NeoPlatonic Voyaging*

ΔΙΑΔΟΣΗ ΤΟΥ ΝΕΟ ΠΛΑΤΩΝΙΣΜΟΥ ΣΤΗΝ ΜΟΓΓΟΛΙΚΗ ΙΝΔΙΑ (NeoPlatonic Voyaging)

Abstract

Η μελέτη «Διάδοση του Νεοπλατωνισμού στη Μογγολική Ινδία» εξετάζει τη διείσδυση και τον μετασχηματισμό των νεοπλατωνικών ιδεών στο πολιτικό και πνευματικό πλαίσιο της αυτοκρατορίας των Μουγκάλ κατά τον 16ο αιώνα, με έμφαση στη βασιλεία του Ακμπάρ του Μεγάλου. Μέσα από μια συγκριτική ανάλυση φιλοσοφικών, ιστορικών και καλλιτεχνικών πηγών, το έργο διερευνά τον τρόπο με τον οποίο οι νεοπλατωνικές αντιλήψεις περί εκπόρευσης, ενότητας και κοσμικής αρμονίας επηρέασαν τη συγκρότηση της αυτοκρατορικής ιδεολογίας του Ακμπάρ, ιδιαίτερα στο πλαίσιο του προγράμματος Tarikh-i Alfi και της ηλιολατρικής του λατρείας. Το άρθρο αναδεικνύει τη συμβολή του Νεοπλατωνισμού στη διαμόρφωση της αρχής του ṣulḥ-i kull («ειρήνη για όλους»), συνδέοντας την ιδέα αυτή με τη μακρά παράδοση της Pax Mongolica και τις περσικές και ινδουιστικές κοσμολογικές θεωρίες. Παράλληλα, αναλύεται η εικονογραφική αναπαράσταση του αυτοκράτορα ως Σολομώντα, Ματζνούν και Ορφέα, όπως παρουσιάζεται στα Μουγκάλ άλμπουμ, που λειτουργούν ως «δεξαμενές σκέψης» αλληγορίας και φιλοσοφικής ενοποίησης. Η έρευνα, ενταγμένη στη σύγχρονη συζήτηση περί παγκόσμιας Νεοπλατωνικής Αναγέννησης (1450–1650), επισημαίνει τη διαχρονική και διαπολιτισμική σημασία της νεοπλατωνικής σκέψης στη διαμόρφωση μιας οικουμενικής πολιτικής και πνευματικής ταυτότητας στη Μογγολική Ινδία.

Abstract

The study “The Diffusion of Neoplatonism in Mughal India” examines the penetration and transformation of Neoplatonic ideas within the political and intellectual context of the Mughal Empire during the sixteenth century, focusing on the reign of Akbar the Great. Through a comparative analysis of philosophical, historical, and artistic sources, the work explores how Neoplatonic concepts of emanation, unity, and cosmic harmony influenced the formulation of Akbar’s imperial ideology, particularly in relation to the Tarikh-i Alfi project and his solar worship. The paper highlights the contribution of Neoplatonism to the development of the principle of ṣulḥ-i kull (“peace for all”), linking this ideal with the long tradition of the Pax Mongolica and with Persian and Hindu cosmological theories. Additionally, it analyzes the iconographic representation of the emperor as Solomon, Majnun, and Orpheus, as portrayed in Mughal albums that functioned as “think tanks” for allegory and philosophical synthesis. Situated within the contemporary discourse on a global Neoplatonic Renaissance (1450–1650), the study underscores the enduring and intercultural significance of Neoplatonic thought in shaping a universal political and spiritual identity in Mughal India.

Ακμπάρ, ο Μέγας Μουγκάλ, Akbar, the Great Mughal[0]

Στις 23 Νοεμβρίου 1542, ο Ακμπάρ, ο μελλοντικός Μουγκάλ Αυτοκράτορας, γεννήθηκε στο Αμαρκότ. Ο πατέρας του, Χουμαγιούν, είχε ήδη χάσει το βασίλειο που είχε κερδίσει ο Μπαμπάρ, και ο Ακμπάρ πέρασε την παιδική του ηλικία στην εξορία. Ο Χουμαγιούν ανακατέλαβε την Ινδία το 1555, μόνο και μόνο για να πεθάνει σύντομα, και ο νεαρός βασιλιάς έπρεπε να υπομείνει πέντε χρόνια αντιβασιλείας πριν αναδειχθεί. Ξεχωρίζει ανάμεσα στους Ασιάτες ηγεμόνες ως αποφασισμένος ηγέτης και φωτισμένος οργανωτής. Αλλά ο άνθρωπος ήταν ανώτερος από τον βασιλιά. Το ενδιαφέρον του για τη θρησκεία και τη φιλοσοφία, την τέχνη και την επιστήμη είναι διάσημο, αλλά τα διακριτικά γνωρίσματα του μεγαλείου του ήταν η διερευνητική ευφυΐα και η ατρόμητη κρίση που χρησιμοποίησε σταθερά για να αντιμετωπίσει τις δυσκολίες με τις οποίες ήταν περιτριγυρισμένος. Στόχος του ήταν να ενώσει την Ινδουιστική και τη Μουσουλμανική Ινδία. Παντρεύτηκε μέλη των αρχαίων βασιλικών οικογενειών Ρατζπούτ, και ο Τζαχανγκίρ, ο διάδοχός του, γεννήθηκε από μια πριγκίπισσα Ρατζπούτ. Αξίζει να θυμηθούμε ότι η βασιλεία του συμπίπτει σχεδόν ακριβώς με αυτή της Ελισάβετ της Αγγλίας. Σε μια εποχή που η Ευρώπη εξακολουθούσε να θεωρεί αποδεκτές τις μεθόδους της διαφθοράς, θέσπισε και επέβαλε τη θρησκευτική ανοχή. Αντιμετώπισε τις φρικαλεότητες του Σάτι διακόσια χρόνια πριν το καταργήσει ο Μπέντινκ. Ήταν ο προστάτης της μάθησης και των τεχνών. Η δικαιοσύνη του δεν γνώριζε καμία διάκριση κάστας, θρησκείας ή χρώματος. Αυτός ήταν ο άνθρωπος που, όσο ζούσε, ένωσε την Ινδία σε αμοιβαία υπηρεσία. Η τέταρτη εκατονταετηρίδα από τη γέννηση του Ακμπάρ θα γιορταστεί με μια συνάντηση που θα διοργανωθεί από το Βρετανικό Συμβούλιο, τη Βασιλική Ασιατική Εταιρεία, τον Σύνδεσμο Ανατολικών Ινδιών και την Ινδική Εταιρεία, η οποία θα πραγματοποιηθεί στις αίθουσες της Βασιλικής Εταιρείας στις 23 Νοεμβρίου.

Neo-Platonism[1]

Ο νεοπλατωνισμός (ή Νεοπλατωνισμός) είναι ένας σύγχρονος όρος που χρησιμοποιείται για να περιγράψει την περίοδο της πλατωνικής φιλοσοφίας που ξεκινά με το έργο του Πλωτίνου και τελειώνει με το κλείσιμο της Πλατωνικής Ακαδημίας από τον αυτοκράτορα Ιουστινιανό το 529 μ.Χ. Αυτή η μορφή Πλατωνισμού, η οποία συχνά περιγράφεται ως «μυστικιστική» ή θρησκευτικής φύσης, αναπτύχθηκε έξω από το κυρίαρχο ρεύμα του Ακαδημαϊκού Πλατωνισμού. Οι απαρχές του Νεοπλατωνισμού μπορούν να εντοπιστούν στην εποχή του ελληνιστικού συγκρητισμού, η οποία γέννησε κινήματα και σχολές σκέψης όπως ο Γνωστικισμός και η Ερμητική παράδοση. Ένας σημαντικός παράγοντας σε αυτόν τον συγκρητισμό, και ένας παράγοντας που άσκησε τεράστια επιρροή στην ανάπτυξη της πλατωνικής σκέψης, ήταν η εισαγωγή των Εβραϊκών Γραφών στους ελληνικούς πνευματικούς κύκλους μέσω της μετάφρασης που είναι γνωστή ως Εβδομήκοντα. Η συνάντηση μεταξύ της αφήγησης της δημιουργίας της Γένεσης και της κοσμολογίας του Τίμαιου του Πλάτωνα έθεσε σε κίνηση μια μακρά παράδοση κοσμολογικής θεωρίας που τελικά κορυφώθηκε στο μεγάλο σχήμα των Εννεάδων του Πλωτίνου. Οι δύο μεγάλοι διάδοχοι του Πλωτίνου, ο Πορφύριος και ο Ιάμβλιχος, ανέπτυξαν ο καθένας, με τον δικό του τρόπο, ορισμένες μεμονωμένες πτυχές της σκέψης του Πλωτίνου, αλλά κανένας από αυτούς δεν ανέπτυξε μια αυστηρή φιλοσοφία που να ταιριάζει με αυτή του δασκάλου του. Ο Πρόκλος ήταν αυτός που, λίγο πριν το κλείσιμο της Ακαδημίας, κληροδότησε στον κόσμο μια συστηματική πλατωνική φιλοσοφία που από ορισμένες απόψεις πλησίαζε την πολυπλοκότητα του Πλωτίνου. Τέλος, στο έργο του λεγόμενου Ψευδο-Διονυσίου, βρίσκουμε μια μεγάλη σύνθεση πλατωνικής φιλοσοφίας και χριστιανικής θεολογίας που έμελλε να ασκήσει τεράστια επιρροή στον μεσαιωνικό μυστικισμό και τον Αναγεννησιακό Ουμανισμό.[1]

"The first part of the story of Yaśodhara, called 'Jasahara-cariu' , a version of one of the most important Jain tales, by the 15th-century Digambara poet Raidhū," 1400-1499 CE, watercolour on paper, Apabhraṃśa Prakrit, MS Indic beta 1471 (Wellcome Library).

Το τελευταίο τεύχος του The Philosopher παρουσιάζει ένα άρθρο του Jonathan Egid με θέμα «Νεοπλατωνικά ταξίδια». Το Egid παρακολουθεί τη μετανάστευση των νεοπλατωνικών ιδεών από την Αλεξάνδρεια στην Αιθιοπία, την Ισλαμική Κεντρική Ασία και την Αυλή των Μουγκάλ, όπου ήρθε σε επαφή με τη σανσκριτική φιλοσοφία.[5] 

NeoPlatonic Voyaging IN INDIA

Επισκόπηση AI

"Neoplatonic voyaging in India" refers to the historical and intellectual movement where Neoplatonic ideas traveled and were adapted in India, particularly during the Mughal era and the "long sixteenth century". This "voyaging" was not a physical journey of individuals, but rather an intellectual one, where Neoplatonic concepts were synthesized with local traditions, seen most notably in Emperor Akbar's solar cult and his universalist ideology.

Key aspects of the "Neoplatonic voyaging" in India:

Intellectual exchange: Neoplatonism traveled from the West to the East through intellectual exchanges between scholars, cosmologists, and antiquarians.

Mughal India as a destination: Mughal India was a significant stage for this movement, with Emperor Akbar's court serving as a hub for avant-garde Neoplatonic intellectuals.

Syncretism of ideas: Neoplatonic thought was not just a direct import but was blended with local traditions, such as Hindu and Zoroastrian ideas, creating a new, universalist ideology.

Akbar's sun project: This is a prime example of the fusion of ideas, where the emperor's solar cult was reframed through a Neoplatonic lens to serve as a universal imperial ideology.

A "Neoplatonic Renaissance": The period from roughly 1450 to 1650 is described as a "global Neoplatonic Renaissance," with a continuum of Neoplatonic thought connecting royal courts from England to India.

Comparison with Western movements: The development in Mughal India is often compared with contemporary movements in Stuart England, showing similar Neoplatonic influences, though expressed differently (e.g., through emblematic fiction in England).

Shared philosophical themes: Scholars continue to explore the similarities and potential influence between Neoplatonism and Indian philosophies, such as the Upanishads, in areas like emanationism and spiritual ascent.

Emperor Akbar + NEO PLATONISM

Επισκόπηση AI

Emperor Akbar was influenced by Neoplatonism, particularly through his philosophical advisers who integrated it with other traditions to create a universal imperial ideology centered on his role as a philosopher-king. This influence is evident in his millennial history project, the Tarikh-i Alfi, which presented him as a messianic savior, and his solar worship project, a cosmic ideology that drew on ancient Neoplatonic traditions. The concept of ṣulḥ-i kull ("peace for all") was also shaped by Neoplatonist ideas blended with the earlier Mongol Pax Mongolica model. 

Neoplatonic influence on Akbar's reign

Universal kingship: Neoplatonism, with its idea of emanation from a supreme being, provided a philosophical framework to elevate Akbar to a divine or quasi-divine status, supported by the belief that a wise ruler was a link between the earthly and celestial realms. 

Tarikh-i Alfi: This historical chronicle, commissioned by Akbar, marked the end of the Islamic millennium and announced the arrival of Akbar as a new messianic figure. It was a key component in the project to create a new imperial ideology, as discussed in Scholarly Publications Leiden University. 

Solar worship: Akbar's public veneration of the sun was a deliberate act, reframed by his Neoplatonist advisors as a universal practice rooted in the Neoplatonic tradition of the sun as the source of all life and knowledge. This practice drew parallels to that of the late Roman emperor Julian, who also had a solar cult. 

Ṣulḥ-i kull (Peace for All): This policy of "peace for all" was shaped by Neoplatonist ideas and became the ideological foundation for Mughal rule. It integrated various religious and philosophical traditions under Akbar's authority. 

Philosophical and political context

Incorporation of diverse traditions: Neoplatonism served as a cosmological framework that allowed Akbar to incorporate diverse traditions, including Sunni, Shia, Sufi, and Hindu beliefs, into a unified imperial ideology, as explained in Scholarly Publications Leiden University. 

Pax Mongolica connection: The political and legal principles of the Mongol ruler Chinggis Khan (yasa) were blended with Persianate akhlāq (ethics) and Neoplatonist philosophy in the Tarikh-i Alfi, forming the basis for ṣulḥ-i kull. 

Opposition: Some contemporaries, like the historian Bada'uni, saw these developments as an abandonment of Islamic tradition and a departure from orthodox faith, seeing Akbar as having crossed a line into apostasy. 

Ο ΑΥΤΟΚΡΑΤΩΡ AKBAR ΩΣ ΣΟΛΩΜΟΝ, MAJNUN KAI ΟΡΦΕΥΣ..[100]

“Majnun among the animals of the wilderness,” ascribed to Dhanwan. Illustration to Laylā u Majnūn by

Nizami, Mughal, ca. 1590. The Bodleian Library, University of Oxford, Ms. Pers. D 102, p. 65. (Photo: courtesy of the Bodleian Library)

Επισκόπηση AI (The Mughal Emperor as Solomon, Majnun, and Orpheus, or the Album as a Think Tank for Allegory)

Η φράση αναφέρεται σε μια ακαδημαϊκή έννοια, κυρίως από το έργο της Έμπα Κοχ, που διερευνά πώς ο Μουγκάλ Αυτοκράτορας αναπαρίσταται μέσω των αλληγορικών μορφών του Σολομώντα, του Ματζνούν και του Ορφέα στην αυτοκρατορική ζωγραφική των Μουγκάλ στις αρχές του 17ου αιώνα. Αυτός ήταν ένας τρόπος να προβληθεί η δύναμη, η σοφία και η ειρηνική διακυβέρνηση του αυτοκράτορα μέσα από ένα σύνθετο μείγμα ισλαμικής, περσικής και ευρωπαϊκής έμπνευσης εικονογραφίας, με το Μουγκάλ άλμπουμ (συλλογή πινάκων) να χρησιμεύει ως «δεξαμενή σκέψης» για τη δημιουργία αυτών των πλούσιων συμβολικών νοημάτων. Ο αυτοκράτορας απεικονιζόταν ως Σολομών (σοφός ηγεμόνας), Ματζνούν (μια μορφή παθιασμένης αγάπης που γίνεται και δίκαιος βασιλιάς) και Ορφέας (που εναρμονίζει τη φύση και τους ανθρώπους).

Συμβολικές αναπαραστάσεις

Σολομών: Ο ρόλος του αυτοκράτορα ως σοφού, δίκαιου και ισχυρού ηγεμόνα συμβολίζεται από τον βασιλιά Σολομώντα, ο οποίος ήταν γνωστός για τη σοφία και την εξουσία του.

Majnun: Αν και αρχέτυπο τραγικού, παθιασμένου έρωτα στην περσική ποίηση, το Majnun χρησιμοποιήθηκε επίσης στην τέχνη των Μουγκάλ για να αναπαραστήσει τον αυτοκράτορα στον ρόλο του ως δίκαιου ηγεμόνα, με το κοινό στοιχείο να είναι η ειρήνευση των ζώων και να καταδεικνύει πώς οι ισχυροί και οι αδύναμοι μπορούν να συνυπάρχουν ειρηνικά, σύμφωνα με αυτήν την ανάρτηση στο Instagram και το Studocu.

Ορφέας: Ο ελληνικός μύθος του Ορφέα που γοητεύει τα ζώα με τη μουσική του προσαρμόστηκε για να δείξει την ικανότητα του αυτοκράτορα να δημιουργεί ειρήνη και αρμονία μεταξύ των υπηκόων του. Η εικόνα μετέδωσε ότι υπό την κυριαρχία του, οι ισχυροί και οι αδύναμοι μπορούσαν να ζουν μαζί αρμονικά.

Το άλμπουμ ως δεξαμενή σκέψης

Η έννοια του "Άλμπουμ ως δεξαμενή σκέψης" υποδηλώνει ότι τα αυτοκρατορικά άλμπουμ ήταν ένας χώρος όπου καλλιτέχνες και χορηγοί μπορούσαν να αναπτύξουν από κοινού αυτά τα σύνθετα αλληγορικά νοήματα.

Ήταν ένα μέρος για πειραματισμό και δημιουργία νέων ειδών συμβολικής αναπαράστασης, συνδυάζοντας διαφορετικές πολιτισμικές επιρροές για να δημιουργήσουν έργα τέχνης με βαθιά αλληγορικά νοήματα.

The phrase refers to a scholarly concept, primarily from Ebba Koch's work, that explores how the Mughal Emperor was represented through the allegorical figures of Solomon, Majnun, and Orpheus in early 17th-century imperial Mughal painting. This was a way to convey the emperor's power, wisdom, and peaceful rule through a complex blend of Islamic, Persian, and European-inspired imagery, with the Mughal album (collection of paintings) serving as a "think tank" for creating these rich symbolic meanings. The emperor was depicted as Solomon (wise ruler), Majnun (a figure of passionate love who also becomes a just king), and Orpheus (who harmonizes nature and people). 

Symbolic representations

Solomon: The emperor's role as a wise, just, and powerful ruler is symbolized by King Solomon, who was known for his wisdom and authority. 

Majnun: Although an archetype of tragic, passionate love in Persian poetry, Majnun was also used in Mughal art to represent the emperor in his role as a just ruler, with the shared element being the pacification of animals and demonstrating how the powerful and weak can coexist peacefully, according to this Instagram post and Studocu. 

Orpheus: The Greek myth of Orpheus charming animals with his music was adapted to show the emperor's ability to create peace and harmony among his subjects. The image conveyed that under his rule, the powerful and the weak could live together in harmony. 

The album as a think tank

The concept of the "Album as a Think Tank" suggests that the imperial albums were a space where artists and patrons could collaboratively develop these complex allegorical meanings. 

It was a place for experimenting with and creating new genres of symbolic representation, blending different cultural influences to create works of art with deep allegorical meanings. 

Majnun in the Company of Animals in the Wilderness[300]

Μικρογραφία από τη Μογγολική σχολή ζωγραφικής που απεικονίζει τον αυτοκράτορα Χουμαγιούν με τον γιο του, Ακμπάρ, στην Καμπούλ.[400]

Was Akbar’s ideology of Sulh-i-kul inspired by a Hellenistic Greek philosophy?[500]

Νέα ακαδημαϊκή έρευνα υποδηλώνει ότι οι Μουγκάλ επηρεάστηκαν από μια ελληνιστική ελληνική φιλοσοφική παράδοση που ονομάζεται Νεοπλατωνισμός, η οποία ήταν δημοφιλής στις μεγάλες αυτοκρατορίες του ισλαμικού κόσμου τον 16ο αιώνα. Στην Ινδία, αυτό τους βοήθησε να δημιουργήσουν συμμαχίες για μακροπρόθεσμη επιβίωση.

Το 1582-83, ο Μουγκάλ αυτοκράτορας Ακμπάρ ανέθεσε σε μια ομάδα μελετητών να γράψουν ένα ειδικό έργο — μια νέα ιστορία του κόσμου. Το Tarikh-i Alfi ή «Ιστορία της Χιλιετίας», όπως έγινε γνωστό, ήταν για να τιμήσει την πρώτη ισλαμική χιλιετία που σύντομα θα τελείωνε. Ο ιστορικός του Κέιμπριτζ, Σαΐντ Ρεζά Χουσεϊνί, βρήκε αυτό το οκτάτομο έργο στα περσικά ενώ ολοκλήρωνε τις μεταπτυχιακές του σπουδές στο Πανεπιστήμιο Τζαβαχαρλάλ Νεχρού (JNU) στο Νέο Δελχί. Λέει ότι αυτό το πλούσιο έργο, που παραμένει αμετάφραστο, είναι ελάχιστα γνωστό. «Επισκιάζεται εντελώς από το Ακμπαρνάμα (το επίσημο χρονικό του Ακμπάρ, γραμμένο από τον ιστορικό της αυλής του, Αμπούλ Φαζλ)... Το ερώτημα που έθεσα στον εαυτό μου ήταν, γιατί οι Μουγκάλ στην Ινδία έγραφαν μια ιστορία του κόσμου;»

Η απάντηση, όπως συνειδητοποίησε ο Χουσεϊνί λίγο αργότερα, βρισκόταν σε μια φιλοσοφική παράδοση που σάρωσε αυτοκρατορίες σε όλο τον κόσμο και ιδιαίτερα στον ισλαμικό κόσμο τον 16ο αιώνα, και είχε τις ρίζες της στην ελληνιστική Μεσόγειο. Ο νεοπλατωνισμός, όπως ονομάστηκε, ήταν ένα ρεύμα της πλατωνικής φιλοσοφίας που συνέλαβαν Έλληνες φιλόσοφοι των πρώτων αιώνων μ.Χ., όπως ο Πλωτίνος, ο Πορφύριος, ο Πρόκλος και ο Ιάμβλιχος. Η φιλοσοφία ήταν ιδιαίτερα ελκυστική για τους ηγεμόνες που κυβερνούσαν εξαιρετικά διαφορετικούς πληθυσμούς και τους επέτρεπε να βρουν δικαιολογία για την εξουσία τους σε κάτι που δεν είχε τις ρίζες του σε κάποια συγκεκριμένη θρησκεία.

Η αυτοκρατορική πολιτική του Ακμπάρ συχνά θεωρείται ως το πρώτο βήμα προς τον σύγχρονο κοσμικό χαρακτήρα. Πιο πρόσφατα, μια ομάδα μελετητών, συμπεριλαμβανομένων των ιστορικών Τζος Γκόμανς, Έμπα Κοχ, Μάθιου Μέλβιν-Κούσκι και Χουσεϊνί, μεταξύ άλλων, κατέδειξε ότι η διάσημη ιδέα του Ακμπάρ για το Σουλχ-ι Κουλ ή «Ειρήνη για Όλους» προέρχεται από αυτό το αρχαίο ελληνιστικό ιδανικό ενός φιλοσόφου-βασιλιά τύπου Αλεξάνδρου.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

[0]. Nature volume 150, pp. 600–601 (1942), s.v. Akbar, the Great Mughal, <https://www.nature.com/articles/150600b0#citeas>

Abstract

ON November 23, 1542, Akbar, the future Mughal Emperor, was born at Amarkot. His father, Humayun, had already lost the kingdom won by Babar, and Akbar's childhood was spent in exile. Humayun reconquered India in 1555, only to die, and the boy-king had to endure five years of regency before he came into his own. He stands out among Asiatic rulers as a determined leader and enlightened organizer. But the man was greater than the king. His interest in religion and philosophy, art and science is famous, but the distinguishing marks of his greatness were the questing intelligence and fearless judgment he consistently brought to bear upon the difficulties with which he was surrounded. He set himself to unite Hindu and Muslim India. He married into the ancient Rajput royal families, and Jahangir, his successor, was born of a Rajput princess. It is worth remembering that his reign coincides almost exactly with that of Elizabeth of England. At a time when Europe still found the methods of the rack and stake acceptable, he instituted and enforced religious toleration. He grappled with the horrors of suttee two hundred years before Bentinck abolished it. He was the patron of learning and the arts. His justice knew no distinction of caste or creed or colour. Such was the man, who, while he lived, united India in mutual service. The fourth centenary of Akbar's birth will be celebrated by a meeting arranged by the British Council, the Royal Asiatic Society, the East India Association and the India Society to be held in the rooms of the Royal Society on November 23.

[1]. Internet Encyclopedia on Philosophy, s.v. Neo-Platonism, https://iep.utm.edu/neoplato/

Το πρωτότυπο κείμενο έχει ως εξής:

Neo-platonism (or Neoplatonism) is a modern term used to designate the period of Platonic philosophy beginning with the work of Plotinus and ending with the closing of the Platonic Academy by the Emperor Justinian in 529 C.E. This brand of Platonism, which is often described as ‘mystical’ or religious in nature, developed outside the mainstream of Academic Platonism. The origins of Neoplatonism can be traced back to the era of Hellenistic syncretism which spawned such movements and schools of thought as Gnosticism and the Hermetic tradition. A major factor in this syncretism, and one which had an immense influence on the development of Platonic thought, was the introduction of the Jewish Scriptures into Greek intellectual circles via the translation known as the Septuagint. The encounter between the creation narrative of Genesis and the cosmology of Plato’s Timaeus set in motion a long tradition of cosmological theorizing that finally culminated in the grand schema of Plotinus’ Enneads. Plotinus’ two major successors, Porphyry and Iamblichus, each developed, in their own way, certain isolated aspects of Plotinus’ thought, but neither of them developed a rigorous philosophy to match that of their master. It was Proclus who, shortly before the closing of the Academy, bequeathed a systematic Platonic philosophy upon the world that in certain ways approached the sophistication of Plotinus. Finally, in the work of the so-called Pseudo-Dionysius, we find a grand synthesis of Platonic philosophy and Christian theology that was to exercise an immense influence on mediaeval mysticism and Renaissance Humanism.

[5]. Pasts Imperfect (10.23.25), <https://pasts-imperfect.ghost.io/pasts-imperfect-10-23-25/?ref=pasts-imperfect-newsletter> Το κείμενο στο πρωτότυπο έχει ως εξής:

The latest issue of The Philosopher features an article by Jonathan Egid on "NeoPlatonic Voyaging." Egid traces the migration of NeoPlatonic ideas from Alexandria to Ethiopia, Islamic Central Asia, and the Mughal Court where it came into contact with Sanskrit philosophy. Regarding philosophy in Sanskrit, two scholars have recently provided helpful blogposts on how to study and teach it: Malcolm Keating (Smith College), provides "Advice for students" hoping to pursue (serious) study in the field. Elisa Freschi (Toronto) explains how she selected texts for her recent course focusing on sources and debates from roughly 500 to 1000 CE; a follow-up post she discusses the views of the three main philosophical schools of that period on "Cognition of the Self."

[100]. Ebba Koch 2011.

[300]. https://art.thewalters.org/object/W.626.266B/

The Walters Art Museum W.626.266B, Majnun in the Company of Animals in the Wilderness

Jalal al-Din Rumi, Maulana (Persian, 1207-1273) (Author), 1073 AH/AD 1663

ink and pigments on thin laid paper (probably Kashmiri) (Manuscripts and Rare Books, Islamic World , Islamic Manuscripts) This folio from Walters manuscript W.626 depicts Majnun in the company of animals in the wilderness.

[400]. Επισκόπηση AI: Η εικόνα είναι μια μικρογραφία από τη Μογγολική σχολή ζωγραφικής που απεικονίζει τον αυτοκράτορα Χουμαγιούν με τον γιο του, Ακμπάρ, στην Καμπούλ.

Η ζωγραφική της Μογγολικής σχολής αναπτύχθηκε κατά την περίοδο της Μογγολικής Αυτοκρατορίας στην Ινδία. Ο Χουμαγιούν ήταν ο δεύτερος αυτοκράτορας των Μογγόλων και ο πατέρας του Ακμπάρ, του τρίτου αυτοκράτορα, ο οποίος θεωρείται ένας από τους μεγαλύτερους ηγεμόνες της δυναστείας. 

Ο Χουμαγιούν έφερε δύο Πέρσες ζωγράφους, τον Μιρ Σαγίντ Αλί και τον Αμπντ αλ-Σαμάντ, στην Ινδία, οι οποίοι συνέβαλαν στην ανάπτυξη της Μογγολικής τέχνης. Η ζωγραφική της Μογγολικής σχολής συνδυάζει στοιχεία από την περσική τέχνη με την ινδική παράδοση. 

[500]. Adrija Roychowdhury 2023.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

https://www.cambridge.org/core/journals/journal-of-the-royal-asiatic-society/article/new-dawn-in-mughal-india-longue-duree-neoplatonism-in-the-making-of-akbars-sun-project/2F9201CBA26EA5FF779F2C642B997B08

Gommans, J. and Said Reza Huseini. 2024. "New dawn in Mughal India: longue durée Neoplatonism in the making of Akbar's sun project," Journal of the Royal Asiatic Society 34 (2), pp. 455-476.

Jonathan Egid. 2025. "Neoplatonic Voyaging," The Philosopher, <https://www.thephilosopher1923.org/post/neoplatonic-voyaging?ref=pasts-imperfect.ghost.io> (24 Oct. 2025).

https://www.researchgate.net/publication/359829812_Neoplatonism_and_the_Pax_Mongolica_in_the_making_of_sulh-i_kull_A_view_from_Akbar's_millennial_history?fbclid=IwY2xjawNn-H9leHRuA2FlbQIxMAABHp8lQlfZX4DLSLvnYMqXQW31ufeX7DePcgEsHW_t641d5qmtuZPXdVQ_6QQg_aem_0OBVdy5Me5XsOMJX7R3SJA

Gommans, J. and Said Reza Huseini. 2022. "Neoplatonism and the Pax Mongolica in the making of ṣulḥ-i kull . A view from Akbar's millennial history," Modern Asian Studies 56(3), pp. 870-901.

https://www.researchgate.net/publication/269613078_The_Mughal_emperor_as_Solomon_Majnun_and_Orpheus_or_the_album_as_a_think_tank_for_allegory

https://www.academia.edu/7184945/The_Mughal_Emperor_as_Solomon_Majnun_and_Orpheus_or_the_Album_as_a_Think_Tank_for_Allegory

Ebba Koch. 2011. "The Mughal emperor as Solomon, Majnun, and Orpheus, or the album as a think tank for allegory," Muqarnas Online 27(1), pp. 277-311.

https://indianexpress.com/article/research/was-akbars-ideology-of-sulh-i-kul-inspired-by-a-hellenistic-greek-philosophy-8603554/?fbclid=IwY2xjawNn_gBleHRuA2FlbQIxMAABHoHSaS2q4PU8FVSWl26VjP-6dwy3QMkUDzuAEeGMQ-_pLd7sY8eDNcu2pT7R_aem_PvzvLsnlCekVihLUmctEVA

Adrija Roychowdhury. 2023. "Was Akbar’s ideology of Sulh-i-kul inspired by a Hellenistic Greek philosophy?," The Indian Express, <https://indianexpress.com/article/research/was-akbars-ideology-of-sulh-i-kul-inspired-by-a-hellenistic-greek-philosophy-8603554/?fbclid=IwY2xjawNn_gBleHRuA2FlbQIxMAABHoHSaS2q4PU8FVSWl26VjP-6dwy3QMkUDzuAEeGMQ-_pLd7sY8eDNcu2pT7R_aem_PvzvLsnlCekVihLUmctEVA> (24 Oct. 2025).

ΠΛΕΟΝ ΠΡΟΣΦΑΤΗ ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ - ΔΙΟΡΘΩΣΗ: 24.10.2025

researchgate.net/publication/396863966_DIADOSE_TOU_NEO_PLATONISMOU_STEN_MONGOLIKE_INDIA_NeoPlatonic_Voyaging?_sg=bKIoSXvwxa0oAx-afezFxm80jM7frYT2ngxGkMFfxU8LS6juOFgeXgZeIplJQMZ3aRPluY80H7TZbK5SsPdyGViUsDUerG3_KzBk-bXR.dxOXkyA_1167B6ICoC8LpWg0yGpIKnw9POvNJHvdjcHM3M4kuTOTsDv07D5Yx55LNudel3FtnaavOVrg1sxyYA&_tp=eyJjb250ZXh0Ijp7ImZpcnN0UGFnZSI6Il9kaXJlY3QiLCJwYWdlIjoicHJvZmlsZSJ9fQ

DOI: 10.13140/RG.2.2.34007.12964

ΕΝΗΜΕΡΩΜΕΝΟ

ARTHUR MILLER AND GREATER GREECE!

ARTHUR MILLER & Η ΜΕΙΖΩΝ ΕΛΛΑΣ!

Επισκόπηση AI

Arthur Miller, a renowned American playwright, drew significant inspiration from classical Greek tragedy, particularly the works of Sophocles. He admired the structure and form of Greek plays, even when unfamiliar with the specific mythological details. Miller's plays, like Death of a Salesman and The Crucible, often feature tragic heroes, dramatic irony, and themes of fate and free will, echoing the conventions of Greek tragedy. He also adapted the concept of the chorus, using an implicit narrator to provide background and commentary, as seen in The Crucible.

Here's a more detailed look at the Greek connection:

Influence on Tragic Structure:

Miller's plays, like Death of a Salesman, feature a tragic hero whose flaws lead to their downfall, a common element in Greek tragedy.

Themes of Fate and Free Will:

Miller's characters grapple with forces beyond their control, mirroring the ancient Greek exploration of fate and destiny, while also acknowledging the role of individual choices.

Use of Chorus:

In The Crucible, Miller employs a narrative device similar to the Greek chorus, providing commentary and context to the unfolding events.

"Tragedy and the Common Man":

Miller's essay argued that tragedy could apply to ordinary individuals, not just those of high social standing, broadening the scope of the genre from its classical roots.

Adaptation of Classical Elements:

Miller combined his own storytelling style with elements from Greek tragedy to create gripping and thought-provoking narratives

https://www.roundabouttheatre.org/.../classical-influences 

Miller's Classical Influences

Posted on: April 16, 2019

by Roundabout Theatre

During the 1930s—Arthur Miller’s formative years as a young playwright—social realism was popular on American stages, largely due to the the Federal Theatre Project (for whom Miller worked as a staff playwright) and the Group Theatre. Miller was moved to write plays that grappled with contemporary social and economic issues; however, with his breakthrough hit All My Sons (1947), and later in Death of A Salesman (1949), he also used elements of classical theatre, especially Greek tragedy and the plays of Henrik Ibsen. Such influences allow his plays to transcend their specific social milieus, having universal resonance for American and international audiences alike.

Greek Tragedy and the Common Man

“The quality in such plays that does shake us, however, derives from the underlying fear of being displaced, the disaster inherent in being torn away from our chosen image of what or who we are in this world. Among us today this fear is as strong, and perhaps stronger, than it ever was. In fact, it is the common man who knows this fear best.”

— Arthur Miller

In 1949, shortly after the premiere of Death of a Salesman, Arthur Miller wrote an essay called “Tragedy and the Common Man.” He asserted that while the subjects of Greek tragedy were traditionally characters of high societal rank (like Oedipus the King), tragedy could and should address the concerns of the common man. Miller, who had come of age during the Depression, was concerned with the psychological and social conflicts of ordinary people. In the years after World War II, he explored how tragedy could speak to average Americans who were grappling with their place in the world and struggling with self-judgement. Miller’s updated vision of tragedy was secular and social: while the ancients saw their tragic heroes in conflict with the Gods or the forces of Fate, Miller pitted his common-man heroes against societal forces, such as capitalism (in All My Sons and Death of a Salesman) or McCarthyism (in the allegory of The Crucible). Miller’s ability to apply a tragic perspective gave his plays an epic quality. While the Kellers and Deevers of All My Sons may seem like unexceptional, “common” Americans, their tragedy transcends the individual suffering of a single community and connects to the overarching human experience.

Miller's Tragic Heroes

“...the tragic feeling is evoked in us when we are in the presence of a character who is ready to lay down his life, if need be, to secure one thing — his sense of personal dignity.”

— Arthur Miller

Ever since Aristotle set out to describe the rules and conventions of tragedy in his Poetics, the definitions of a tragic hero have been subject to debate. For Aristotle, the tragic flaw (hamartia) was an inherent personality defect that led an otherwise exceptional person to their downfall. Miller was interested in the hero’s “inherent unwillingness to remain passive in the face of what he conceives to be a challenge to his dignity, his image of his rightful status.” Miller’s ordinary heroes lay down their lives to preserve their integrity and fight the oppressive forces in their society. Nevertheless, according to critic Raymond Williams, they are also brought down by aspects of their own personalities. Williams coined the term “liberal tragedy” for the way Miller represented “a man at the height of his powers and the limits of his strength, at once aspiring and being defeated, releasing and destroyed by his own energies.”

Ibsen and Miller

Arthur Miller and HELLENISTIC connection 

Επισκόπηση AI

Arthur Miller's work is deeply connected to ancient Greek tragedy, with his plays often reflecting a modern take on classic themes of human dignity, social responsibility, and the consequences of individual actions. He studied and adapted works by Ibsen, and drew inspiration from the structure and themes of Greek tragedy, particularly the works of Sophocles. Miller's plays, like The Crucible and Death of a Salesman, explore universal human experiences and moral dilemmas, echoing the timeless nature of Greek dramatic tradition.

Here's a more detailed look at the connections:

Influence of Greek Tragedy:

Tragic Hero:

Miller's plays feature characters who grapple with profound moral conflicts and often face downfall due to their actions or flaws, similar to the tragic heroes of Greek drama.

Social Commentary:

Like Greek tragedians, Miller uses his plays to comment on societal issues, exploring themes of justice, responsibility, and the consequences of individual choices on the community.

Universal Themes:

Miller's works resonate with audiences because they delve into fundamental human experiences, such as the search for meaning, the struggle for dignity, and the impact of societal pressures, all of which are central to Greek tragedy.

Specific Examples:

The Crucible:

This play, inspired by the Salem witch trials, mirrors the hysteria and accusations of ancient Greek tragedies, using the setting as an allegory for McCarthyism and the dangers of mass hysteria.

Death of a Salesman:

This play explores the tragic consequences of the American Dream, examining the protagonist's flawed character and the impact of societal pressures on his life and family.

Other Plays:

Miller's other works, such as All My Sons and A View from the Bridge, also engage with themes of responsibility, guilt, and the consequences of individual actions, echoing the moral complexity found in Greek tragedies.

Miller's Connection to Hellenistic Period:

While the Hellenistic period specifically refers to the era after Alexander the Great, Miller's engagement with Greek drama goes beyond a specific historical period. He was influenced by the entire body of Greek tragedy, which includes works from earlier periods like the classical period (e.g., Sophocles, Euripides, and Aeschylus). The Roundabout Theatre Company highlights how Miller's work transcends specific social contexts and resonates with audiences due to its exploration of universal human experiences and moral dilemmas, much like the enduring power of Greek tragedy.

In conclusion: Arthur Miller's work is deeply rooted in the tradition of ancient Greek tragedy, with his plays often reflecting a modern interpretation of classic themes and dramatic structures. His exploration of human nature, social responsibility, and the consequences of individual actions, resonates with the timeless qualities of Greek tragedy.

Henry Miller: On friendship, light and a paradise lost in Greece

PHOTO: (Left) Miller with L. Durrell, Corfu 1939 (right) Miller with George Katsimbalis

Henry Miller and the ‘Light of Greece’

Henry Miller on the Greek island of Hydra. Credit: Monozigote/Wikimedia Commons Y-SA 4.0
Henry Miller, the author of Tropic of Cancer and one of the greatest American writers, was enamored with Greece, and his favorite, self-authored book was a travelogue of the country he loved.
The Colossus of Maroussi is an impressionist travel book written in 1939 that reads like an ode to Greece and the time the author spent there.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

https://www.roundabouttheatre.org/about/our-blog/classical-influences?fbclid=IwY2xjawMUzRZleHRuA2FlbQIxMABicmlkETBKa25vZzRidWR2Zzg3emxlAR7Bkd7YYqTFBbXJPq0EKlR8ph30qq3ATYft7C_8C1eE9NLl2EahyATo_FHxog_aem_Ynz3iOXxECDJnjEX0N7paA

Roundabout Theatre. 2019. "Miller's Classical Influences," <https://www.roundabouttheatre.org/about/our-blog/classical-influences?fbclid=IwY2xjawMUzRZleHRuA2FlbQIxMABicmlkETBKa25vZzRidWR2Zzg3emxlAR7Bkd7YYqTFBbXJPq0EKlR8ph30qq3ATYft7C_8C1eE9NLl2EahyATo_FHxog_aem_Ynz3iOXxECDJnjEX0N7paA> (22 August 2025).

https://ijhssm.org/issue_dcp/The%20Impact%20of%20Greek%20Tragedy%20on%20Arthur%20Miller%20s%20Plays.pdf

XXXX. 2025. "The Impact of Greek Tragedy on Arthur Miller s Plays," International Journal of Humanities Social Science and Management (IJHSSM) 5 (3), pp. 407-410.

https://www.researchgate.net/publication/325346050_The_Idea_of_Tragedy_in_Arthur_Miller's_The_Crucible_and_A_View_from_the_Bridge

Hanyue Li. 2018. "The Idea of Tragedy in Arthur Miller’s The Crucible and A View from the Bridge," English Language and Literature Studies 8 (2), pp. 115-120.

https://www.greeknewsagenda.gr/henry-miller-on-friendship-light-and-a-paradise-lost-in-greece/

Lina Syriopoulou. 2018. "Henry Miller: On friendship, light and a paradise lost in Greece," GREEK News Agenda, <https://www.greeknewsagenda.gr/henry-miller-on-friendship-light-and-a-paradise-lost-in-greece/> (25 Oct. 2025)

https://greekreporter.com/2025/05/22/henry-miller/

 Philip Chrysopoulos. 2025. "Henry Miller and the ‘Light of Greece’," Greek Reporter, 

Henry Miller

Henry Miller on the Greek island of Hydra. Credit: Monozigote/Wikimedia Commons Y-SA 4.0

Henry Miller, the author of Tropic of Cancer and one of the greatest American writers, was enamored with Greece, and his favorite, self-authored book was a travelogue of the country he loved.

The Colossus of Maroussi is an impressionist travel book written in 1939 that reads like an ode to Greece and the time the author spent there.

----

Επισκόπηση AI

Arthur Miller had a significant connection to Greek culture through his adaptation of ancient Greek tragedy for modern, “common” protagonists and by incorporating elements like the chorus and a sense of inevitable fate. He was also influenced by his Greek friends and intellectual connections, like the poet George Seferis and the novelist Henry Miller, who admired Greek literature and society, according to Greek News Agenda. 

Influence on his work

Tragedy for the common man: Miller redefined tragedy in his 1949 essay, "Tragedy and the Common Man," by arguing that tragedy could apply to ordinary people, not just the high-ranking heroes of ancient Greece. His plays often pit characters against societal forces like capitalism or McCarthyism instead of the gods, a secular and social update on Greek tragedy. 

Use of the chorus: Miller used the device of a Greek chorus in his plays, such as The Crucible and A View from the Bridge. He employed an implicit, omniscient narrator, similar to the Greek chorus, who provides background information and comments on the action. 

Themes and structure: His work is infused with themes of fate and free will, with tragic protagonists facing an unavoidable destiny, similar to ancient Greek tragedies. Plays like All My Sons and Death of a Salesman explore hubris and the downfall of flawed characters. 

Personal and intellectual connections

Friendship with Greek intellectuals: Miller was friends with many prominent Greek figures, including poet George Seferis and novelist Henry Miller.

Inspiration from Greece: Miller found inspiration in his experiences in Greece, particularly from his friends and their conversations about the country. He credited these experiences and friendships with shaping his worldview and creative output, according to Greek News Agenda.

Shared admiration for Greek culture: Miller's admiration for Greek culture was evident in his personal and professional life, which was influenced by his deep appreciation for the works of great Greek writers and thinkers. 

https://ijhssm.org/issue_dcp/The%20Impact%20of%20Greek%20Tragedy%20on%20Arthur%20Miller%20s%20Plays.pdf

2025. "The Impact of Greek Tragedy on Arthur Miller's Plays," International Journal of Humanities Social Science and Management (IJHSSM) 5 (3), pp. 407-410.

--

Επισκόπηση AI

Greek tragedy influenced Arthur Miller by shaping his concept of the tragic hero and their struggles, the use of dramatic techniques, and the exploration of universal themes like fate versus free will. Miller adapted the classical form, most notably by arguing the "common man" could be a subject of tragedy, not just kings, and by applying this to modern, social conflicts such as those in Death of a Salesman and The Crucible. 

Tragic hero: The common man

Adaptation of the tragic hero: Miller redefined the tragic hero to be an "everyman" rather than a king, as detailed in his essay "Tragedy and the Common Man".

Modern conflicts: His heroes confront societal and psychological forces like capitalism, the pressures of social climbing, and political McCarthyism instead of divine or cosmic ones.

Quest for dignity: The tragic hero's ultimate struggle is often for personal dignity, self-worth, and to find their place in a flawed world, as seen with Willy Loman in Death of a Salesman. 

Themes and structure

Fate and free will: Miller explores the classic Greek tension between fate and free will, though he frames it within social and personal circumstances rather than divine destiny. 

Catharsis: Like Greek tragedy, Miller's plays are intended to create a cathartic experience for the audience, leading to a purging of emotions like pity and fear. 

Chorus function: In plays like The Crucible and A View from the Bridge, Miller uses a narrative or "choric" figure to provide background, comment on the social and historical context, and guide the audience through the unfolding tragedy. 

Impact on Miller's plays

Social commentary: By applying a tragic lens to ordinary people and their struggles, Miller makes his plays both epic and relatable, connecting individual suffering to broader human experiences. 

Moral questioning: His works force audiences to examine moral questions and the choices individuals make when confronting overwhelming social pressures and personal failings. 

Timelessness: The adaptation of Greek tragedy's powerful structures and themes allows Miller's works to remain relevant, exploring timeless questions of justice, responsibility, and the human condition through a modern, American context. 

--

https://epub.lib.uoa.gr/index.php/parousia/article/download/185/pdf_128

Εθνικόν και Καποδιστριακόν Πανεπιστήμιον Αθηνών

https://epub.lib.uoa.gr › download › pdf_128

PDF

από Μ Κουτσουδάκη · 1987 

Koutsoudaki, M. 1987. "A View from the bridge by Arthur Miller," Παρουσία (ΕΚΠΑ), pp. 157-162.

— Arthur Miller is one of the twentieth century playwrights who is greatly concerned with the universality of Greek tragedy and its application to contemporary ..

Μαρία Κουτσουδάκη, Ψηλά από τη Γέφυρα τού Αρθουρ Μίλλερ:

μια τραγωδία για όλες τις εποχές

Το Ψηλά από τη Γέφυρα (1955), ένα από τα «κοινωνικά θεατρικά» τού Αρθουρ Μίλλερ, φανερώνει την ιδιότυπη προσωπική εκτίμηση της αρχαίας ελληνικής τραγωδίας από το συγγραφέα. Στις σημειώσεις του αναφέρει ότι το έργο «πρέπει να είναι μια αναπροσαρμογή του Ελληνικού μύθου που χτυπά μια παλιά θαμμένη καμπάνα στο υποσυνείδητό του».

Τόσο η θεματική αναφορά στο μύθο όσο και η τεχνική δομή επιβεβαιώνουν την ελληνική ταυτότητα του έργου. Η φωνή του χορού, συγκεντρωμένη σε ένα από τα πρόσωπα, υπογραμμίζει τη δύναμη των εξωτερικών δυνάμεων που προσδιορίζουν τη μοίρα του ανθρώπου. Χαρακτηριστικό της τραγικότητας του ήρωα είναι πως η υποταγή στα πάθη του επιδρά καταστροφικά όχι μόνο στον ίδιο, αλλά και στο άμεσο και έμμεσο κοινωνικό περιβάλλον που τους γραπτούς και άγραφους νόμους του οφείλει να σέβεται.

Ο Μίλλερ προσαρμόζει με δικό του τρόπο την καθολικότητα και διαχρονικότητα τού αρχαίου δράματος σε καταστάσεις και προβλήματα της εποχής μας. Ο πρωταγωνιστής του δεν είναι ο ημίθεος ή ευγενής της αρχαίας ελληνικής τραγωδίας, αλλά ένας απλός βιοπαλαιστής που το αναπόφευκτο της συμμετοχής του στα κοινά τον κάνει να διαφέρει από τα κοινωνικά απομονωμένα άτομα που κυριαρχούν στο θέατρο τού εικοστού αιώνα.

researchgate.net/publication/396679578_ARTHUR_MILLER_E_MEIZON_ELLAS?_sg=L2IbXeq8AvogfTeKuGN3gT-o6rkSiffjD6WBZ4UoauoLUz-sgTx1LznYyEAUbr5Wp-tYBTnLGl5smeiVnocl9Bhw0anvHktW3cXHL88w.hbaUtZ9rK8l7XQ6IIIRk1CZ5hNhly3FVys4OYrR-oX6RG70PyAVai63OjNKWsiVNI2S-tCVfLD51Sh8zBTvKPw&_tp=eyJjb250ZXh0Ijp7ImZpcnN0UGFnZSI6Il9kaXJlY3QiLCJwYWdlIjoicHJvZmlsZSJ9fQ

Agostino di Duccio and GREEK CONNECTION

Agostino di Duccio (1418 – c.1481) - Archangel Gabriel, detail, 1470s, painted terracotta, Museum of Fine Arts, Budapest

Τα έργα του Agostino di Duccio παρουσιάζουν μια ισχυρή σύνδεση με την αρχαία ελληνική τέχνη μέσω της χρήσης κλασικών μορφών και μοτίβων, ιδιαίτερα στη γλυπτική διακόσμηση του Tempio Malatestiano στο Ρίμινι. Το ξεχωριστό γραμμικό του στυλ επηρεάστηκε από την ελληνιστική τέχνη, μια περίοδο της ελληνικής τέχνης γνωστή για το κλασικό νεοαττικό της στυλ. Παραδείγματα αυτής της ελληνικής σύνδεσης περιλαμβάνουν τη χρήση μιας μορφής σε άρμα από ένα ελληνικό νόμισμα από τις Συρακούσες σε ένα μενταγιόν σε ανάγλυφο και την ενσωμάτωση δάφνινων στεφάνων, συμβόλου νίκης στην αρχαία Ελλάδα.

Έμπνευση από την Κλασική Γλυπτική

Ελληνιστική Επιρροή: Η στυλιστική απόκλιση του Duccio από τους Φλωρεντινούς συγχρόνους του είχε τις ρίζες της στο νεοαττικό στυλ της ελληνιστικής τέχνης.

Κλασικές Μορφές: Τα έργα του παρουσιάζουν κλασικά θέματα και μορφές, όπως η αναπαράσταση της Ελληνίδας θεάς Σελήνης (Ρωμαϊκή Σελήνη), η οποία απεικονίζεται στους τοίχους του Tempio Malatestiano.

Συγκεκριμένα Παραδείγματα Ελληνικών Συνδέσεων

Μοτίβο Νομίσματος: Ένα ανάγλυφο στο μουσείο V&A απεικονίζει μια μορφή σε άρμα σε ένα μενταγιόν, το οποίο προέρχεται από ένα ελληνικό νόμισμα από τις Συρακούσες.

Δάφνινο Στεφάνι: Το μοτίβο ενός δάφνινου στεφάνου που κρατάει ένας άγγελος στα ανάγλυφά του πιθανότατα παραπέμπει σε αρχαίες ελληνικές αναφορές στη νίκη, παρόμοια με τη χρήση του στο Tempio Malatestiano.

Αυτοκρατορικές Μορφές: Τα μαρμάρινα τόντι του που απεικονίζουν αυτοκρατορικές μορφές δείχνουν επίσης στυλιστικές και πολιτισμικές συνδέσεις με αρχαία ελληνικά και ρωμαϊκά νομισματικά υποδείγματα. 

Agostino di Duccio's works exhibit a strong connection to ancient Greek art through his use of classical forms and motifs, particularly in his sculptural decoration of the Tempio Malatestiano in Rimini. His distinctive linear style was influenced by Hellenistic art, a period of Greek art known for its classical neo-Attic style. Examples of this Greek connection include the use of a figure in a chariot from a Greek coin from Syracuse on a pendant in a relief and the incorporation of laurel wreaths, a symbol of victory in ancient Greece.

Inspiration from Classical Sculpture

Hellenistic Influence: Duccio's stylistic departure from his Florentine contemporaries was rooted in the neo-Attic style of Hellenistic art.

Classical Forms: His works feature classical themes and figures, such as the representation of the Greek goddess Selene (Roman Luna), who is portrayed on the walls of the Tempio Malatestiano.

Specific Examples of Greek Connections

Coin Motif: A relief in the V&A museum features a figure in a chariot on a pendant, which derives from a Greek coin from Syracuse.

Laurel Wreath: The motif of a laurel wreath held by an angel in his reliefs likely alludes to ancient Greek allusions to victory, similar to its use in the Tempio Malatestiano.

Imperial Figures: His marble tondi depicting imperial figures also show stylistic and cultural connections to ancient Greek and Roman numismatic models.

Τα γλυπτά του Agostino di Duccio παρουσιάζουν ελληνιστικές επιρροές, ιδιαίτερα το νεοαττικό στυλ, το οποίο εκδηλώνεται στις χαρακτηριστικές γραμμικές μορφές του και στην έμφαση στις διακοσμητικές επιφανειακές επεξεργασίες αντί για τον αυστηρό νατουραλισμό. Αυτή η σύνδεση είναι εμφανής στις ελικοειδείς κουρτίνες και τα διακοσμητικά ανάγλυφα του Tempio Malatestiano στο Ρίμινι, όπου οι μορφές του, αν και κάπως αντικλασικές, δείχνουν σαφή χρέος στην αρχαία ρωμαϊκή και ελληνιστική τέχνη. Τα έργα του, όπως τα ανάγλυφα στην πρόσοψη του Ορατορίου του Αγίου Μπερναρντίνο στην Περούτζια, επιδεικνύουν επίσης μια παρόμοια στυλιζαρισμένη και γραμμική προσέγγιση, θυμίζοντας μοτίβα που βρίσκονται σε ρωμαϊκές σαρκοφάγους.

Ελληνιστικό Στυλ στο Έργο του Agostino di Duccio

Νεοαττικό Στυλ: Το έργο του Duccio αντλεί έμπνευση από το ύστερο ελληνιστικό νεοαττικό στυλ της κλασικής αρχαιότητας, ένα στυλ γνωστό για τη γραμμική αισθητική και διακοσμητικό του χαρακτήρα.

Γραμμική Έμφαση: Το ιδιαίτερο γραμμικό του στυλ, που χαρακτηρίζεται από ελικοειδείς και ρέουσες γραμμές, αποτελεί άμεση αντανάκλαση αυτής της κλασικής έμπνευσης.

Διακόσμηση Επιφάνειας: Η εστίαση του Duccio στην επίτευξη πολύτιμων επιφανειών μέσω διακοσμητικών και παιχνιδιάρικων πτυχώσεων των υφασμάτων αποτελεί χαρακτηριστικό γνώρισμα αυτής της ελληνιστικής επιρροής.

Στυλιζόμενες Μορφές: Αντί για νατουραλισμό, οι μορφές του εμφανίζονται συχνά επίπεδες, σχηματικές και αντικλασικές, όπως φαίνεται στα ανάγλυφα του Tempio Malatestiano.

Παραδείγματα στη Γλυπτική του

Tempio Malatestiano (Ρίμινι): Αυτό το αρχιτεκτονικό έργο περιλαμβάνει πολλά ανάγλυφα, συμπεριλαμβανομένων μορφών αγγέλων, των Πλανητών και των Ελευθέρων Τεχνών, τα οποία επηρεάζονται έντονα από το νεοαττικό στυλ.

Οροτόριο του Αγίου Μπερναρντίνο (Περούτζια): Τα ανάγλυφα εδώ, με τις στυλιζαρισμένες μορφές τους και τα επαναλαμβανόμενα μοτίβα, δείχνουν μια σαφή σύνδεση με την αρχαία ρωμαϊκή τέχνη, ιδιαίτερα με τις συνθέσεις σε σαρκοφάγους.

Codex Pighianus: Το μοτίβο των σαρκοφάγων της Μήδειας, ενός ενδύματος που φουσκώνει σφαιρικά, ένα συγκεκριμένο παράδειγμα από μια κλασική πηγή, εμφανίζεται στα ανάγλυφα του Duccio στην Περούτζια.

Πολιτιστικό Πλαίσιο

Ανθρωπιστικό Περιβάλλον: Οι ελληνιστικοί τρόποι χειρισμού του Duccio ήταν προϊόν του ανθρωπιστικού περιβάλλοντος του Ρίμινι, το οποίο ενθάρρυνε μια βαθύτερη ενασχόληση με τις κλασικές μορφές και ιδέες.

Αντιπαραβολή στην Αρχιτεκτονική: Το διακοσμητικό, ρέον γλυπτικό του στυλ έρχεται σε έντονη αντίθεση με τον «σκληρό και αυστηρά ρωμαϊκό διανοουμενισμό» της αρχιτεκτονικής του Alberti στο Tempio Malatestiano, αναδεικνύοντας τη μοναδική στυλιστική του προσέγγιση στο πλαίσιο της Αναγέννησης.                                                                                                                                                

Agostino di Duccio's sculptures exhibit Hellenistic influence, particularly its Neo-Attic style, which manifests in his characteristic lineal forms and emphasis on decorative surface treatments rather than strict naturalism. This connection is evident in the sinuous drapery and decorative reliefs of the Tempio Malatestiano in Rimini, where his figures, though somewhat anticlassical, show a clear debt to ancient Roman and Hellenistic art. His works, such as the reliefs on the facade of the Oratory of S. Bernardino in Perugia, also demonstrate a similar stylized and linear approach, recalling motifs found on Roman sarcophagi.

Hellenistic Style in Agostino di Duccio's Work

Neo-Attic Style: Duccio's work draws inspiration from the late Hellenistic Neo-Attic style of classical antiquity, a style known for its linear aesthetic and decorative character.

Linear Emphasis: His distinctive lineal style, characterized by sinuous and flowing lines, is a direct reflection of this classical inspiration.

Surface Decoration: Duccio's focus on achieving precious surfaces through decorative and playful pleating of drapery is a hallmark of this Hellenistic influence.

Stylized Figures: Rather than naturalism, his figures often appear flat, schematic, and anticlassical, as seen in the Tempio Malatestiano reliefs.

Examples in His Sculpture

Tempio Malatestiano (Rimini): This architectural project features numerous reliefs, including figures of angels, the Planets, and the Liberal Arts, which are heavily influenced by the Neo-Attic style.

Oratory of S. Bernardino (Perugia): The reliefs here, with their stylized forms and recurring motifs, show a clear connection to ancient Roman art, particularly compositions on sarcophagi.

Codex Pighianus: The Medea sarcophagi motif of a garment billowing out spherically, a specific example from a classical source, appears in Duccio's reliefs at Perugia.

Cultural Context

Humanist Environment: Duccio's Hellenistic mannerisms were a product of the Humanist environment of Rimini, which encouraged a deeper engagement with classical forms and ideas.

Contrasting Architecture: His decorative, flowing sculptural style stands in marked contrast to the "hard and severely Roman intellectualism" of Alberti's architecture at the Tempio Malatestiano, highlighting his unique stylistic approach within the Renaissance context.

Piero della Francesca and Greek connection

Venetia Georgiou

Το "δίπτυχο του Δούκα του Ούρμπινο" (1465-περ.1475), είναι ένα από τα πιο διάσημα έργα της ιταλικής Αναγέννησης, ζωγραφισμένο τον μεγάλο καλλιτέχνη Piero della Francesca (1415-1492), πρώτο εκπρόσωπο της Κουατροτσέντο- Αναγέννησης και ουμανιστική ιδιοφυΐα . Απεικονίζει το ζεύγος Federico da Montefeltro (1422-1482) και της Battista Sforza (1446-1472) .

Τα πορτρέτα αποτελούσαν ένα δίπτυχο που άνοιγε σαν βιβλίο. Σήμερα, τα δύο έργα, είναι τοποθετημένα σε κοινή κορνίζα και ατενίζουν το ένα το άλλο στο μουσείο Uffizi, στην Φλωρεντία.

Ο  Ιταλός ζωγράφος της πρώιμης Αναγέννησης Piero della Francesca, που ήταν επίσης γνωστός στους συγχρόνους του και ως μαθηματικός-γεωμέτρης, με το ορθολογιστικό αλλά και σχεδόν μεταφυσικό ύφος του, έρχεται στην εκπροσώπηση του τέλειου ανθρώπου της Αναγέννησης, με την κεντρικότητα του ρόλου του στο σύμπαν και την υπεροχή της νοημοσύνης και του πολιτισμού του. Η χρήση της προοπτικής και του συμβολισμού από μέρους του επηρέασε πολλούς καλλιτέχνες που ακολούθησαν τα βήματά του. Αυτό το Δίπτυχο, ειδικότερα, αποτελεί απόδειξη της καλλιτεχνικής του δεινότητας και της ικανότητάς του να αποτυπώνει την ουσία των θεμάτων του. Η πρώιμη τέχνη της Αναγέννησης, αν και εμπνεύστηκε από τους Έλληνες και τους Ρωμαίους, είχε πολύ πιο φυσιοκρατική άποψη, σε σύγκριση με την ελληνική και ρωμαϊκή τέχνη.

 Ένα παράδειγμα αυτού είναι αυτό το δίπτυχο πορτρέτων του Piero della Francesca του 1447. Ο άντρας σε αυτόν τον πίνακα φαίνεται λίγο περίεργος, επειδή ένα μέρος της μύτης του είναι κομμένο. Ο Δούκας  ήταν παραμορφωμένος στη δεξιά πλευρά, επειδή έχασε τη ρινική γέφυρα και το δεξί μάτι του σε ένα ατύχημα σε τουρνουά ιπποδρομιών. Και για το λόγο αυτό απεικονίζεται από την αριστερή πλευρά του προσώπου. Ήθελε να τον ζωγραφίσουν όπως πραγματικά φαινόταν, χωρίς βέβαια το αντιαισθητικό ψεγάδι της δεξιάς πλευράς. Οι άνθρωποι άρχιζαν να βάζουν καλλιτέχνες να ζωγραφίζουν το πορτρέτο τους όπως ήταν στην πραγματική ζωή, αντί να δημιουργούν μια μη ρεαλιστική και ιδεαλιστική εικόνα του ατόμου.  Προφανώς η έννοια της "καλής μου πλευράς", τής πιο ωραίας, αλλά όχι ωραιοποιημένης, υιοθετήθηκε ήδη από τον 15ο αιώνα. Το κόκκινο κάλυμμα της κεφαλής του τον χαρακτηρίζει ως "Dux", μια σύνθεση μεταξύ του καλύμματος τού φλωρεντινού ευγενούς,  του Δόγη τής Βενετίας και του τουρμπανίου των βυζαντινών τετραρχών. Ενός συμβόλου δύναμης, κυριαρχίας. Αφού στη Ρώμη ήταν το χρώμα των στρατηγών, των ευγενών, των πατρικίων και κατά συνέπεια έγινε το χρώμα των Αυτοκρατόρων.  Η Αναγέννηση οικειοποιήθηκε τα σύμβολα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και τα απένειμε στους άρχοντες τού 15ου αι. Αξίζει να παρατηρήσουμε και τη θέση των κεφαλιών τους σε σχέση με το τοπίο. Αυτό έχει επίσης ως στόχο να δείξει δύναμη και κύρος, καθώς υψώνονται σαν πύργοι στον ουρανό πάνω από την ύπαιθρο του Ουρμπίνο. Τα τοπία αναγνωρίζονται από τους μελετητές ως απεικονίσεις πανοραμικές και "φωτογραφικές" τής κοιλάδας τού ποταμού Μεταύρου. Είναι σαν να στέκονται στο παράθυρο του Δουκικού Παλατιού τους με θέα την επικράτειά τους, αυτούς τους απέραντους χώρους  - ένα σύμβολο δύναμης που εκτείνεται μέχρι εκεί που φτάνει το μάτι - τα προφίλ τους ξεχωρίζουν, πολύ κοντά και καθαρά, αλλά το ίδιο καθαρές είναι και οι λεπτομέρειες στο τοπίο, μέχρι τα μικρά πλεούμενα.

Η δούκισσα φαίνεται πολύ χλωμή στο στυλ της εποχής, δεν είναι σίγουρο αν αυτό οφειλόταν σε μια μικρή επιπλέον λεύκανση από το μακιγιάζ τής μόδας τής εποχής, ή στο έξυπνο χέρι τού καλλιτέχνη. Πέθανε πρόωρα σε ηλικία 26 ετών λόγω τοκετού, πριν ολοκληρωθεί το πορτρέτο, κάτι που βοήθησε επίσης στη διατήρηση της μνήμης της.

Στην πίσω πλευρά του Διπτύχου, (3η εικόνα), δυο άλλες  παραστάσεις με το ζεύγος σε ένα θέμα αγαπητό για να τους ανθρωπιστές, επειδή υπενθύμιζε τον κόσμο της αρχαίας Ρώμης και ήταν γεμάτο από λογοτεχνικές επιρροές που προέρχονται από τα έργα του Πετράρχη. Είναι ο Θρίαμβος του Δούκα Federico da Montefeltro και τής Battista Sforza, (τέμπερα σε ξύλο) .

 Ο Δούκας (λεπτομέρεια, 2η εικόνα) κάθεται σε άρμα που το σέρνουν δυο λευκά άλογα ως πορτρέτο-ηγέτης με την πανοπλία του, ενώ τον στεφανώνει με δάφνες μια νίκη,  Μπροστά απ' αυτόν κάθονται οι τέσσερις βασικές αρετές: η Δικαιοσύνη (κατά μέτωπο, με το σπαθί και στη σκάλα), η Σύνεση (σε προφίλ, με καθρέφτη), η Άμυνα- φρούριο (με την σπασμένη στήλη) και η Εγκράτεια (από πίσω). Ένας ερωτιδέας καθοδηγεί τα άλογα.  Η επιγραφή στην Λατινική με κεφαλαία γράμματα, εκθειάζει τις αρετές του ηγεμόνα. 

Η Βattista (λεπτομέρεια, 4η εικόνα) είναι σε άρμα που το σέρνουν δυο μονόκεροι, σύμβολα της αγνότητας, συνοδευόμενη από τις τρεις θεολογικές αρετές: τη Φιλανθρωπία (ντυμένη στα μαύρα με τον πελεκάνο στην κοιλιά της, ένα σύμβολο της μητέρας -θυσίας που τρυπά το σώμα της και δίνει το ίδιο το αίμα της για την επιβίωση των παιδιών της), την Πίστη (ντυμένη στα κόκκινα με το Δισκοπότηρο και το σκήπτρο) και την Ελπίδα και την Τέχνη από πίσω της, τονίζοντας και τον ρόλο της ως προστάτιδας των τεχνών (αφού ο οίκος Sforza ήταν γνωστός για την αγάπη του στις τέχνες).  Ένας ερωτιδέας οδηγεί. Η επιγραφή εξυψώνει τις αρετές της συζύγου σπουδαίου ανδρός που εξαίρουν οι έπαινοι.

Piero della Francesca had a significant Greek connection through his profound study and application of ancient Greek mathematics and geometry, particularly Euclid, which he incorporated into his art and writings on perspective and proportion. He was also knowledgeable about Greek philosophy, such as the work of Plato, and showed interest in classical Roman architecture. His scientific and philosophical treatises, like On Perspective and On the Five Regular Bodies, directly referenced Greek geometric principles and were based on classical knowledge, positioning him as a key figure in reviving Greek geometry in the 15th-century Renaissance.

Mathematical & Geometric Foundations

Euclid and Geometry: Piero's mastery of Greek geometry, including Euclid's Elements, formed the basis for his groundbreaking treatise De prospectiva pingendi (On Perspective in Painting).

Archimedes and Solids: He also engaged with the work of Archimedes, copying his Opera and writing Libellus de quinque corporibus regularibus (On the Five Regular Bodies), which explored Platonic solids.

Revival of Classical Thought: His intellectual work was a cornerstone in the 15th-century revival of Greek geometry and mathematics in Europe, placing him among the few contemporaries with such extensive knowledge.

Philosophical & Artistic Applications

Platonic Ideals: His work drew on Platonic ideals regarding proportion and the fundamental structures of the universe, as seen in the concept of the five regular polyhedra.

Classical Roman Influence: His interest in classical Roman architecture, along with Greek geometry, developed after his visits to Rome, further solidifying his connection to antiquity.

Intellectual Output & Legacy

De prospectiva pingendi: This treatise on perspective, dedicated to his patron Federico da Montefeltro, is a prime example of applying Greek geometry to painting and art.

Libellus de quinque corporibus regularibus: This second major work reflects his deep understanding of Greek geometrical problems and is a testament to his interest in classical philosophical concepts of perfect forms.

The Ideal Geometer-Painter: Piero became known as the "geometer-painter" for his successful fusion of mathematical rigor and artistic skill, a practice that made his work unique and influential.

Françoise Malraux

Piero della Francesca, who spoke fluent Latin, based his theories on Euclid's (325 BC-265 BC) Elements, thirteen books in which the Greek mathematician summarized all the by then known geometric knowledge. His Regular Bodies corresponded to what Plato in his dialogue Timaeus had described as the convex polyhedra which, according to him, constituted the basic structures of the Universe. Euclid, who was Plato's student, proved by a variety of mathematical calculations that there are only five such basic polyhedra. In alchemy, well known among Renaissance artists who mixed their own colours, Plato's bodies corresponded to the four classical elements, which in turn comprised a fifth structure – the Dodecahedron.

https://www.in-spite-of-it-all-trots-allt.se/news/birth-of-the-renaissance-thoughts-caused-by-piero-della-francesca/?fbclid=IwY2xjawM96JFleHRuA2FlbQIxMABicmlkETB3enVFUTN1ZzFsd211ZDFhAR6Vi1U3UI2B9QgY5dUBFeeXkK2jy7DEA0JM02W8WmSmdY_SdBhvCUMQvEPj9A_aem_XPBhBUCkwB6e1kQkFyAm0A

Vladimiro Valerio. 2011. "Piero della Francesca’s Sky in The Dream of Constantine," The Inspiration of Astronomical Phenomena VI

https://www.academia.edu/4500813/Piero_della_Francesca_s_Sky_in_The_Dream_of_Constantine?fbclid=IwY2xjawM96NRleHRuA2FlbQIxMABicmlkETB3enVFUTN1ZzFsd211ZDFhAR4lCvBs5A8GA40kfFPJXi2UFxYMkeE8S8FYU8ip8aYQzEPrHf01ALOCMq9S2w_aem_tIcRtRmWRwGwBJvZYLTS2Q

The paper analyzes Piero della Francesca's depiction of the starry sky in the fresco The Dream of Constantine. It explores the characteristics of the stars portrayed, their correspondence to real celestial patterns, and historical context, revealing how the artwork reflects an inversion of typical sky representation as observed in ancient Greek astronomy. The work draws connections between Piero's artistic choices and earlier astronomical depictions, and discusses their implications for understanding perspective in art.

In his 1951 book, Piero Della Francesca, art historian Kenneth Clark identified the bearded figure as a Greek scholar and the painting as an allegory of the suffering of the Church after the fall of the Byzantine Empire in 1453. The painting also commemorates one of the Councils held after, possibly the Council of Mantua (1459). Clark stated that to date all attempts to explain the center figure or portrait on the right had been unsuccessful.[7] Again, the man in the far left would be the Byzantine Emperor.

May be an image of 7 people

2h

Reply

Françoise Malraux

The Geometry of Time, After Piero della Francesca (a fiction)

Paul Kahn

https://medium.com/@pauldavidkahn/the-geometry-of-time-after-piero-della-francesca-a-fiction-15e34f50b522

The Geometry of Time, After Piero della Francesca (a fiction)

MEDIUM.COM

The Geometry of Time, After Piero della Francesca (a fiction)

The Geometry of Time, After Piero della Francesca (a fiction)

2h

Reply

Remove Preview

 KLEE AND GREATER GREECE

'ΟΜΦΑΛΟ-ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΔΙΑΛΕΞΗ' ΤΟΥ KLEE ΚΑΙ Η ΑΦΡΟΔΙΤΗ ΜΕ ΤΟ ΡΟΔΙ ή 'ΘΕΑ ΤΟΥ ΒΕΡΟΛΙΝΟΥ' ωιμέ! - Omphalo-centric Lecture (Omphalo-centrischer Vortrag), Paul Klee, 1939  ·  Gemälde  ·  Picture ID: 684692, Expressionism

Επισκόπηση AI

"Paul Klee and the Mystic Center" is an essay by Robert Knott that interprets Klee's art and philosophy as a quest for a "mystic center" of creation, drawing from Klee's 1924 lecture where he spoke of an artist's mission to "penetrate as far as may be toward that secret place where primeval power nurtures all evolution". Knott connects this idea to Klee's 1939 painting, Omphalo-Centric Lecture, suggesting it is a visual manifestation of this pursuit of the origin of creative thought.

Key Points from the Essay:

The Artist's Mission:

Knott highlights Klee's belief that the artist's role is to explore the fundamental source of creation.

The Mystic Center:

Klee's concept of a "mystic center" refers to the hidden place in nature where all things originate and evolve.

Omphalo-Centric Lecture:

This 1939 painting serves as a central piece of evidence for Knott's argument, symbolizing the journey toward this core creative power.

Pathways to the Center:

Knott argues that Klee explored various artistic paths to reach this "mystic center" of thought.

In essence, Robert Knott's "Paul Klee and the Mystic Center" is an art historical interpretation that explores Klee's deep philosophical engagement with the source of all creativity through the lens of his lectures and artwork, most notably his painting Omphalo-Centric Lecture.

Knott, R. (1978). "Paul Klee and the Mystic Center," Art Journal 38(2), 114–118. https://doi.org/10.1080/00043249.1979.10793482 

In his Jena Lecture of 1924 Paul Klee said, “It is the artist's mission to penetrate as far as may be toward that secret place where primeval power nurtures all evolution. … In the womb of nature in the primal ground of creation where the secret key to all things lies hidden.”1 Klee's Omphalo-Centric Lecture of 1939 (Fig. 1) can be seen as a restatement of what Klee felt was the mission of all artists: to move toward this mystic center as the beginning of all creative thought. And Klee, as much as any other artist of the 20th century, sought the many paths that would lead him there.

In his Jena Lecture of 1924 Paul Klee said, "It is the artist's mission to penetrate as far as may be toward that secret place where primeval power nurtures all evolution. ... In the womb of nature in the primal ground of creation where the secret key to all things lies hidden.1 Klee's Omphalo-Centric Lecture of 1939 (Fig. 1) can be seen as a restatement of what Klee felt was the mission of all artists: to move toward this mystic center as the beginning of all creative thought. And Klee, as much as any other artist of the 20th century, sought the many oaths that would lead him there. In his early lectures to the Bauhaus Klee describes this creative center as a point which he associated with the center or navel of the human figure: "When central importance is given to a point: this is the cosmogenetic moment. To this occurrence corresponds the idea of every sort of beginning."2 Nearer the end of his life, Omphalo-Centric Lecture acts as a summary of these thoughts and lectures about creativity. The mysterious figure in this painting faces us directly, and in its cupped hand we see a glowing navel, the internal divine light from which all knowledge spreads. The navel has further importance because of its obvious associations with the womb, birth, creation, and the continuation of life. As the Omphalos it is also a life/death symbol of particular significance to Klee, because he had a terminal illness and continually dealt with images of death in this last full year of his life. For Klee, death was not an ending but a passage beyond, which could only bring him closer to the creative center that he so actively sought during his lifetime. Klee's painting has a specific visual source in the beautiful rnid4th century B.C. Berlin /Core (Aphrodite of the Pomegranate) (fig. 2) in the Staathche Museum.3 There are obvious similarities in the hands, which enclose the circular form (pomegranate, navel) at the center of the belly. And although Klee has reversed the hands, there is still a trace of what could be the original position of the left hand: an outline form which echoes the shape of the left hand in the Greek sculpture. Other parallels exist, not only in the overall shape, the broad shoulders and tapering cylindrical form of the body, but also in specific details such as mouth, ear lobe, and earrings. Beyond the specific visual relationships, the association with this ancient fertility goddess leads us to probe further into the meaning of Klee's painting. In analyzing a painting such as Omphalo-Centric Lecture we must consider the full significance of the title. As so often in Klee's work, the relationship between title and image evokes those mysteries which elude the powers of represen-tation. Klee had great powers of observation, but his greatest vision was inward. And no matter how carefully the formal structure has been worked out, there is always the evocative power of a less tangible, more mysterious spirit in his work, a power which speaks out of his personal relationship to ..

May be an image of text that says 'Fig. 2. Aphrodite of the Pomegranate, 570-550 B.. Collection Staatliche Museen, Berlin.'

https://fr.wikipedia.org/wiki/Kor%C3%A8_%28sculpture%29#/media/Fichier:Mus%C3%A9e_de_Pergame_(Berlin)_(6349360765).jpg

Η εικόνα απεικονίζει ένα άγαλμα γνωστό ως η «Αφροδίτη με το Ρόδι» ή «Η Θεά του Βερολίνου».

Το άγαλμα χρονολογείται μεταξύ 570-550 π.Χ.

Ανήκει στη συλλογή των Κρατικών Μουσείων του Βερολίνου (Staatliche Museen, Berlin).

Αποτελεί ένα σημαντικό παράδειγμα αρχαϊκής ελληνικής γλυπτικής.

Η μορφή κρατάει ένα ρόδι, ένα σύμβολο γονιμότητας και αναγέννησης στην αρχαία ελληνική μυθολογία.

Paul Klee, Artificial Symbiosis, c. 1934 Watercolour and gouache

Paul Klee's Artificial Symbiosis (Künstliche Symbiose) is a 1934 artwork created with watercolor and gouache on paper, and it is held in a private collection in Switzerland. The term "artificial symbiosis" suggests Klee's continued interest in combining different artistic elements or even exploring the connection between the artistic and natural worlds in his characteristic style of blending realism with abstraction.

About the artwork

Title: Artificial Symbiosis (Künstliche Symbiose)

Artist: Paul Klee (1879–1940)

Date: 1934

Medium: Watercolor and gouache on paper

Location: Private Collection, Switzerland

Artistic context

Klee was known for his exploration of art theory, his belief that art makes the invisible visible, and his ability to blend various techniques and surfaces.

The concept of "artificial symbiosis" aligns with his broader artistic philosophy of creating a reality behind visible things, moving beyond mere realism to explore latent realities.

Paul Klee and Greek connection Paul Klee had a deep and abiding interest in the art and culture of ancient Greece, as evidenced by his extensive study of Greek literature and his continued reading of Greek poetry throughout his life. His fascination with the ancient world even extended to his artwork, with some scholars noting parallels between his work and ancient Greek sculpture, such as the Aphrodite of the Pomegranate.

Klee's Scholarly Connection

Studying Greek: Klee was a dedicated student of the Greek language.

Reading Greek Poetry: He continued to read Greek poetry in its original language for his entire life, showing a deep engagement with the classical tradition.

Artistic Connections

Inspiration from Sculpture:

While not his sole influence, some of Klee's figures and stylistic elements show a connection to ancient Greek sculpture.

Specific Examples:

Scholars have drawn comparisons between Klee's work, such as his painting "Omphalo-Centric Lecture," and the shapes and details found in Greek sculptures like the Aphrodite of the Pomegranate.

In summary, Paul Klee's connection to Greece was both academic and artistic, rooted in his lifelong study of the language and his eventual incorporation of ancient forms into his unique and expressive art.

Η εικόνα απεικονίζει τον πίνακα του Paul Klee, "Dynamik eines Kopfes" (Δυναμική μιας Κεφαλής). 

Πρόκειται για έναν πίνακα λάδι σε καμβά που δημιουργήθηκε το 1934. 

Ο πίνακας εκφράζει το ενδιαφέρον του Klee για την ανασύνθεση ενός προσώπου μέσω της συσσώρευσης γεωμετρικών σχημάτων. 

Η χρήση βασικών χρωμάτων (κίτρινο, μπλε, κόκκινο) που επικαλύπτονται για να δημιουργήσουν συμπληρωματικά (πράσινο, πορτοκαλί, βιολετί) είναι ένα χαρακτηριστικό γνώρισμα. 

Η κυρίαρχη χρήση του κόκκινου χρώματος σε διάφορες αποχρώσεις, σε συνδυασμό με άλλα χρώματα, δημιουργεί μια ζωντανή απεικόνιση. 

Ο πίνακας εκτίθεται σήμερα στο Ίδρυμα Βασίλη και Ελίζας Γουλανδρή στην Αθήνα.