμη του εξαλείφθηκε και το πρόσωπο του πρίγκιπα ξύστηκε (damnatio memoriae). Τέμπερα σε ξύλο. Αποκτήθηκε από την Αίγυπτο το 1932 μ.Χ. Ρωμαϊκή Αίγυπτος, 200 μ.Χ. Εκτίθεται στο Μουσείο Altes στο Βερολίνο, Γερμανία. 

-------------------------------------------------------------------

Mathews, T. F. 2021. "The Origin of Icons

Για να κατανοήσουμε τα τυπικά χαρακτηριστικά των χριστιανικών εικόνων είναι απαραίτητο να ξεκινήσουμε με τα 'παγανιστικά' προηγούμενά τους. Ο μοναδικός πιο σημαντικός πίνακας ζωγραφικής της αρχαιότητας είναι ο Septimitis Sevengs and Family, που αγοράστηκε στην Αίγυπτο το 1932 από το Antikensammlung του Βερολίνου. Εξαιρείται από την έρευνα του Rondot ως μη Αιγυπτιακός, θεωρούμενος απλώς ως ένα ρωμαϊκό πορτρέτο (Rondot 2013)[Rondot 2013 / Derniers visages des dieux d'Egypte: Iconographies, panthéons et cultes dans le Fayoum hellénisé des IIe-IIIe siècles de notre ère], αυτό το έργο είναι εντελώς αιγυπτιακό και βαθιά θρησκευτικό με τρεις τρόπους: πρώτον, η εικονογραφία του ταυτίζει τον αυτοκράτορα με τον Σέραπιν, τον αρχαίο θεό της γονιμότητας και της αναγεννήσεως. . [ΣτΣ: Οι δύο αυτοί θεοί - Σέραπις & Αρποκράτης - εισήχθησαν από τους Έλληνες αρχικώς στην Αίγυπτο προκειμένου να εξυπηρετήσουν την ενιαιοποίηση και τον συγκερασμό, κατά το δυνατόν, της λατρείας μεταξύ των διαφορετικών λαών, μάλιστα ο Σέραπις ανακηρύχθηκε ως πολιούχος της Αλεξανδρείας, γεγονός το οποίο επιβεβαιώνεται από το ότι κεραμεικό αγαλματίδιο πανομοιότυπο του Σεράπιος της Xinjiang αναγνωρίσθηκε στην Πτολεμαϊκή Αλεξάνδρεια!] Δεύτερον, είναι μια προσφορά ναού που χαρακτηρίζεται ως 'ανάθημα' (πάπυρος Oxy.1449)[P.Oxy. XII 1449TM Nr. 21850, Return of Temple Property]. Ο όρος προέρχεται από το ελληνικό ρήμα «ανατίθεμι», που σημαίνει «αφιερώνω ή κάνω μια προσφορά για κάτι». Η παρουσίαση μιας εικόνας στην εκκλησία σηματοδότησε την αφιέρωσή της, όπως αναφέρεται στη Β' Σύνοδο της Nίκαιας. του 787 μ.Χ., ακριβώς με αυτόν τον όρο. Και τρίτον, επαναπροσδιορίζει το πάνθεον με την εξάλειψη του νεότερου θεϊκού πρίγκιπα Γέτα που εκτελέστηκε από τον αδελφό του [Καρακάλλα]. .. 

-----------------------------------------------------------------

RONDOT 2013: 

Κατά τη διάρκεια ενός αιώνα, επίσημες ή μυστικές ανασκαφές στην αιγυπτιακή επαρχία Φαγιούμ έχουν αποκαλύψει σημαντικό αριθμό ξύλινων πινάκων εντός πλαισίου οι οποίοι είναι ζωγραφισμένοι με θεότητες. Σήμερα διαθέτουμε ένα σώμα περίπου πενήντα από αυτούς τους πίνακες, πλήρεις ή αποσπασματικούς. Είναι σύγχρονοι με τις αποκαλούμενες προσωπογραφίες σε μούμιες «Fayoum» και απ' όσο μπορούμε να κρίνουμε, ζωγραφίστηκαν τον 2ο αι. μ.Χ. Αυτοί οι πίνακες είναι πολύτιμοι για την ιστορία της τέχνης γιατί προσφέρουν μιαν εξαιρετική μαρτυρία για την ζωγραφική επί τρίποδος [ΣτΣ: οκρίβας ή καβαλέτο], όπως αυτή ασκούνταν στον ελληνο - ρωμαϊκό κόσμο, και την σημασία της οποίας αντιλαμβανόμαστε χάρη στις κλασικές λογοτεχνικές πηγές (ιδιαίτερα του Πλίνιου του Πρεσβυτέρου) αφιερωμένες στα αριστουργήματα των μεγάλων δασκάλων που έφυγαν από την ζωή. Από τη σκοπιά της αιγυπτιακής αρχαιολογίας, μας αποκαλύπτουν τις βαθιές αλλαγές στην μορφή λατρειών και των τελετουργιών των ναών, αφού αυτές οι ζωγραφιές λειτουργούν με τον τρόπο των εικόνων. Δείχνουν επίσης -και ίσως πάνω απ' όλα- πώς μια θρησκεία τόσον αρχαία όσο η αιγυπτιακή θρησκεία, και με κώδικες αναπαραστάσεως τόσον περιοριστικούς όσο ο φαραωνικός κανόνας, μπόρεσε τελικά να δεχτεί ότι ο Ελληνισμός έφτασε να αλλάξει ριζικά την τριχιλιετή. εικονογραφία των θεών του, μεταμορφώνοντας τον Σόμπεκ σε προφίλ και με το κεφάλι ενός σαυριανού σε γενειοφόρο χαρακτήρα που κρατά τον κροκόδειλο του στα γόνατά του, όπως ο Δίας τον κεραυνό του. Για πρώτη φορά, αυτό το σώμα παρουσιάζεται εδώ με αιτιολογημένο τρόπο, σε έγχρωμη φωτογράφιση (Henri Choimet), καθώς και εικονογραφική περιγραφή και ανάλυση. Έτσι σχηματίζονται πολλά πάνθεον, αυτό της αρχαίας Αιγύπτου τώρα δίπλα σε αυτό των θεών του ελληνορωμαϊκού κόσμου ή ακόμα και αυτό των θεοτήτων που λατρεύονται από ένα έθνος (οι Άραβες των ελληνικών κειμένων;) εγκατεστημένο στην επικράτειά του.

C. Breil, L. Huestegge & A. Böckler. 2022. "From eye to arrow: Attention capture by direct gaze requires more than just the eyes," Attention, Perception, & Psychophysics (2022) 84, pp. 64–75.                     

----------------------------------- --------------------------------- 

Tomoko Isomura, Katsumi Watanabe. 2020. "Direct gaze enhances interoceptive accuracy," Cognition 195, https://www.sciencedirect.com/.../pii/S0010027719302872)

Abstract: Direct-gaze signals are known to modulate human cognition, including self-awareness. In the present study, we specifically focused on ‘bodily’ self-awareness and examined whether direct gaze would modulate one’s interoceptive accuracy (IAcc)—the ability to accurately monitor internal bodily sensations. While viewing a photograph of a frontal face with a direct gaze, an averted face or a mere white cross as a baseline, participants were required to count their heartbeats without taking their pulse. The results showed higher IAcc in the direct-gaze condition than in the averted-face or baseline condition. This was particularly the case in participants with low IAcc at baseline, indicating that direct gaze enhanced the participants’ IAcc. Importantly, their heart rate was not different while viewing the direct gaze and averted face, suggesting that sensitivity to interoceptive signals, rather than physiological arousal, is heightened by direct gaze. These findings demonstrate the role of social signals in our bodily interoceptive processing and support the notion of the social nature of self-awareness.

Keywords: Interoception; Heartbeat; Gaze; Self-awareness

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΙΟΥΛΙΑΣ ΣΕΒΑΣΤΗΣ ΠΡΟΣ ΕΦΕΣΙΟΥΣ (Souris 2009)

Μπορεί να είναι εικόνα κείμενο που λέει

"*** Ιουλία **Σεβαστή *** Εφεσί[οις]
πάσαις μέν πόλεσιν καί σύνπασι δήμοις *** ε[ύεργεσιών] 

τυνχάνειν τού γλυκυτάτου μου vioũ vac. τού α[ύτοκράτο]- 

ρος συνε[ύχομαι, μάλιστα δέ τη ύμετέρα διά [τό μέγεθος] 

καί κάλλος καί τήν λοιπήν [αξίζωσιν καί τό παδ[ευτήριον]

είναι τοϊς πανταχόθεν έ[λθούσιν 기?] έργαστήριον [****?]"

Bertolazzi, p. 3

The dominant philosophical thought in Domna’s salon was Neopythagoreanism, a Hellenistic school that, among other things, theorized the cosmic origin of imperial power 17 .

Bertolazzi, p. 237-238, nn. 874, 875

874 Dio mentions Domna’s philosophical salon twice, once during the narration of Severus’ reign (76 [75].15.6), and, later on, in reference to Caracalla’s reign (78 [77].18.3). It seems, therefore, that Domna’s relationship with sophists and philosophers was a well-known fact among her contemporaries. On the topic cf. Levick 2007, 107-123 with further references. It is also interesting to note that, as far as we know, all the philosophers and literati having something to do with Domna’s circle were from the Greek part of the Empire, a circumstance that would make this salon purely Hellenistic (as stressed by Buraselis 1991, 34). Contrary to what is argued by Levick 2007, 163, there is no reason to think that this circle was restricted to people from Greece and Asia Minor only. According to the Suda (s.v. Φρόντων [Adler p. 763]), the Emesene sophist Fronto {Marcus Cornelius Fronto .. taught as a child by the Greek paedagogus Aridelus, Later, he continued his education at Rome[7] with the philosopher Athenodotus and the orator Dionysius} was in Rome at the time of Severus, and he is described as the rival teacher of Philostratus. These facts have led Buraselis 1991, 35 to think that Fronto followed Domna from Emesa to Rome. Curiously enough, he bequeathed his property to his nephew Cassius Longinus, the famous rhetorician who was teacher and chief counselor of Zenobia, the queen of Palmyra.

875 Vita Apoll. 1.3: καὶ προσήκων τις τῷ Δάµιδι τὰς δέλτους τῶν ὑποµνηµάτων τούτων οὔπω

γιγνωσκοµένας ἐς γνῶσιν ἤγαγεν Ἰουλίᾳ τῇ βασιλίδι. Μετέχοντι δέ µοι τοῦ περὶ αὐτὴν κύκλου,

καὶ γὰρ τοὺς ῥητορικοὺς πάντας λόγους ἐπῄνει καὶ ἠσπάζετο, µεταγράψαι τε προσέταξε τὰς

διατριβὰς ταύτας καὶ τῆς ἀπαγγελίας αὐτῶν ἐπιµεληθῆναι (‘The notebooks containing the memoirs of Damis [scil. a disciple of Apollonius] were unknown until a member of his family brought them to the attention of the empress Julia. Since I was a member of her circle - for she admired and encouraged all rhetorical discourse - she set me to trancribe these works of Damis and to take care over their style [transl. by Christopher P. Jones]’). Some scholars have rejected the historical accuracy of this information, arguing that Philostratus’ references to Damis’ writings are fictional expedients to confer authority upon his work (on the topic cf. the synopses of the debate in Kemezis 2014a, 63-68; Sfameni Gasparro 2007, 283-184). Kemezis 2014a has also questioned the existence of a relationship between Domna and Philostratus. In my view, the existence of this connection seems difficult to confute. Philostratus mentions Domna’s circle of sophists in VS 2.30 too, and there is no reason to believe that he lied to his contemporaries regarding his affinity with this circle (similar considerations are expressed by Sfameni Gasparro 2007, 283). Furthermore, he sent a letter concerning Plato’s critique of rhetoric to the Augusta (Ep. 73). The autenticity of this document has also been debated, but Robert Penella, the editor and commentator of Apollonius’ letters, has reaffirmed its genuineness (cf. Penella 1979). 

...................... 

Bertolazzi, p. 275

Curiously enough, both Semiramis and Nictoris, the oriental queens that, according to Dio, Domna wanted to emulate, put an end to their lives while facing conspirators1011. Thus, besides the desire to rule alone, the way in which these queens left the world may have suggested to Dio the comparison between them and Domna. In the eyes of the historian, to all intents and purposes, Domna decided to die as an oriental queen1012. Correspondences with the suicides of Hellenistic queens can provide further food for thought. As noted above, Cleopatra committed suicide in  order to avoid being dishonored and taken to Rome as a captive. More than two centuries before, in 287 BCE, the noble and influential Phila, daughter of Antipater and wife of Demetrius Poliorcetes, committed suicide after her husband had been driven out of Macedonia and had lost his throne1013. Both stories display a common trait, the desire to die rather than to face the consequences of the loss of power and prestige connected with royal rank. In short, Domna’s tragic end seems to show consistency with her middleeastern cultural background. 

----------------------------------------------------------------

https://prism.ucalgary.ca/.../7f6e9880-293d-42eb.../content --

1 ημ.

Απάντηση

Bertolazzi, p. 277

Finally, her decision to let herself die rather than to retire to a private station seems to be quite an unusual one, and makes Domna more similar to an Hellenistic queen, like Phila, rather than to a Roman imperial woman, like Domitia Longina. 

...... 

Bertolazzi, p. 330

Considering the fact that her life was not in immediate danger, her decision to let herself die is quite surprising, and seems to follow Hellenistic customs rather than Roman habits. 

........................... 

Bertolazzi, p. 331

Domna’s refusal to abandon her royal retinue and to retire to private life provides not only an idea of the great prestige that she had attained during the reigns of Severus and Caracalla, but also a key element in better understanding her complex character. This is her strong Hellenistic cultural background, which makes her a unique imperial woman in Roman history. In fact, she did not limit herself to playing the traditional role of an Augusta, i.e. that of an austere Roman matron, wife of the emperor and, possibly, mother of his children. Rather the contrary, she appears to have been determined to affirm the importance of her oriental lineage since the first stages of her marriage with Severus. L. Septimius Bassianus, the name given to their firstborn son in 188, included the cognomen of Domna’s father, Julius Bassianus. This was the great priest of the Sun-god Elagabal, a member of the Emesene nobility that, during the first century CE, had ruled over the small (but importantly regarded) kingdom of Emesa and formed relationship with other middle eastern dynasties. During the second century, the kingdom lost its independence, but the Emesene elite still maintained prestige and ambitions. ...................................... 

Bertolazzi, p. 335

It is important to note that she is the first imperial woman who had a group of philosophers gathered around her, and that only Greek individuals are documented members of this group, which could, consequently, be considered a Hellenistic circle. 

....................... 

Bertolazzi, p. 340

Rather, Domna’s cultural tastes probably had a deep impact on Caracalla’s personality and policies. Besides showing particular attention towards divine matters on his coins, this emperor displayed a great interest for Hellenism. He paid honors to one of Domna’s favorite philosophers, Apollonius of Tyana, and dedicated a shrine to him; he put great effort into imitating Alexander the Great and, finally, tried to marry the daughter of the Parthian king Artabanus V. Ancient historians branded these initiatives as the extravagances of a tyrannical and mentally unstable ruler. They become, nonetheless, understandable when one considers Domna’s cultural background and philosophical preferences. By honoring Apollonius, Caracalla demonstrated sharing his mother’s Neopythagorean view concerning kingship. 

...................... 

Bertolazzi, pp. 340-341

Her final decision to die rather than to retire to private life finds no comparison among Roman imperial women, and seems to recall the suicides of several Hellenistic queens who did not want to be dishonored by losing their royal status. 

................................................................ 

Bertolazzi 2017, p. 341

She represents something more. She seems, in sum, to have been a Hellenistic queen who, in a shrewd and original manner, played the role of Roman Augusta with great success. Bertolazzi, R. (2017). Julia Domna: Public Image and Private Influence of a Syrian Queen (Doctoral thesis, University of Calgary, Calgary, Canada). Retrieved from

https://prism.ucalgary.ca. doi:10.11575/PRISM/26693

https://www.worldhistory.org/Amastris/?fbclid=IwZXh0bgNhZW0CMTAAAR3F7hMZLpQkAeQ0P1tnGfVNWibZOOlGmox6AgRPkk6qaJSUhwvpTnAd_nE_aem_AUoqfuu7e40QqjvPVhe9uXdx_AIFPDGEdEyaQddFIQFm4u_v3SEU0LwSkqHrlPtcVILHScKPU8s5NRnPJW_MT_2D

While Phila, the wife of Demetrius I of Macedon (c. 336 - c. 282 BCE), was the first woman to receive the title basilissa (c. 305/4 BCE), these were the first coins ever to be issued in the name of a queen or any living woman and should thus be interpreted as a bold statement of female authority. It would be remarkable, to say the least, if the Persian Amastris reigned independently – that is, as female sovereign, rather than a king's wife. She was royal by birth, Dionysius had claimed kingship shortly before his death, and Lysimachus had likewise laid claim to kingship. It appears, then, that Lysimachus had arranged for Amastris to rule as queen along the Paphlagonian coast. 

............ 

The First basilissa: Phila, Daughter of Antipater and Wife of Demetrius Poliorcetes

Η ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΑΠΟΛΛΩΝΑ ΤΥΑΝΕΑ & ΤΟΝ ΒΟΥΔΙΣΜΟ 

Kushan ring with Septimus Severus and Julia Domna. Gold finger ring from Ancient India. Kushan period, early 3rd century AD. Solid gold ring, of typical Roman shape, fabricated rather than cast. The intaglio bezel was made separately and carefully fitted into the ring (the join visible only in a slightly damaged area on the edge of the bezel). The bezel is decorated with vis-à-vis portraits of Septimius Severus (laureate head left) and Julia Domna (draped bust right with elaborate coiffure), beneath which is a Gupta Brahmi inscription in a characteristic square-serif style: Damputrasya Dhanguptasya ([Seal of] Dhangupta son of Dama). This image has been mirrored in order to render the inscription legible. 

Χρυσό Δαχτυλίδι από την Ινδία: Κοσσανικό (Kushan) με τον Σεπτίμιο Σεβήρο & την Ιουλία Δόμνα (αρχές 3ου αιώνα μ.Χ.) Δαχτυλίδι από μασίφ χρυσό, τυπικού ρωμαϊκού σχήματος, κατασκευασμένο και όχι χυτό. Το έμβλημα κατασκευάστηκε ξεχωριστά και τοποθετήθηκε προσεκτικά στο δαχτυλίδι (η ένωση είναι ορατή μόνο σε μια ελαφρώς κατεστραμμένη περιοχή στην άκρη της στεφάνης). Το πλαίσιο είναι διακοσμημένο με πορτραίτα του Σεβήρου (κεφαλή αριστερά) και της Ιουλίας Δόμνας (προτομή ντυμένη δεξιά με περίτεχνη κόμμωση), κάτω από την οποία υπάρχει μια επιγραφή σε Gupta Brahmi σε χαρακτηριστικό τετράγωνο serif ύφος: Damputrasya Dhanguptasya ([Σφραγίδα του] Dhangupta υιου της Dama). Αυτή η εικόνα έχει καθρεφτιστεί για να καταστεί ευανάγνωστη η επιγραφή. Kushan ring with Septimus Severus and Julia Domna.jpg

Η ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΑΠΟΛΛΩΝΑ ΤΥΑΝΕΑ & ΤΟΝ ΒΟΥΔΙΣΜΟ 

The decorative epithet “Damputrasya Danaguptasta” in Prakrit Brahmi inscribed on a gold ring depicts Julia Domna (160 – 217 CE) facing Septimus Severus (193 – 211 CE), the first Roman Emperor from Africa (fig.14).[16]

The facing profile busts common in funerary dedications adopts the style of Roman coinage. The ornamental square serif characteristic of the Gupta script has the flourish of an accomplished scribe in the royal court.

The spectacular jugate ring introduces the Gupta dynastic name as Danagupta, meaning protector or governor of wealth and prosperity. The dedication of the revered relic is by the son of Domna (Damputrasya); commemorative relics as such accrue merit to the devout. In this context, the name appellation Dana and Dana – deva from an earlier inscription from North India describes Bhuti as wealth, prosperity, ornament, andadornment. Since Julia Domna’s two sons had died dreadfully, the self-proclaimed “Son of Domna” could be her grand-nephew, Elagabalus or Heliogabalus (Ηλιογάβαλος) of Emesa (Έμεσα ήτοι σύγχρονη Homs, τέως Σελευκιδική πόλη) , the Roman emperor from 218 to 222. The votive ring was indeed deposited in a stupa reliquary by 222 CE before the decline of Rome started. The intermediaries were assuredly the wealthy Nabataean merchant princes vigorously contributing to the Mahayana mortuary cult. Significantly, the royal mausoleum of Augustus Caesar (63 BCE – 14 CE), erected in 28 BCE by the emperor on the Campus Martius in Rome, is prototypical of the stupa monuments in South Asia.[17]

Elagabalus, her great-nephew, deified Julia Domna; her statue shows her as a priestess inthe Imperial cult with covered head wrapped in voluminous himation draped like a saree (fig.15).The Jamalpur Yakshi holding a sprig near her pudendum restates the suggestive sprig of fruit in Domna’s hand. The lotus and Amrit Kalash pedestal identify the Yakhsi as Sri Devi; the goddess of fertility and nourishment in the afterlife offers her breast in the manner of Isis-Venus(fig.16).[18]

How we comprehend the past in the present depends on our knowledge and understanding of the context they were created. Domna, known as Philosopher Queen, was powerful and influential. Her crossing point with the Buddhist culture occurred when she chose to give up life by starvation. Her mysterious Nirvana, similar to the “Starving Buddha,” described by historians as her inability to deal with disappointments in life, does not give credit to her philosophical acumen or her extensive appeal as a goddess worshipped across the empireunder various local titles.[19]

By birth, Julia Domna of the Emesene dynasty was the eldest daughter of Julius Bassianus, the High Priest of Syrian sun god Elagabalus integrated into the Roman pantheon as Sol (Surya, ΗΛΙΟΣ). The togate Buddha enlightened by the halo resembles Sol Invictus or Invincible Sun in the Roman imperial cult. Chakravartin, the world ruler in the image of the Sun, advocates monotheistic devotion to the God-King worshiped as Vishnu and his Avatars, including the Buddha, in the following Gupta period. Julia Domna admired Apollonius of Tyana (ΑΠΟΛΛΩΝΙΟΣ ΤΥΑΝΕΥΣ, c.15 – 96CE), the wandering philosopher and magician in India mistaken for Christ and now understood as the teachings of Buddha contemporary to Pythagoras.[20]

“The Life of Apollonius,” commissioned by Domna, was written by Flavius Philostratus (ΦΙΛΟΣΤΡΑΤΟΣ Ο ΑΘΗΝΑΙΟΣ εκ ΛΗΜΝΟΥ), a sophist philosopher in her Inner Circle.[21]

Philostratus combined Pythagorean Neo-Platonism, mystic relation between man and divinities. Domna agreed with his political philosophy, personal ethics, and views on the worship of statues representing deities and the immortal soul in the image of the sun god. 

SOURCE: "Buddhist and Gupta Imagery in Conjunction with Rituals and Linguistic Anthropology", Arputharani Sengupta

https://www.perseus.tufts.edu/hopper/text?doc=Perseus%3Atext%3A1999.04.0104%3Aalphabetic%20letter%3DD%3Aentry%20group%3D16%3Aentry%3Ddomna-julia-bio-1&fbclid=IwZXh0bgNhZW0CMTAAAR3ZXTm1Umw_FbUleWRvu4rfSbvYyorO8dyM95ThjDCu9y7tF2-daSOcpFA_aem_AZbNIvNSxQ8Rfki39UfxH_i6ONbeWK4GRFTbEj2oYYKINY9R2438znweiAedO3EQePFcIdUCtCpz7maGw7v4oJgb
A Dictionary of Greek and Roman biography and mythology (William Smith, Ed.), s.v. Domna, Ju'lia: By her commands Philostratus undertook to write the life of Apollonius, of Tyana, and she was wont to pass whole days surrounded by troops of grammarians, rhetoricians, and sophists.

Η ΙΟΥΛΙΑ ΔΟΜΝΑ ΩΣ ΑΘΗΝΑ ΠΟΛΙΑΣ

DECREE ASSIGNING DIVINE HONORS TO JULIA DOMNA

https://www.ascsa.edu.gr/uploads/media/hesperia/146603.pdf?fbclid=IwZXh0bgNhZW0CMTAAAR0pLoh_hw4dmkxV2aHD5ujLPYML-F6vCuSmPku2hkS5Gi_-LhtYTEeBDr0_aem_AZYvWs1uTU1GPq9QcvQ89Whm9Sb-B3jcEC6PE_AOnSd6fd4P8Cn5-nfqgBe1bu1ndvYrBNSTJTWAzps9BibhrNuF

Στο Βρετανικό Μουσείο φυλάσσεται θραύσμα λευκού μαρμάρου φέρον επιγραφή στην Ελληνική αναφερόμενη στον θάνατο - αυτοκτονία της Ιουλίας Δόμνας λόγω ασιτίας .. (BM reg. nr. 1874,0205.14: A fragment of white marble, broken on all sides with the remains of three lines of Greek inscription. The inscription is a dedication to Julia Domna, wife of the emperor Septimius Severus and erected in her lifetime) 

-------------------------------------------------------------------

Julia Domna's use of Athena is apparent in a fragmentary replica of the socalled 'Athena Medici' statue type in Thessaloniki (Figs. 1-2).3 These fragments are well known in studies of the Medici statue type and have additional interest for technical reasons, since they stem from an acrolithic statue.4 The photographs clearly show how the head has the cheeks prepared for the fastening of additional hair. Further, the face has the characteristic features, like the distinctive mouth, of Julia Domna. 

Η παραβολή της Ιουλίας Δόμνας με την Αθηνά είναι εμφανής σε ένα αποσπασματικό αντίγραφο του αποκαλούμενου αγάλματος «Athena Medici» από την Θεσσαλονίκη (Εικ. 1-2) . Αυτά τα θραύσματα είναι καλώς γνωστά στις μελέτες αυτού του τύπου αγάλματος (του Medici) και παρουσιάζουν επιπλέον ενδιαφέρον για τεχνικούς λόγους, αφού προέρχονται από ακρολιθικό άγαλμα.4 Οι φωτογραφίες δείχνουν καθαρά πώς η κεφαλή έχει τα μάγουλα προετοιμασμένα για το στερέωση πρόσθετων μαλλιών. Περαιτέρω, το πρόσωπο έχει τα χαρακτηριστικά της Ιουλίας Δόμνας, ιδιαίτερα το στόμα της ... ΠΗΓΗ: Lundgreen 2004

Αναφορικά με την 'ταύτιση' ή παραβολή της Ιουλίας Δόμας με την Αθηνά σημειώνεται ότι η σχετική πρακτική έχει τις ρίζες της στην Ελληνιστική εποχή .. Γιά παράδειγμα αυτό υποδηλώνεται ήδη στην ελληνιστική περίοδο, ένα δε πρώιμο παράδειγμα παρέχεται από τον Καλλίμαχο όπου αυτός αφομοιώνει - ταυτίζει την Βερενίκη ΙΙ (πρίν τον γάμο της) με την Αθηνά ..

Reconstruction by G. Despinis of the acrolithic

Athena Medici/Julia Domna statue, Thessaloniki Museum,

inv. no. 877 (after Despinis, G. 1975. Aκρόλιθα. Αthens, fig. 3).

Έργα που χρησιμοποιούνται για πορτρέτα, κυρίως γυναικών της αυτοκρατορικής οικογένειας, αποτελούν μια ακόμη κατηγορία «αντιγράφων» θεϊκών εικόνων της Κλασικής περιόδου. Αυτό συμβαίνει με ένα ακρολιθικό άγαλμα σε μέγεθος μεγαλύτερο του κανονικούμε του β' αιώνα μ.Χ. στη Θεσσαλονίκη (Εικ. 20.8). Μόνο το κεφάλι του, το οποίο επανακόπηκε αντιγράφον κεφαλή της Ιουλίας Δόμνας, συζύγου του Σεπτίμιου Σεβήρου (193–211), το δεξί πόδι και το δεξί χέρι σώζονται.37 Το έργο αρχικά απεικόνιζε τον τύπο της Αθηνάς των Μεδίκων, όρθια μορφή που φορά ελαφρύ χιτώνα με άφθονες πτυχές σημειωμένες κυρίως στο δεξί πόδι, που προεξέχει κάτω από τον βαρύ αττικό πέπλο.

Ο τύπος έχει συνδεθεί με πρωτότυπο του Φειδία ή ένός από τους μαθητές του και χρονολογείται γύρω στο 430 π.Χ. Έχει προταθεί ότι αντικατοπτρίζει το χάλκινο άγαλμα της Αθηνάς Προμάχου του Φειδία στην Αθηναϊκή Ακρόπολη.38 Μετά την Αθηνά Παρθένο, η Αθηνά Μεδίκων είναι ο τύπος που προτιμάται περισσότερο για αναπαραστάσεις της θεάς στην Αυτοκρατορική περίοδο στην Ελλάδα, από την οποία προέρχονται εννέα εκδοχές ποικίλου μεγέθους και ποιότητας χειροτεχνίας.

Τα έργα αυτά χρονολογούνται κυρίως στον δεύτερο αιώνα μ.Χ., την εποχή του Αδριανού και των Αντωνίνων, και τα περισσότερα από αυτά προέρχονται από την Αθήνα.39 Η μελέτη της προέλευσης και χρήσης εκδοχών αυτού του τύπου –όπου είναι δυνατόν– έδειξε ότι ενώ μεγάλα έργα που βρίσκονταν σε βίλες και δημόσια κτίρια προέρχονταν από την Ιταλία, αφιερωτικά αγαλματίδια και ανάγλυφα προέρχονταν από την Ελλάδα και ιδιαίτερα από την Αθήνα, πράγμα που σημαίνει ότι το αρχέτυπο υπήρχε ακόμα τον δεύτερο αιώνα μ.Χ. και διατήρησε τον λατρευτικό του χαρακτήρα.40

Το άγαλμα της Θεσσαλονίκης είναι το μοναδικό δείγμα του τύπου με το δεξί χέρι που σώζεται, επιβεβαιώνοντας ότι η θεά κρατούσε ένα δόρυ στο χέρι, καθώς και το μοναδικό που χρησιμοποιήθηκε για πορτρέτο, παρόλο που το άγαλμα ήταν κατασκευασμένο εκ νέου.41 

.. ............ 

Στυλιανός Ε. Κατάκης, 20 Αντίγραφα Ελληνικού Αγαλματίου από την Ελλάδα στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορική Περίοδο 

------------------------------------------------------------------------------------------------ 

p. 630-631

Works used for portraits, mainly of women of the Imperial family, constitute one more class of ‘copies’ of divine images of the Classical period. This is the case with a larger-than-life second-century A.D. acrolithic statue in Thessaloniki (Fig. 20.8). Only its head, which was recut into a portrait of Julia Domna, wife of Septimius Severus (A.D. 193–211), right leg, and right hand survive.37 The work originally portrayed the Athena Medici type, a standing figure wearing a light chiton with an abundance of folds marked mainly on the right leg, which projects beneath the heavy Attic peplos.

The type has been associated with Pheidias or one of his pupils and dated to around 430 B.C.; it has been suggested that it reflects Pheidias’ bronze statue of Athena Promachos on the Athenian Acropolis.38 After the Athena Parthenos, the Athena Medici is the type most favoured for representations of the goddess in the Imperial period in Greece, from which come nine versions of varying size and quality of craftsmanship.

These works are dated mainly to the second century A.D., the age of Hadrian and the Antonines, and most of them come from Athens.39 The study of the origin and use of versions of this type – wherever possible – has shown that while large works located in villas and public buildings came from Italy, dedicatory statuettes and reliefs came from Greece and especially from Athens, which means that the archetype was still in existence in the second century A.D. and retained its cultic character.40

The Thessaloniki statue is the only example of the type with the right hand preserved, confirming that the goddess held a spear in that hand, as well as the only one which was employed for a portrait, even though the statue was recut.41 

.............. 

Katakis 2019.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

https://www.marionette.gr/history.php

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΜΑΡΙΟΝΕΤΑΣ, Θέατρο Μαριονέττας 'Γκότση'

https://l.facebook.com/l.php?u=https%3A%2F%2Fmuse.jhu.edu%2Fbook%2F22479%2Fepub%3Ffbclid%3DIwZXh0bgNhZW0CMTAAAR1dpZd2_YxCXE4tC7ocjGhrukoCooPRiF4cZnuGa0bTgbf2No7caa4ZLxM_aem_AUqH1TrmqDC5IRCRFelCJKINBkTMZwVjwB_E1AXDlOkRva9AUheXr4c3qA1rlercwPzCKs-hIMqA4Y1q4GfJESpo&h=AT0_HPmEiGsDl7ouXBHaikftzZ6f5aRQrcGKGWCjTYkZ5dA2iI29dgBSGmD7ndN92lkDm4PwwuCBJOHeeml5QxT5OYjwJXxWs3n3p9iYc3V5bNA66hsj-lxQrXOZjQRcV8RlPl8jenbEk2wktdYe&__tn__=-UK-R]-R&c[0]=AT04t0XTJvXQJq22ENDgeyWlf2iCW9VFJiPFLeLrnKAo5pIP-bvVn8pNE7nAnJwtvKeieErOu_XrF5yUPbOjzwmxd6Xk4Y11i25bvbZ_Shp3cny341ltt9tNNr10bU2Au-gEqqLl4Ua6Atagv_oxrQzMMT9NRw5tS1mPn_7HOpP3RccBo_oS

https://ancientworldonline.blogspot.com/2024/05/maternal-megalomania-julia-domna-and.html

https://books.google.gr/books?id=tl0abd0dx0oC&pg=PA98-IA9&lpg=PA98-IA9&dq=Ivory+articulated+doll+found+in+the+Tomb+of+the+Vestal+Virgin+Cossinia.+Photograph+courtesy+of+the+VRoma+Project+(www.vroma.org)+with+permission+from+the+Ministero+per+i+Beni+e+la+Attivit%C3%A0+Culturali%E2%80%93Sporintendenza+Speciale+per+i+Beni+Archeologici&source=bl&ots=UTzBCWdM6e&sig=ACfU3U3LMlgUa9ZeUz3H9QClvmE9WM1n0A&hl=el&sa=X&ved=2ahUKEwjt2PKpxKGGAxVFR_EDHSHVAG4Q6AF6BAgJEAM#v=snippet&q=While%20Caracalla%20was%20campaigning&f=false

Langford, J. 2013. Maternal Megalomania. Julia Domna and the Imperial Politics of Motherhod, Baltimore.

https://academic.oup.com/edited-volume/37173/chapter-abstract/323750368?redirectedFrom=fulltext

Mathews, T. F. "The Origin of Icons," in The Oxford Handbook of Byzantine Art and Architecture (Oxford Handbooks), ed. E. C. Schwartz, pp.  (ed.) 

https://link.springer.com/content/pdf/10.3758/s13414-021-02382-2.pdf?fbclid=IwZXh0bgNhZW0CMTAAAR2GnMiG5aWBlQefNBzKSPxIHkoPT814uQZAR094zFzxBH_86wBjI7yXxI8_aem_AUrbX4HPca7w-wFMFqRj5cvYwbtoUmDGPvxgM-8XZGYIx6ZglfY7kqphhOiD9en5nZlntbdA80IsIqCbZcgxghQ2

Breil, C., L. Huestegge, A. Böckler. 2022. "From eye to arrow: Attention capture by direct gaze requires more than just the eyes," Attention, Perception, & Psychophysics 84, pp. 64–75.

https://www.sciencedirect.com/science/article/pii/S0010027719302872?fbclid=IwZXh0bgNhZW0CMTAAAR3zQlEceyHNJNTTUHPUqfP8m5Vgybu8qhw64Pz9geU1IWBadwZwhjj-sPA_aem_AUpFKNKJTV_tki7C78awLhyQ2XhydTaZRk0A6sChiDD9QluuhkPlCa3mv_i09epImRlB1GjJps5mEemVT_rsei3k

Tomoko Isomura & Katsumi Watanabe. 2020. "Direct gaze enhances interoceptive accuracy," Cognition 195 (2020) 104113, pp. 1-5.

https://publications.dainst.org/journals/chiron/article/download/502/5110

Souris, G. 2009. "A παιδεύσεως ἐργαστήριον for «Hellenes» in Ephesos. Iulia Domna’s letter to the city," Chiron 39, pp. 359–362.

https://prism.ucalgary.ca/server/api/core/bitstreams/7f6e9880-293d-42eb-9189-83e4b9dce702/content?fbclid=IwZXh0bgNhZW0CMTAAAR3wh4fSjMaBoShoZMzBSrHaxFYEMGqNQywuRmBSBMRRYPYkwYJOj6IR3hE_aem_AUqA-OcxY786bHrRVivBHU8HV8WIpCuUyhYjV1I-ORB8-EThRzMQe765tTuqKPxKrnfTJ1uBNjAoa2HB2D6ms498

Bertolazzi, R. 2017. Julia Domna: Public Image and Private Influence of a Syrian Queen (diss. Univ. of Calgary, Canada).

Rondot, V. 2013. Derniers visages des dieux d'Egypte: Iconographies, panthéons et cultes dans le Fayoum hellénisé des IIe-IIIe siècles de notre ère, Sorbonne Univ. Press.

https://www.jstor.org/stable/45134362

Oliver, J. H. 1940. "Julia Domna as Athena Polias," Harvard Studies in Classical Philology 51, Supplementary Volume I, pp. 521-530.

https://www.academia.edu/22145767/Use_or_Abuse_of_Athena_in_Roman_Imperial_Portraiture_the_Case_of_Julia_Domna

Lundgreen, B. 2004. "Use and Abuse of Athena in Roman Imperial Portraiture: The Case of Julia Domna," Proceedings of the Danish Institute at Athens 4,  pp. 69-91.

Arputharani Sengupta. 2021. "Buddhist and Gupta Imagery in Conjunction with Rituals and Linguistic Anthropology", <https://www.academia.edu/52108107/Buddhist_and_Gupta_Imagery_in_Conjunction_with_Rituals_and_Linguistic_Anthropology> (23 May 2024).

https://www.academia.edu/70186175/20_Copies_of_Greek_Statuary_from_Greece_in_the_Roman_Imperial_Period_in_O_Palagia_ed_Handbook_of_Greek_Sculpture_Berlin_Boston_de_Gruyter_2019_620_654_fig_1_18

Katakis, S. E. 2019. "Copies of Greek Statuary from Greece in the Roman Imperial Period," in Handbook of Greek Sculpture, pp. 620-654.

https://sitestatic.shopster.gr/6150c0d864787b561e67912f/002796_de.pdf

Δεσπίνης, Γ. Ι. 1975. "Ακρόλιθα αγάλματα των ρωμαϊκών χρόνων," Κλασική παράδοση και νεωτερικά στοιχεια στην πλαστική της ρωμαϊκής Ελλάδας, σελ. 19-34.

https://www.amth.gr/exhibitions/exhibit-of-the-month/1902?fbclid=IwZXh0bgNhZW0CMTAAAR1OVw-evnPAjFhwtMpFlqJQWUI4kM5bOzxQVEhcnULSZ9VlWbTTq3l-khw_aem_AZYr9N4plNoGkHmd5uf12CZEfJ48a9VrH4zd74HwwZtRaCVJSZ4d_JG92IRrazgMFbanATfW2qu2_xNIQO7JdHp-

ΤΜΗΜAΤA AΚΡOΛΙΘΟΥ AΓAΛΜAΤΟΣ ΑΘΗΝAΣ ΤYΠΟΥ MEDICI