ANCIENT SUDAN & GREECE..

 ΣΟΥΔΑΝ & ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ (ερανίσματα..)

ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΤΟΥ ΣΟΥΔΑΝ & ΟΙ 'ΕΛΛΗΝΕΣ' ΒΑΣΙΛΕΙΣ ΤΟΥ [HISTOIRE ET CIVILISATION DU SOUDAN - De la préhistoire à nos jours, Olivier Cabon (dir.), Africae Studies]

απόσπασμα (ΜΗΧΑΝΙΚΗ ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ): Μία από τις σταθερές των κρατών που διαδέχονταν το ένα το άλλο στην επικράτεια του Σουδάν από την πτώση του πολιτισμού Κέρμα (2500-1600 π.Χ.) ήταν η επιθυμία για συμμόρφωση με ξένα πολιτιστικά υποδείγματα: την Φαραωνική Αίγυπτος για τα βασίλεια Κουσιτών, την Βυζαντινή Αυτοκρατορία για τα μεσαιωνικά χριστιανικά βασίλεια, τις μοναρχίες του Κόλπου σήμερα. Η βυζαντινή επιρροή στο Μεσαιωνικό Σουδάν είναι ιδιαίτερα ορατή στην επιγραφική: οι επιτύμβιες στήλες των εκκλησιαστικών και πολιτικών αρχών είναι έτσι πιο συχνά γραμμένες στα ΕΛΛΗΝΙΚΑ (σπανιότερα στα κοπτικά). Αυτό επιβεβαιώνεται και από τις μαρτυρίες των Ανατολικών και Αράβων χριστιανών χρονικογράφων, οι οποίοι αποτελούν τις κύριες πηγές μας για την ιστορία αυτής της περιόδου. Έτσι, ο Ζαν Διάκονος ο Αιγύπτιος {Ο Ιωάννης Διάκονος Υμμωνίδης (825-880), ήταν Καρολίγγειος ιστοριογράφος} μας λέει ότι ο Μερκούριος, βασιλέας της Μακουρίας, είχε το παρατσούκλι «Νέος Κωνσταντίνος». Ένας Άραβας συγγραφέας αποκαλεί τον Νούβιο μονάρχη «Έλληνα βασιλέα» (al-malik al-yunani). Ωστόσο, όπως το υπόδειγμα της Αιγύπτου δεν αμφισβητούσε τα ιδιαίτερα έθιμα των Κουσιτών, έτσι και η η ελληνική επιρροή δεν διέγραψε τις τοπικές ιδιαιτερότητες. Αρκετά σύντομα, οι Νουβικές γλώσσες άρχισαν να χρησιμοποιούν ένα αλφάβητο εμπνευσμένο από τα Κοπτικά και την Αγία Γραφή μεταφρασμένες τουλάχιστον εν μέρει στην Παλαιά Νουβική, την γλώσσα του Βορρά. Στις τοιχογραφίες των εκκλησιών, απέναντι στους χαρακτήρες της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης που παριστάνονται με ανοιχτόχρωμο δέρμα, οι βασιλείς, οι πρίγκιπες και οι επίσκοποι της Νουβίας ξεχωρίζουν με το σκούρο χρώμα τους. Η Νουβία και η Αιθιοπία (η πρώην Αβησσυνία) αντιπροσωπεύουν πράγματι τις δύο μεγάλες χριστιανικές ομάδες της μαύρης Μεσαιωνικής Αφρικής, ακόμα κι αν στην Δύση ξεχνάμε συχνά ότι το Σουδάν, πριν ενδώσει στο Ισλάμ, γνώρισε μια χιλιετία Χριστιανισμού. Ο εκχριστιανισμός των Νουβικών βασιλείων Στα μέσα του έκτου αιώνα, τρία βασίλεια της Νουβίας μοιράζονταν την Κοιλάδα του Μέσου Νείλου, αφού απορρόφησε ή ομοσπονδίασε τα πριγκιπάτα της Νούβα πολύ πιο πολυάριθμοι στη μεταμεροϊτική περίοδο. Στα βόρεια, ανάντι του πρώτου καταρράκτη, που συνορεύει με την Αίγυπτο, είναι το βασίλειο της Nobadia (ή Nobatia), με πρωτεύουσα το Qasr Ibrim και αργότερα στο Φάρας. Στο κέντρο, μεταξύ του τρίτου καταρράκτη και του πέμπτου, βρίσκεται το βασίλειο των Μακουρίων, πρωτεύουσα του οποίου είναι η Παλιά Ντόνγκολα. Τέλος, νότια του πέμπτου καταρράκτη και πέρα ​​από το σημερινό Χαρτούμ, βρίσκεται το βασίλειο της Alodia (ή Alwa), με πρωτεύουσα τη Soba στον Γαλάζιο Νείλο, όχι μακριά από τη συμβολή με τον Νείλο. Τέλος, η αραβική έρημος μέχρι την Ερυθρά Θάλασσα κρατείται ακόμα από τους Blemmyes και τους Bedjas, μεταξύ των οποίων οι γραπτές πηγές δεν κάνουν πλέον καμία διαφορά. Είναι αυτή η πολύπλοκη πολιτική κατάσταση που βρίσκουν οι πρώτοι ιεραπόστολοι που έστειλε η Κωνσταντινούπολη.

ΒΑΣΙΛΕΙΟ KUSH & ΠΤΟΛΕΜΑΙΚΗ ΔΥΝΑΣΤΕΙΑ (σ. 191-2) 

Ωστόσο, τώρα που τα δύο βασίλεια, το Ελληνιστικό και το Κουσιτικό, βρέθηκαν πρόσωπο με πρόσωπο, οι πραγματικότητες της γεωπολιτικής επρόκειτο να επιβληθούν. Όπως και πριν, το κύριο διακύβευμα ήταν η Κάτω Νουβία και τα χρυσωρυχεία της. Φαίνεται ότι, από την αλλαγή εξουσίας στην Αίγυπτο, το βασίλειο των Κουσιτών (πιθανώς κατά την τελευταία βασιλεία της Νάπατα) αντέδρασε ενισχύοντας την στρατιωτική του παρουσία στην Κάτω Νουβία και δοκιμάζοντας την άμυνα του νέου κατόχου.

Ίσως από τη βασιλεία του Πτολεμαίου Α' Σωτήρος (305-283) και σίγουρα στην αρχή της βασιλείας του διαδόχου του Πτολεμαίου Β' Φιλαδέλφου (283-246), ξεκίνησαν αψιμαχίες με τους Κουσίτες στις συνοριακές πόλεις Ασουάν και Ελεφαντίνη. Γύρω στο 274, ο Πτολεμαίος Φιλάδελφος έστειλε μια εκστρατεία που κατέλαβε την Κάτω Νουβία μέχρι το Μπούχεν, κοντά στον δεύτερο καταρράκτη. Η περιοχή χωρίστηκε τότε σε δύο επαρχίες: την Δωδεκάσχοινο (γη από τα 12 σχ. ή 128 km), μεταξύ Aswan και Hiéra Sycaminos (σημερινή Maharraqa) και του Τριακοντάσχοινο (γη των 30 σχ., ή 320 km), στα νότια μέχρι τον δεύτερο καταρράκτη. Τα έσοδα της Δωδεκασχοίνου αποδίδονται στον ναό της Ίσιδας των Φιλαίων, τον οποίο οι Πτολεμαίοι θα καταστήσουν θρησκευτικό συγκρότημα εθνικής σημασίας.

Παράλληλα με τις στρατιωτικές επιχειρήσεις, τέθηκε σε εφαρμογή μια νέα διπλωματία για να εξασφαλίσει τη συνέχεια των ανταλλαγών με το βασίλειο των Κουσιτών. Η πολιτική γοήτρου των Λαγιδών και η επιρροή της νέας πρωτεύουσας, Αλεξάνδρειας, που έχτισε ο Πτολεμαίος Α', κατέστησαν απαραίτητη την απόκτηση πολυτελών υλικών όπως ελεφαντόδοντο και έβενο, δέρματα άγριων ζώων και φτερά στρουθοκαμήλου, αλλά και εξωτικών σκλάβων, πολύτιμων τον Ελληνιστικό κόσμο και, μια καινοτομία στο στρατιωτικό οπλοστάσιο, που εισήχθη από τις εκστρατείες του Αλεξάνδρου στην Ινδία, οι πολεμικοί ελέφαντες. Σε αυτές τις εμπορικές ανάγκες προστέθηκαν η δίψα για γνώση και η επιστημονική περιέργεια που χαρακτήριζε τον Ελληνικό πολιτισμό και που πρόσφατα ενσαρκώθηκαν στη μεγάλη βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας που χτίστηκε επί Πτολεμαίου Σώτερ. Επίσης, από τις αρχές του 3ου αιώνα άκμασαν λογοτεχνικές ή γεωγραφικές πραγματείες, των οποίων η Αιθιοπία απετέλεσε αντικείμενο εν μέρει ή εν όλω. Ορισμένοι από αυτούς τους πολυγράφους υποτίθεται ότι ταξίδεψαν στην Μερόη, όπως ο Dalion (Δαλίων ?) και ο Βίων ο Σολεύς (Κιλικίας), και οι δύο συγγραφείς των έργων που ονομάζονται Αιθιοπικά (οι Αιθιοπικοί), ή ο Αριστοκρέων, γεωγράφος. Άλλοι, όπως ο Ερατοσθένης, διευθυντής της βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας και διάσημος επειδή ήταν ο πρώτος που υπολόγισε την περιφέρεια της Γης, ή όπως ο Αγαθαρχίδης της Κνίδου, γραμματέας στην αυλή του Πτολεμαίου Στ' Φιλοπάτορα, βασίστηκε στις μαρτυρίες των περιηγητών και στα αλεξανδρινά αρχεία. Κανένα από αυτά τα έργα δεν μας έχει φτάσει ολοκληρωμένο και μόνο λίγο πολύ πιστά αποσπάσματα μας είναι γνωστά στα έργα του Διόδωρου του Σικελιώτη (90-30 π.Χ.), του Στράβωνα (64 π.Χ.). -21/25 μ.Χ.), του Πλίνιου του Πρεσβύτερος (23-79 μ.Χ.) και Αθηναίος Ναυκράτης (170-230 [?] μ.Χ.).

Αγαλματίδιο Σειληνού ή Σατύρου από το υδάτινο ιερό της Μερόης, α' φάση, μέσα 3ου αι. π.Χ. (School of Archaeology, Classics and Egyptology, University of Liverpool Neg. Nos. M. 150 & 151), SOURCE: Apedemak and Dionysos. Further remarks on the "Cult of the grape" in Kush.

Published on Jan 20, 2014, by A. Manzo — Sudan & Nubia, No 10, published by The Sudan Archaeological Research Society, 2006.

Προτομή Νουβίου, Πτολεμαϊκής περιόδου, MFA 70.59

ΗΡΑΚΛΗΣ ή ΑΝΤΑΙΟΣ ή ΔΙΟΝΥΣΟΣ και ΓΑΙΑ ή ΜΑΣΚΑ (?) ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΕΤΑ-ΜΕΡΟΪΤΙΚΗ ΝΟΥΒΙΑ ΤΟΥ 4/5 αι. μ.Χ.! 

In the Nubian Museum at Aswan (Plate 1) is exhibited a small but remarkable calcite statuette of a largely naked male standing on a circular concave-sided plinth of common form, carved integrally with the alabaster of the figure and itself placed upon another stand not dissimilar in shape in a metal, probably lead. He has a cross-legged Dionysiac stance, and looks downwards; his hair is worn in a roll round his head. A cloak is draped round his neck and falls to the ground behind him, and he has hunting boots.

His left arm hangs to his side and he holds the edge of the cloak in his left hand. A spear is held upright in his right hand, with its butt on the ground, but much of its lower part is broken away. The spear is strengthened by two puntelli, one extending from the blade of the spear to the head of the god, the other at thigh level.

Török (1995, 94) reports that black or dark grey paint adorns the alabaster stand, the god’s hair, boots and the top of what he regards as a thyrsos. At the feet of the figure, rising from the ground and looking upwards, is the head of a female, with long wild locks of hair (also tinted dark grey), and her mouth agape with fear and apprehension.

This can only be Ge, mother, according to several theogonies, of an enormous number of elemental powers, gods, giants, monsters, personifications and, as we have seen, Antaios. In Greek art, Ge is shown in vase-painting, usually emerging up to her waist from the ground to hand to Athene her child Erichthonios (LIMC IV, 2, pl. 98) and rising partway out of the earth to appeal in vain to Athene to save her children, the Giants, in the gigantomachy on the Pergamon Altar (Queyrel 2005, 14). In Roman art, Ge appears emerging almost fully from the ground to support Augustus on a slab from the Aphrodisias Sebasteion (Erim 1986, 115) and can be equated with the beneficent Tellus, a form of the personification Abundance, completely above ground, as on the Ara Pacis Augustae (LIMC VII, 2, pl. 609, with other versions). Only in the second half of the 4th to early 5th century AD Hoxne pepper-pot and in the probably contemporary Nubian Museum figure does her head alone appear out of the earth. The identification as Antaios is clear enough in the Hoxne pepper-pot from the presence of Herakles and the wrestling pose of the two antagonists, but who is the young man with the spear found in Nubia?

The statuette (Plate 1) came from Tomb 3 at Ballana, just below the Second Cataract. The post-Meroitic Ballana Tomb 3 was covered by a huge tumulus (Emery 1948, 37-8, pls 7 and 9). The figure, thought to be Herakles, is first described in the excavation report of the Ballana and Qustul tombs (Emery and Kirwan 1938: from Tomb 3, Room 2: after p. 76, fig. 36 (plan of tomb); pp. 78-82 (describing the finds)). The descriptions of the statuette are very sparse and do not mention the boots and the head rising from the ground (ibid., p. 80, no. 23, p. 382, no. 873:) -

Cat. No. 873. Tomb No. B. 3-23. (Plate 107A). Alabaster

statuette of Hercules standing on a pedestal base of lead. The figure is in the semi-nude with only a cloak hanging from the shoulders. The right hand holds a staff surmounted by a pine-cone. Size 15.5cms. in height. Provenance. Room 2 of Tomb 3 at Ballana.

Ο ΚΡΕΩΝ ΣΤΗΝ ΜΕΡΟΗ (ΣΟΥΔΑΝ) ΩΣ ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΗΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΔΡΑΜΑΤΟΣ! (Goblet with relief decoration, Roman Imperial mid-1st century A.D., Nubia (Sudan), Sudan, Meroe (Beg. North), Pyramid Beg. N 2, MFA 24.971)

https://collections.mfa.org/objects/145865

Η συγκεκριμένη ερμηνεία της σκηνής που εκτυλίσσεται στο εξωτερικό του κυπέλλου, που αντιπροσωπεύει κάποιου είδους κρίση, έχει προκαλέσει τους μελετητές. Επειδή η μορφή η ντυμένη με τόγκα, που είναι ενθρονισμένη σε μια υπερυψωμένη ράγα, ομοιάζει με τον Αύγουστο, τον πρώτο αυτοκράτορα της Ρώμης, ορισμένοι διάβασαν τη σκηνή είτε ως απεικόνιση ενός αβέβαιου πλέον ιστορικού γεγονότος είτε ως πολιτική αλληγορία της κυριαρχίας της Ρώμης στην Αίγυπτο. προσωποποιημένη από τη γυναίκα που παρακαλούσε με δύο μικρά παιδιά κολλημένα πάνω της. Μια πιο πιθανή ερμηνεία αντιμετωπίζει την σκηνή ως αντικατοπτρίζουσα θεατρική παράσταση ενός πολύ γνωστού μύθου στον οποίο ο Κορίνθιος βασιλιάς Κρέων διατάζει τη μάγισσα Μήδεια και τους απογόνους της να εξοριστούν. Ως εκ τούτου, μαρτυρεί την εκτεταμένη επίδραση του ελληνικού δράματος στη ρωμαϊκή εγχώρια τέχνη. 

---------------------------------------------------------- -------- 

The specific interpretation of the scene running around the cup's exterior, which represents some sort of judgment, has challenged scholars. Because the toga-clad figure enthroned on an elevated dais bears a physical resemblance to Augustus, Rome's first em-peror, some have read the scene either as a depiction of a now uncertain historical event or as a political allegory of Rome's dominance over Egypt, personified by the pleading woman with two small children cling-ing to her. A more probable interpretation treats the scene as reflecting a theatrical staging of a well-known myth in which the Corinthian king Kreon orders the sorceress Medea and her offspring into exile; as such, it testifies to the extensive influence of Greek drama on Roman domestic art.

ΔΙΩΤΟΣ ΑΡΓΥΡΟΣ ΣΚΥΦΟΣ ΜΕ ΔΙΟΝΥΣΙΑΚΗ ΣΚΗΝΗ & ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΥΠΟΓΡΑΦΗ (?) (Two-handled cup [skyphos] with Bacchic scene, Roman Early Imperial Period, A.D. 1–30, MFA ac. nr. 1997.83)

https://collections.mfa.org/objects/45948?image&fbclid=IwZXh0bgNhZW0CMTAAAR2n8r5CxDG0Z11StFUkgs4APEIYxEEgY--r6odolT7d6EPpob1SHdE3n3Y_aem_ARIwIXYAVj8v6fB3A7vnq8p4S9F-WqZCuwdhwMHdMcYFl01lgpPlqvlwaQu9PAXBq8Tcc6LCEe3s2c82P2I-XrJN

Αναφορά σε όνομα 'Σίσιμης' υπάρχει "Εις την τετραβιβλον του Πτολεμαιου Εξηγητης ανωνυμος" ..

 ----------------------------------------------------------------

TWO BRONZE VASES IN THE MUSÉE DU PETIT PALAIS, Andrew Oliver

Μια έρευνα ορόσημο αυτού του είδους πραγματοποιήθηκε την δεκαετία του 1990 από τον Malcolm Bell, III, ο οποίος κατόρθωσε να αποδείξει ότι ένα διαφορετικό σύνολο αργυρών σκευών, που αποκτήθηκε από το Μητροπολιτικό Μουσείο Τέχνης μεταξύ 1981 και 1984, είχε πράγματι ανασκαφεί παράνομα γύρω στο 1980 ή το 1981 από ένα Ελληνιστικό σπίτι γνωστό σήμερα ως "Οίκος του Ευπολέμου", στην αρχαία πόλη Μοργαντίνα (πλησίον Αηδόνος) της Σικελίας. Αυτό το αργυρό σύνολο είχε πιθανότατα κατασκευαστεί στις Συρακούσες, μεταφέρθηκε στη Μοργαντίνα και τελικά θάφτηκε κατά την περίοδο πολιορκίας το 211 π.Χ., κατά τη διάρκεια του Β' Πουνικού Πολέμου.

 ------------------------------------------------------------------- 

A landmark investigation of this kind was carried out in the 1990’s by Malcolm Bell, III, who was able to build a convincing case that a different set of silver, acquired by the Metropolitan Museum of Art between 1981 and 1984, had actually been illegally excavated around 1980 or 1981 from a Hellenistic house known today as the House of Eupolemos, in the ancient Sicilian city of Morgantina.5 This silver had likely been made in Syracuse, was carried to Morgantina, and eventually buried during a period of siege in 211 BCE, during the Second Punic War. .. SOURCE: Walsh 2017

Μιά σειρά δύο ορειχάλκινων αγγείων (TWO BRONZE VASES IN THE MUSÉE DU PETIT PALAIS, Andrew Oliver, 2019), κυρίως όμως αργυρών διαθέτουν ανάγλυφη διακόσμηση Διονυσιακών ή άλλων σκηνών με έντονη Ελληνιστική συσχέτιση. Μεταξύ των αργυρών αναφέρουμε το ευρεθέν στην Μερόη (MFA 24.971), τον δίωτο σκύφο (MFA 1997.83), το κύπελλο στο PRINCETON UNIVERSITY ART MUSEUM (2000-356), τα ευρισκόμενα στο Μουσείο Getty (75.AM.54-55) κ.α. Τρία από τα αγγεία φέρουν την Ελληνική επιγραφή Σισίμης ή Σις ενώ τα δύο του Μουσείου Getty αναφέρεται ότι προέρχονται από τάφο, συνοδεύονται δε από σπάνιο νόμισμα που ο Μάρκος Αντώνιος έκοψε στην Μικρά Ασία το 34 π.Χ.

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ: Oliver Jr., A. 1980. "A Set of Ancient Silverware in the Getty Museum," The J. Paul Getty Museum Journal 8, pp. 155-166, figs. 1-6.

Μουσείο, που περιλαμβάνει χρυσά κοσμήματα, αγγεία από ασήμι, αχάτη, κρύσταλλο βράχου και τερακότα, και ένα χρυσό aureus του Αυγούστου του AD 15.[52] Αυτές οι δύο ταφές που περιέχουν ασημικά, κοσμήματα και ένα Ρωμαικό χρυσό νόμιαμα (aureus) είναι εντυπωσιακά παράλληλες με τις υποτιθέμενη ομάδα τάφων στο Μουσείο J. Paul Getty και υποδηλώνουν έντονα ότι το νόμισμα του Μάρκου Αντωνίου θα μπορούσε πράγματι να είχε βρεθεί μαζύ με τα αργυρά σκεύη και τα κοσμήματα. Πού παρήχθησαν τα αργυρά αγγεία; Κατασκευάστηκε στην Ιταλία, στην Ρώμη ή στην Καπύη (Capua), για παράδειγμα , από έναν Έλληνα αργυροχόο που εργαζόταν με βάση τις παραδόσεις των μικρασιατικών διακοσμητικών τεχνών, και στην συνέχεια στάλθηκε ανατολικά ως δώρο σε έναν επαρχιακό αξιωματούχο; Ή μήπως κατασκευάστηκε σε μια οποιαδήποτε ανατολική πόλη όπου μπορούμε εύλογα να υποθέσουμε ότι άνθισε η αργυροχοΐα στην την ύστερη Ελληνιστική περίοδο, πεπι παραδείγματι σστην Πέργαμο, στην Έφεσο, στην Ταρσό ή στην Αντιόχεια, για παράδειγμα; Δεν είναι δυνατόν να πούμε με βεβαιότητα. Όσο για την ημερομηνία κατασκευής και χρήσεώς του, όμως, νομίζω ότι μπορούμε εύλογα να προτείνουμε το τρίτο τέταρτο του πρώτου αιώνα π.Χ.

 ------------------------------------------------------------------- 

Museum, including gold jewelry, vases of silver, agate, rock crystal and terracotta, and a gold aureus of Augustus of AD 15.[52] These two burials containing silverware, jew-elry, and an aureus apiece are strikingly parallel to the alleged tomb group in the J. Paul Getty Museum. and strongly suggest that the coin of Mark Antony could in-deed have been found with the silver and jeweity Where was the silver produced? Was it made in Italy, at Rome or Capua, for instance, by a Greek silversmith working in the traditions of Asia Minor decorative arts, and then sent east as a gift to a provincial official? Or, was it manufactured its one of any number of eastern cities where we may reasonably assume silversmithing flour-ished in the late hdlenistic period, at Pergamon, Ephesus, Tarsus, or Antioch, for example? It is not possible to say. As for the date of its manufacture and use, however, I think we may reasonably propose the third quarter of the first century B. C..

Cup with Bacchic motifs in high relief, early 1st century A.D. Roman, Gilt silver, PRINCETON UNIVERSITY ART MUSEUM 2000-356

Φέρει την Ελληνική επιγραφή Σις..

Skyphos, Roman, 50–25 B.C., Silver, 75.AM.54

Ο Michael Pfrommer στο έργο του "Metalwork from the Hellenized East: Catalogue of the Collections" θεωρεί το τεκμήριο ανήκον στα έργα της Εξελληνισμένης Ανατολής (p. 99, n. 804).

ΕΛΛΗΝΙΣΤΙΚΗ ΜΟΥΣΙΚΗ ΣΤΗΝ ΑΦΡΙΚΗ, 10 π.Χ.: ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΜΟΥΣΙΚΩΝ ΟΡΓΑΝΩΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΥΡΑΜΙΔΑ ΤΗΣ AMANISHAKHETO - ΜΕΡΟΗ (HELLENISTIC MUSIC IN AFRICA, 10 BCE: RECONSTRUCTING THE INSTRUMENTS FROM QUEEN AMANISHAKHETO’S PYRAMID)

Ancient Music Beyond Hellenisation, https://cordis.europa.eu/project/id/787522/reporting On the other hand, the study and reconstruction, virtual and material, of wind instruments of Hellenistic pedigree but found outside the confinements of the Hellenistic ‘heartlands’ may provide evidence of ‘foreign’ tonality employed in those regions – specifically the royal city of Meroë in modern Sudan and the Oxus Temple in modern Tajikistan. 

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΡΕΥΝΑ ΔΙΕΞΑΧΘΕΙΣΑ ΑΠΟ ΟΜΑΔΑ ΤΗΣ ΕΕ 

.... Από την άλλη πλευρά, η μελέτη και η ανακατασκευή, εικονική και υλική, πνευστών ελληνιστικής γενεαλογίας αλλά που βρέθηκαν εκτός των ορίων των ελληνιστικών γεωγραφικών «πυρήνων» μπορεί να αποδείξει την «ξένη» τονικότητα που υιοθετήθηκε σε αυτές τις περιοχές – συγκεκριμένα στην βασιλική πόλη Meroë (βασίλειο Kush) στο σύγχρονο Σουδάν και στον ναό του Ώξου στο σύγχρονο Τατζικιστάν........... ακολουθεί εικόνα: The end of a pipe’s slider mechanism carries a small three-dimensional sculpture of a dolphin holding a seashell in its snout. There are four such slider terminals in the collection. MFA, Boston

fragments of actual instruments have come to light at the excavation of the great OXUS TEMPLE at Takht-i Sangin.45 These belonged to bone auloi with simple slider mechanisms, very similar to contemporary finds from Pergamon or Magna Graecia.[46] ... An Aulos in Eelde, the Netherlands -->

Αγαλματίδιο αυλητού από το υδάτινο ιερό της Μερόης (School of Archaeology, Classics and Egyptology, University of Liverpool Neg. Nos. M. 140), SOURCE: Manzo 2006

ΟΙ ΑΥΛΟΙ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΤΙΚΟΥ ΙΕΡΟΥ ΤΟΥ ΩΞΟΥ ΚΑΙ Η ΣΧΕΣΗ ΤΟΥΣ ΜΕ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΟΥΣΙΚΗ (The Oxus Auloi and their relation to Greek music, Stefan Hagel, Olga Sutkowska, and Gunvor Lindström)

Η ανέγερση του ιερού έχει συνδεθεί από την Heseltine με το Σελευκιδικό πρόγραμμα ανεγέρσεως μεγάλης κλίμακας ιερών (Heseltine 2021). {Heseltine, C. 2021. “Votive Practices at the Temple of the Oxus,” The Votives Project}

Στο Ιερό του Ώξου ευρίσκεται ένα από τα μεγαλύτερα σύνολα αρχαίων αυλών, ενώ ένα άλλο ανεσκάφη από την βασιλική μητρόπολη Μερόη -Meroë

.. Ένα εμφανές στοιχείο θα μπορούσε τώρα να λύσει έναν μακροχρόνιο ερευνητικό γρίφο: Είναι πιθανόν ο αυλός με εσωτερικό ολισθαίνοντα σωληνίσκο να χρησιμοποιήθηκε για την εναλλαγή μεταξύ διαφορετικών ελληνικών τόνων. Πράγματι στην περίπτωση ενός από τα θραύσματα του αυλού από το ναό της Ώξου, υπήρχε ένας άλλος οστέινος σωλήνας που μπορούσε να περιστραφεί έτσι ώστε να αλλάξει το μέγεθος των τονικών οπών και έτσι να αλλάξει η κλίμακα... Το πώς επετεύχθη αυτή η βασική αλλαγή σε τόσο πρώιμους αυλούς ήταν προηγουμένως άγνωστο. Έτσι, οφείλουμε να αναζητήσουμε την απάντηση σε ένα σημαντικό ερώτημα της ελληνικής μουσικής πρακτικής, βασιζόμενοι σε ένα όργανο που ανεσκάφη στην περιφέρεια του ελληνικού κόσμου.

Η μουσικο-αρχαιολογική έρευνα που διεξήχθη στο γραφείο των ερευνητών δείχνει ότι πολύ πιθανόν θα μπορούσε να παιχτεί ελληνική μουσική σε τουλάχιστον έναν από τους αυλούς του Ώξου. Αυτό το εύρημα αντιπροσωπεύει ένα ορόσημο για το αυστριακό πρόγραμμα ERC «Ancient Music Beyond Hellenization» Αναδεικνύει επίσης τους στενούς πολιτιστικούς δεσμούς μεταξύ των περιοχών στις παρυφές του Ελληνιστικού κόσμου και του Ελληνικού πυρήνα (της ενδοχώρας).

ΨΕΥΔΟ-ΠΑΡΑΘΥΡΟ ΜΕ ΑΝΔΡΑ ΜΕΤΑΦΕΡΟΝΤΑ ΕΛΕΦΑΝΤΑ (ΜΕΡΟΗ, ΚΑΤΩΤΕΡΗ ΝΟΥΒΙΑ, ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΤΩΝ ΠΤΟΛΕΜΑΙΩΝ, EA 82812)

https://www.britishmuseum.org/collection/object/Y_EA82812

The window grille dates to a period when the kingdom of Meroë (c. 300 BC–350 AD) ruled the territory between present-day Aswan and Khartoum. Contemporary with Ptolemaic-Roman Egypt, Meroë had access to wideranging trade networks which facilitated the import of various Mediterranean products – glassware, pottery, metalware – that were frequently redeployed as prestigious grave goods in the burials of Meroitic royalty and elites. In return for these luxuries, Meroë exported gold, ebony, semi-precious stones, cotton (perhaps), animal skins, slaves, ivory and elephants north into Egypt. Much of this trade followed the Nilotic route through Lower Nubia which functioned as the primary economic link with the Mediterranean. This ‘corridor to Africa’ was particularly important for the early Ptolemies who, to counter the Indian elephants of their Seleucid antagonists, looked south for a source of African beasts, and their gaze fell on Meroë.

For at least part of the third century BC, there was some form of commercial enterprise between Meroë and Egypt that involved the movement of live elephants northwards, through Lower Nubia and onto the frontier at Aswan.

Herding or shipping a live pachyderm, trained or otherwise 2000 km down the Nile from Meroë to Alexandria must, however, have been a formidable task. Combined with overhunting, this encouraged the Ptolemaic expeditions to exploit easier hunting grounds along the Red Sea coast, in present-day Eritrea and Ethiopia. Despite this, raw ivory remained an important Meroitic export. Ptolemy II (r.

285–246 BC) supposedly displayed 600 elephant tusks in a procession through Alexandria and, according to an inscription from the Cycladic island of Delos, the early Ptolemaic craze for the material crashed the third century BC ivory market.

Ivory remained an important Meroitic export into the early Roman period when, perhaps in the second or third century AD, this window grille was installed in a late Meroitic building at Qasr Ibrim. The squat figure and elephant, both carved in Meroitic style, probably referenced this ivory trade. It may even have been out a desire to source ivory for the ceiling panels of his Golden House that the Roman emperor Nero (r. 54–68 AD) sent an exploratory detachment of praetorian guards to Meroë in the first century.

APEDEMAK & ΔΙΟΝΥΣΟΣ ΣΤΗΝ ΜΕΡΟΗ (Apedemak & Dionysos)

Apedemak depicted as a lion-headed snake emerging from a Lotus.

From the Lion Temple at Naqa (Photo: Ida Heierland) 

Apedemak & Διόνυσος. Άγαλμα κιθαρωδού από το «υδάτινο ιερό» της Μερόης, 1η φάση, 3ος αι. π.Χ.

Apedemak & Dionysos. Statue of a kitharodos from thw 'water sanctuary' of Meroe, 1st phase, 3rd c BC

Εφυαλωμένο πλακίδιο από τερακότα σε σχήμα λέοντος με στέμμα hmhm μηνοειδές, που ταυτοποιείται με τον θεό λέοντα Apedemak από το παλάτι Natakamani (B 1500) στο Jebel Barkal, μέσα 1ου αι. μ.Χ.

Glazed terracotta tile in the shape of a lion with a hmhm crown grasping a crescent, to be identified with the lion god Apedemak from the Palace of Natakamani (B 1500) at Jebel Barkal, mid 1st c AD

Εφυαλωμένο πλακίδιο από τερακότα που απεικονίζει μια Μαινάδα να κρατά σταφίδες από το παλάτι Natakamani (B 1500) στο Jebel Barkal, μέσα 1ου αι. μ.Χ. Glazed terracotta tile depicting a Maenad holding raisins from the palace of Natakamani (B 1500) at Jebel Barkal, mid 1st c AD.

Ανάγλυφο που απεικονίζει δύο Bes-Σατύρους ο ένας απέναντι στον άλλο στο Μεροητικό ναό Duanib-Wadi el-Banat, πιθανώς στα μέσα του 1ου αιώνα μ.Χ.

Relief decting two Bes-Satyrs facing each other in the temple of Duanib-Wadi el-Banat, possibly mid-1st c AD (from Lepsius 1849-1859, V, pl. 68, f) SOURCE: Apedemak and Dionysos. Further remarks on the "Cult of the grape" in Kush. Published on Jan 20, 2014, by A. Manzo — Sudan & Nubia, No 10, published by The Sudan Archaeological Research Society, 2

In these regions, Dionysos was most likely identified with local deities, such as Apedemak in Kush, who was a patron of fertility like the Greek god of wine..... As suggested by all the archaeological material discussed above, the spread of iconographic and ideological Dionysiac elements into the Kushite state began in the 3rd c. BC.

This might have happened during the phase of very intensive contacts and exchanges with Ptolemaic Egypt after the military expedition of Ptolemy II. Interestingly, as already remarked upon, also in the Greek historical tradition these contacts are linked to innovations in the religious field represented by the contrast between Ergamenes and the priests of Amun. These political and religious facts might be reflected also in the new centrality which the god Apedemak and other local deities had in Kushite religion and royal ideology starting from the 3rd century BC, and in the contemporary shift of the royal cemetery from the Napata region to Meroe.

It might also be related to a conscious change in the Kushite self-image and socio-cultural identity, made evident by the use of Meroitic as the written language of official inscriptions. .......... In the ideological and political context of a systematic reference to the ideology of the Ptolemaic dynasty, the presence of Serapis in the decoration of the Apedemak temple at Naqa is not surprising: Serapis was a new god conceived by the first Ptolemies as a fertility god, patron of the dynasty, who could be worshipped both by the Greek and Egyptian populations living in their kingdom; moreover, he could also be identified with Dionysos.

The solar deity of Naqa and Jebel Qeili can be linked to the solar ideological elements already clearly present in the representations of Ptolemy III and Ptolemy V as Aion-Osiris Sarapis-Helios with a crown in the shape of solar rays on some coins. In this case, the political meaning of the presence of the solar deity in Kush could be made even more evident by a specific reference to the latest phase of Ptolemaic rule, i.e. the period of the alliance with Marcus Antonius against Octavian. Actually, the sun with its rays were represented on some coins of Marcus Antonius associated with the portrait of the Roman general and the twins born from Marcus Antonius-Dionysos and Cleopatra VIIIsis were named Alexander Helios and Cleopatra Selene. Moreover, it should be noted that in the Roman Mediterranean Dionysos often assumed also the attributes of Helios-Sol and was considered as a triumphal deity reigning over the universe, and that also Serapis was assimilated to Helios-Sol.

The fact that in the mid-1st century AD Helios-Sol was considered a patron deity also by the Roman emperors Caligula and Nero, might have given to the Kushite rulers further reasons to include it in the ideological system

legitimising their power and aspirations. 

------------------------------------------------------------------- 

Statue of syrinx-player from the ‘water sanctuary’ in Meroe, first phase, mid-3rd century BC (photo courtesy of the School of Archaeology, Classics and Egyptology, University of Liverpool. Neg. no. M.160).

ΤΕΜΑΧΙΟ ΨΑΜΜΙΤΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΕΡΟΗ, ΦΕΡΟΝ ΤΑ 11 ΠΡΩΤΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΑΛΦΑΒΗΤΟΥ (Sandstone fragment from Meroe, bearing the first 11 letters of Greek alphabet)

Το ανωτέρω θραύσμα κίονα, προερχόμενο από την λεγομένη 'Βασιλική Περίφραξη', εκτιμάται ότι αρχικώς έφερε το σύνολο των 24 Ελληνικών γραμμάτων, χρησιμοποιήθηκε δε για την εκπαίδευση των νέων της Μερόης ΠΗΓΗ: 'BGD... — MAGIC SPELL OR EDUCATIONAL EXERCISE?, Alan R. Millard and אלן ר' מילרד, pl. IV. 1 

---------------------------------------------------------------------- 

Η Μερόη ήταν μία από τις βασιλικές και θρησκευτικές πρωτεύουσες του αρχαίου βασιλείου των Κουσιτών στην μέση περιοχή του Νείλου (16 ° 54 ′ Β, 33 ° 44 ′ Α). Ήταν γνωστή στον αρχαίο κόσμο ως "Αιθιοπία" ή, από τα μέσα του τρίτου αιώνα π.Χ., ως "Μερόη" από το όνομα αυτού του οικισμού στο λιβάδι Butana, περίπου 120 χιλιόμετρα βόρεια του Χαρτούμ (στη σύγχρονη περιοχή Shendi στις την ανατολική όχθη του Νείλου, στα χωριά Kabushiya και Begrawiya).

Ελληνικοί αυλοί ανακαλύφθηκαν στην Πυραμίδα Ν 6, ταφής της βασίλισσας Amanishakheto, Μερόη, χρονολογηθέντες μεταξύ 52 π.Χ & 54 μ.Χ. Pyramid N 6 (also called Beg. N. 6), the burial of Queen Amanishakheto, in Meroë, Sudan Photo of Box 11 containing auloi fragments; (below) X-radiography of Box 11 in an (almost) identical arrangement

Image: © Museum of Fine Arts, Boston ΠΗΓΗ: "The Auloi from Meroë: Preliminary Notes on the Conservation, Technical Examination, and Interpretation of a Cache of Ancient Musical Instruments" & "The Auloi of Meroë: A Study of the Greek-Egyptian Auloi Found at Meroë, Egypt", Nicholas B. Bodley

Ο ΧΡΥΣΟΣ ΤΗΣ ΜΕΡΟΗΣ (THE GOLD OF MEROE)

Occupying the center of the city [MEROE] is a fortified palace quarter, in which countless levels of settlement attest to constant rebuilding. Among its most remarkable components is its imitation of a Roman nympheum, with statues that reveal an unusual appropriation of HELLENISTIC art. ........................ 

In addition, [after 204 BC] we also begin to see influences of HELLENISTIC culture and art, specifically in the numerous imported handicraft products prized by the ruling families and frequently included among their burial gifts. ................. 

The queen's adornments must be assumed to be the work of Meroitic goldsmiths, except for those few pieces clearly imported from the HELLENISTIC world and the scarabs and glazed ceramic figures that possibly never belonged to the cache in the first place. Stylistically, the pieces of jewelry are typical examples of the Meroitic art of the period. 

............................................... The incorporation of HELLENISTIC motifs and forms—at times even direct imitations of them—is also typical. For example, some of the pictures on seal rings from the tomb treasure lead one to wonder whether they were in fact carved by Nubian artists or by GREEKS working in Meroe, At just Amanishakheto's time it is thought that there were also GREEK stone cutters active in her capital. 

.................................. One of the latter, carved of a fourlayered agate, presents a profile bust of Athena. Her ATTIC helmet is adorned with a depiction of NIKE, the goddess of victory, standing in a chariot drawn by a pair of galloping horses (ill. 25, left). The other, this one an agate with only three layers, pictures a mask of tragedy (ill. 25, right). All of these pieces had been imported from the Mediterranean region, as were the two small bronze vessels (ill. 26) discovered ln the separate hiding place in the center of the Pyramid. These vessels are among the best-preserved examples of a standard type of vessel produced by HELLENISTIC craftsmen. 

......................... Ancient Egyptian motifs and forms alternate with local ones and borrowings from HELLENISTIC iconography. Herodotus claimed that only ZEUS and DIONYSUS were worshiped in Meroe. With these two names of GREEK gods, he was referring to the Egyptian deities Amun and Osiris. He was incorrect in his insistence that they were the exclusive gods of Meroe, but his statement accurately reflects the transcendent role that Amun played in the pantheon of the kingdom of Kush. ....................... 

The GREEKS identified Amun with Zeus, the chief of their gods and ruler of the world. But the god Serapis, for whom a state cult was established in Alexandria by Ptolemy I, Alexander the Great's general and later king of Egypt (304-282 B.C.), was also equated with Zeus. Serapis was a largely political creation, initiated to provide a common god for Greeks and Egyptians.

His name relates him to both Osiris and Apis, the bull god of Memphis. For the GREEKS Serapis combined the essences of the god of the underworld Hades, Zeus, the sun god Helios, and the sea god Poseidon. As the god of healing, he was their ASCLEPIUS. Serapis was also the consort of Isis. Although worshiped throughout the ancient world in HELLENISTIC and Roman times, the god was never accepted into the traditional faith of the Egyptians. Thus it is all the more remarkable that one of the queen's seal rings illustrates the unity of Amun, ZEUS, and SERAPIS (ill. 31d). The ring presents an image of ZEUS as Amun and SERAPIS, for the manner of the portrayal is that of HELLENISTIC art known otherwise on coins and gems. The GREEK god is seated on a throne facing forward. ............................. 

Other seal images are common enough throughout the HELLENISTIC sphere. SOURCE: THE GOLD OF MEROE 

........................................ 

Hellenistic, and Roman artists/artisans working in Meroe [36: a mason’s mark in Greek at Musawwarat es-Sufra offers a rare proof for this] SOURCE: Yellin,J. 2021. "Prolegomena to the Study of Meroitic Art," in Oxford Handbook of Ancient Nubia, ed. G. Emberling and B. Beyer Williams, Oxford University Press, pp. 604-652.

<https://www.researchgate.net/.../350740668_Prolegomena_to...> .. Hellenistic style sculptures -------------> ....................................... The study undertaken by S. Barberini proposed a restoration of the upper parts of the courtyard with the presence of a parapet surmounting the entablature of the lower portico and of columns supporting the upper gallery. This HELLENISTIC feature is, however, modulated according to local building methods, such as the crucial role played by a lime-based mortar between the bases of the upper columns and the balustrade, enabling this dual colonnade level. The presence of the foundation platform confirms the desire to raise the building, g, not for defensive reasons., but rather to emphasize its majesty and to isolate it from the surrounding structures (Baud 2011, 341-343; Maillot 2013b, 80). The distance separating the palace from the city centre is certainly significant, but it may be explained pragmatically by the availability of a sufficiently large vacant plot needed for such a construction, only to be found outside the core of ancient Napata (Hinkel and Sievertsen 2002, 67-70). One can, therefore, assume that Natakamani's palace B1500 represents an archetype of palatial architecture, both in size and in plan, in which are incorporate HELLENISTIC and Roman elements. SOURCE: The Meroitic Palace and Royal City, Published on Mar 1, 2018, by M. Maillot — Sudan & Nubia, No 19, published by The Sudan Archaeological Research Society, 2015, p. 81

ΟΤΑΝ ΕΠΙ ΜΙΑ ΜΙΣΗ ΠΕΡΙΠΟΥ ΧΙΛΙΕΤΙΑ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΥΠΗΡΞΕ ΜΙΑ ΑΦΡΙΚΑΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ .. ΕΙΣ ΠΕΙΣΜΑ ΤΟΥ (τ. ΚΑΘΗΚΗΤΟΥ ΕΚΠΑ) ΧΡΗΣΤΙΔΗ! (When Greek was an African Language by Stanley Burstein)

Rhyton in the form of an Amazon riding a horse by Sotades ΣΩΤΑΔΗΣ, 440 B.C., Findspot: Nubia (Sudan), Meroe, South Cemetery, Pyramid 24

MFA AC. NR. 21.2286

Burstein: Θα προσπαθήσω να διηγηθώ μια διαφορετική αλλά σχετική ιστορία, αυτή του ρόλου της ελληνικής γλώσσας και του πολιτισμού στην αρχαία και μεσαιωνική Νουβία. .. Χρονολογικά [η επίδραση ..] εκτείνεται σχεδόν μιάμιση χιλιετία από την ελληνιστική περίοδο έως το τέλος του Μεσαίωνα. Είναι επίσης μια ιστορία που δεν μπορούσε καν να ειπωθεί μέχρι πρόσφατα. Εν μέρει, αυτό οφείλεται στην έλλειψη πηγών που είναι ο όλεθρος όλων των αρχαίων ιστορικών. Γιά τις σχετικές απόψεις Χρηστίδη βλ. :

ΕΛΛΗΝΙΣΤΙΚΑ ΥΑΛΙΝΑ ΑΓΓΕΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΝΟΥΒΙΑ (Dehmit and Kalabsha - Τάλμις, Nubian museum Aswan)

Greco-Roman glass. Nubia. Greek-Roman Period (332 BC - 396 AD)

Glass vase with Greek text. Found between Dehmit and Kalabsha. 

Nubian museum Aswan.

For most of the local population this was the extent of their contact with Greco-Roman culture. As elsewhere in the Roman Empire, however, the Romans encouraged the assimilation of members of the local elite, and some took advantage of the opportunity, becoming part of the local Roman establishment, joining Roman auxiliary units, and even identifying with Rome. Most such individuals are invisible to us, but we have evidence for one, a Nubian named Paccius Maximus, who received a Greek education, became an auxiliary cavalry officer, composed complex avant-garde Greek poetry, examples of which he had inscribed on the walls of local temples at Kalabsha and Hiera Sycaminos, and even referred to his own native Nubian language as a “barbarian” language. SOURCE: Stanley Burstein. When Greek was an African Language,

Kalabsha Temple

This beautiful and remarkably well-preserved monument is the largest free-standing temple in Lower Nubia. It was built during the reign of Augustus (30 BC–14 AD), the first Roman emperor. Primarily dedicated to the Nubian god Mandulis, the gods Isis and her husband Osiris were worshipped here too.

The temple is standard in its plan. A monumental gateway called a pylon leads into an open-air forecourt followed by a columned hall, called a hypostyle hall. Two transversal chambers lie beyond which served as halls for offerings.

At the far end of the temple is the sanctuary, where the cult image of the god was kept. A partly rock-cut chapel to the Nubian god Dedwen lies to the south-west, and a small chapel, likely built by Ptolemy IX ΠΤΟΛΕΜΑΙΟΣ IX in the 2nd century BC, is located to the north-east.

Multiple cultures have left their mark on the temple of Kalabsha, from its dedication to a Nubian god to its inscriptions in Meroitic and Greek. ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΠΙΓΡΑΦΗ {(I. Métr. 168 and 169} The slender columns and their wide spacing hint at influence from Graeco-Roman ΕΛΛΗΝΟ-ΡΩΜΑΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ tradition. There are several crosses carved onto its walls, signaling the beginning of Christianity in the region when the sanctuary was used as a church.

From 1962 to 1963, this temple, like many others in Nubia, was relocated from its original site on Kalabsha Island to New Kalabsha Island in order to save it from the rising waters of the Nile in the aftermath of the construction of the Aswan High Dam. Because of their immense historical significance, the Egyptian monuments in Nubia from Abu Simbel to Philae, including the monuments standing today on New Kalabsha, were inscribed on UNESCO’s World Heritage List in 1979. SOURCE: https://egymonuments.gov.eg/monuments/kalabsha-temple/ 

----------------------------------------------------------------------------------- 

The temple of the gods Mandoulis {ΑΠΟΛΛΩΝ} and Isis at Kalabsha (Roman Talmis Τάλμις) was constructed — in the form in which it is presently preserved, relocated above the water level of Lake Nasser — in the period between Augustus and Vespasian.[139] Kalabsha was a military garrison, and many of the graffiti and inscriptions on the walls of the temple were left by Roman soldiers. The vast majority are in GREEK. The Roman decurion Paccius Maximus was responsible for three texts at Kalabsha and one at Maharraga.[140] He belonged to Legio III Cyrenaica, which was stationed at Kalabsha in the first century C.E. 

SOURCE: Mairs 2016, pp. 133-134.

 ---------------------------------------------------------------------------------

Mairs 2011: 

No fewer than three of the inscriptions at Kalabsha — two Greek (I. Métr. 168 and 169) .. 

https://epigraphy.packhum.org/text/217056?hs=1361-1369

MeroiticGlassVaseGreekLettersSedeinga NationalMuseumKhartoum RomanDeckert 27042018.jpg

Polychromatic, gilded glass vase of Meroitic manufacture excavated in Sedeinga, on the west bank of the Nile. On display at the permanent exhibition in the National Museum of Sudan in Khartoum. The Greek letters read "Drink and you shall live"

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

https://books.openedition.org/africae/2677

Olivier Cabon, ed. 2022. Histoire et civilisation du Soudan. De la préhistoire à nos jours, Paris ; Khartoum

https://www.sudarchrs.org.uk/wp-content/uploads/2019/03/SARS_SN10-Bell_opt.pdf

Manzo, Α. 2006. "Apedemak and Dionysos. Further remarks on the 'cult of the grape' in Kush," SUDAN & NUBIA The Sudan Archaeological Research Society Bulletin 10, pp. 82-94.

https://www.meretsegerbooks.com/pages/books/M0513b/emery-walter-bryan/the-royal-tombs-of-ballana-and-qustul-vol-i-text-vol-ii-plates-complete-set

https://www.jstor.org/stable/3856008

Trigger, B. G. and B. R. Trigger. 1969. "The Royal Tombs at Qusṭul and Ballâna and Their Meroïtic Antecedents," The Journal of Egyptian Archaeology 55, pp. 117-128.

The royal tombs of Ballana and Qustul. Vol. I: Text. Vol. II: Plates (complete set)

EMERY Walter Bryan

https://www.sudarchrs.org.uk/wp-content/uploads/2019/03/SARS_SN10-Bailey_opt.pdf?fbclid=IwZXh0bgNhZW0CMTAAAR2GIV3nKT-ILk_tqzTWQpvm55oY6AA0um1S24eBxqN3FL-jFPKrItvBgLY_aem_ARIxzb3-qLUbtiWylM8HJbQqO3swjo1vTuy06cs35NLJhA4Akou5r_zJASfC3Yc5w_8FCKlmfLN0d_wpne8djfp7

Bailey, D. M. 2006. "Antaios the Giant and Antaios the God, or how could the Greeks have got it so wrong? A statuette in the Nubian Museum: a case of understated syncretism," SUDAN & NUBIA The Sudan Archaeological Research Society Bulletin 10, pp. 79-81.

https://digitalcommons.chapman.edu/cgi/viewcontent.cgi?article=1084&context=art_articles&fbclid=IwZXh0bgNhZW0CMTAAAR2q8XLtOhjFOUyQqVH-THt7NtnxPoQYdVyjQmAohn5-kcUvTlR2impe5rU_aem_ARKu8TW4UN1DsnFYpOVeJIRgNFGLUGXJ1_jjoWaz32PIM80D2gZxUUyLKYAmF3aTt7TIOpHrwaYVpBDQ5W_WImqc

Justin St. P. Walsh. 2017. "A Silver Service and a Gold Coin," International Journal of Cultural Property 24 (3), pp. 253–294. 

https://www.cairn-int.info/article.php?ID_ARTICLE=E_ARCH_191_0119

Oliver, Α. 2019. "Two Bronze Vases in the Musee du Petit Palais," Dans Revue archéologique 2019/1 (n° 67), pp. 119-135.

https://www.getty.edu/publications/virtuallibrary/0892360305.html

Oliver Jr., A. 1980. "A Set of Ancient Silverware in the Getty Museum," The J. Paul Getty Museum Journal 8, pp. 155-166, figs. 1-6.

https://www.getty.edu/publications/resources/virtuallibrary/0892362189.pdf

Pfrommer, M. 1993. Metalwork from the Hellenized East: Catalogue og the collections, Malibu.

https://cordis.europa.eu/project/id/787522/reporting

Ancient Music Beyond Hellenisation - AMBH

https://www.getty.edu/publications/artistryinbronze/conservation-and-analysis/45-gansicke/?fbclid=IwZXh0bgNhZW0CMTAAAR1ShMf7H3zMEJRQn4ZfRvjVK-l-jGcuk05UsBiHWulumlrwofLKrq3fjjo_aem_AQhBURc2LZworGCStpruFPZYcODC-Ezv0M11a_2ttywaQw7tiV5-jrNSa_CFTYTJeWJNiYVZ_envq8xXtp2KNwAD

Gänsicke, S., S. Hagel. 2017. "The Auloi from Meroë: Preliminary Notes on the Conservation, Technical Examination, and Interpretation of a Cache of Ancient Musical Instruments," in Artistry in Bronze The Greeks and Their Legacy, ed. J. M. Daehner, K. Lapatin, A. Spinelli, S. Gänsicke, S. Hagel, pp. 381-388.

https://epub.oeaw.ac.at/0xc1aa5576_0x003ce146.pdf

Hagel, S. 2021. "Understanding early auloi: Instruments from Paestum, Pydna and elsewhere," pp. 421-459.

Heseltine, C. 2021. “Votive Practices at the Temple of the Oxus,” The Votives Project, <https://thevotivesproject.org/2021/09/17/temple-of-the-oxus/> (9 May 2024).

https://bmcr.brynmawr.edu/2022/2022.11.35/?fbclid=IwZXh0bgNhZW0CMTAAAR0bm4wIiUGR2hITe0GZFpgCwiw8uQPYEMEMHKgcjLGObC6PjTYz1AJeRc4_aem_AQjRxZfuM9Tg791g81KH_UoO8TqoswIHO89OFuL-X4RZJSreGplKjUoSNchvfw6ToUxctV5fuBGgJFWbgtelba5G

Mikrakis, M. 2022. Review of E. Angliker, A. Bellia, Soundscape and landscape at Panhellenic Greek sanctuaries, in BMCR 2022.11.35.

https://www.jstor.org/stable/4126297

Lerner, J. D. 2002. Rev. of B. A. Litvinsky, I. R. Pichikian, The Hellenistic Temple of the Oxus in Bactria (South Tajikistan) I, Excavations, Architecture, Religious Life, in AJA 106 (3), pp. 486-487.

ΑΥΛΟΣ ΤΟΥ ΛΟΥΒΡΟΥ, Louvre aulos (inv. nr. E10962): https://www.emousike.com/louvreaulos

https://shs.hal.science/halshs-03921414/document

Francigny Vincent, Henry Cosmo Bishop Wright. 2022. "Beyond the Roman World: A Decorated Glass Plate in Sudanese Nubia," Journal of Glass Studies 64, pp. 59-73.

Henry Bishop-Wright. 2022. "Elephants from Meroë," The British Museum Newsletter Middle East Issue 7, p. 33. 

https://www.jstor.org/stable/23621191

Alan R. Millard and אלן ר' מילרד'אבגד' — ביטוי מאגי או תרגיל לימודי? / 'BGD... — MAGIC SPELL OR EDUCATIONAL EXERCISE?," Eretz-Israel: Archaeological, Historical and Geographical Studies / ארץ-ישראל: מחקרים בידיעת הארץ ועתיקותיה
Vol. יח&lrm;, NAHMAN AVIGAD VOLUME / ספר נחמן אביגד&lrm; (1985 / תשמ"ה), pp. 39*-42*.

https://www.jstor.org/stable/499049

Bodley, N. B. 1946. "The Auloi of Meroë: A Study of the Greek-Egyptian Auloi Found at Meroë, Egypt," AJA 50 (2), pp. 217-240.

https://www.degruyter.com/document/doi/10.1515/9783110420388-034/pdf?fbclid=IwZXh0bgNhZW0CMTAAAR2HldDnbpQphxplvv-8s2T-bgMa51lzk3bo1lmKRXxQsPxaiFpWsva4Uj8_aem_AZVZAoSuwL-U26jAyDMu3oPn4xP-w08uhui_Kj676wxGIzsjh9zy7bSOBzs2sv0lCTO9HJ6KL99XN3ibEVKFgEuM

Steffen Wenig. . "Art of the Meroitic Kingdom," from the book Handbook of Ancient Nubia

https://www.researchgate.net/publication/350740668_Prolegomena_to_the_Study_of_Meroitic_Art?fbclid=IwZXh0bgNhZW0CMTAAAR1juOSdAbkCSMx8q5NjKYV6QT-TQ7nZzuDOw-5LEkJyhKUlGzlHDfEpLkk_aem_AZVSzR1kkescxENgixqcCVnoxH4UKhu6YXFYm300aDxdi2nP3eXlmWgpVaX1VeG4eU7N4g9srdpxOiCj32m4mKwz

Yellin, J. 2021. "Prolegomena to the Study of Meroitic Art," in Oxford Handbook of Ancient Nubia, ed. G. Emberling and B. Beyer Williams, Oxford University Press, pp. 604-652.

https://www.academia.edu/20349571/2014_The_Meroitic_Palace_and_Royal_City_13th_International_Conference_for_Nubian_Studies_Neuch%C3%A2tel_September_2014

https://www.academia.edu/20349363/2015_The_Meroitic_Palace_and_Royal_City_Sudan_and_Nubia_19

Maillot, M. 2015. "The Meroitic Palace and Royal City," Sudan & Nubia19, published by The Sudan Archaeological Research Society, pp. 80-87.

https://www.mfa.org/exhibitions/gold-and-gods?fbclid=IwZXh0bgNhZW0CMTAAAR14_8c1dTQBZKLvhYtrCoaCVifdWSjiKTnctz2hlqMBwIgYy2aG4oEWM3U_aem_AZUxdRlE2hOhawcHz7L7f74nI6FcQruicAKr1tRqw1-G3v5471fMUkHapa1_zW4_MIlaQzhGIefO3FuxY02MZot9

Gold and the Gods

Jewels of Ancient Nubia

https://chs.harvard.edu/curated-article/snowden-lectures-stanley-burstein-when-greek-was-an-african-language/?fbclid=IwZXh0bgNhZW0CMTAAAR1XAHeYZ2eYK535h019psQfU310ZbCnIDrQAmFvdq9qovhKSt6M5LHK1p0_aem_AZWH9EQ1-I7pJPY6V5-IhjWuD46xNKbktxzv86jneMUyGYFuTW824utz4w__ZChi4IU3egZ2FsNyeKphQoMMvU09

Burstein, S. 2006. “When Greek was an African Language,” CHS, < 

http://nrs.harvard.edu/urn-3:hlnc.essay:BursteinS.When_Greek_was_an_African_Language.2006>.

https://www.researchgate.net/publication/334504445_Women-warriors_of_the_Early_Nomads_from_the_Big_and_Small_Necropolises_on_Planigraphy_Analysis_and_the_Status_Clarification

Yatsenko, S. A. 2018. "Women-warriors of the Early Nomads from the Big and Small Necropolises (on Planigraphy Analysis and the Status Clarification)," The Oriental Studies 82, Kiev, pp. 47-84.

https://www.academia.edu/506073/Acrostich_Inscriptions_at_Kalabsha_Roman_Talmis_Cultural_Identities_and_Literary_Games

Mairs, R. 2011. "Acrostich Inscriptions at Kalabsha (Roman Talmis): Cultural Identities and Literary Games," Chronique d'Égypte 86 (171-172), pp. 281-297.

https://ebin.pub/download/the-hellenistic-far-east-archaeology-language-and-identity-in-greek-central-asia-0520292464-9780520292468.html

Mairs, R. 2016. The Hellenistic Far East: Archaeology, Language, and Identity in Greek Central Asia, California Univ. Press. ... pp. 133-134.