ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΓΚΟΝΤΟ (ή Ο BECKETT & Η ΜΕΙΖΩΝ ΕΛΛΑΣ) - ΕΡΑΝΙΣΜΑΤΑ

A student production of "Waiting for Godot".jpg (Wikipedia Commons)

Waiting for Godot by Samuel Beckett (Theodoros Terzopoulos, Onassis Stegi)

Mind, Language and Thinking in Samuel Beckett's Waiting for Godot (Singh 2023)

Αυτό το άρθρο υποστηρίζει ότι το μυαλό, η γλώσσα και η σκέψη έχουν τριγωνική σχέση. Εγείρει ένα ζήτημα εάν η γλώσσα είναι απαραίτητη στην διαδικασία της σκέψεως. Είναι πολύ συζητήσιμο το αν η γλώσσα και η σκέψη είναι αλληλεξαρτώμενα ή ανεξάρτητα στοιχεία. Ο ρόλος του νου πρέπει να είναι σημαντικός στη διαδικασία της σκέψεως. Η γλώσσα είναι εργαλείο σκέψεως. Αυτό το τριγωνικό ζήτημα του μυαλού, της γλώσσας και της σκέψης έχει τεθεί στη σκηνή όταν ο Lucky, στο έργο του Samuel Beckett Waiting for Godot, κάθεται και σκέφτεται. Η σκέψη του Lucky μας εμπνέει να εξερευνήσουμε το τριγωνικό ζήτημα. Μετά από ανάλυση των δεδομένων και της γλώσσας που χρησιμοποιείται στην σκέψη από τον Lucky, ανακαλύπτεται ότι το μυαλό είναι καταλύτης και η γλώσσα και οι σκέψεις είναι ουσίες στο μυαλό. Η υπόθεση του Benjamin Lee Whorf αναφέρει ότι η επίδραση της γλώσσας στην σκέψη είναι υποχρεωτική. Ο Oscar Wilde παρατηρεί ότι η γλώσσα είναι ο γονέας, και όχι το παιδί, της σκέψεως. Ο Bertrand Russell ισχυρίζεται ότι ο ρόλος της γλώσσας είναι να κάνει δυνατές σκέψεις που δεν μπορούν να υπάρξουν χωρίς αυτήν, αλλά η επεξεργασία είναι στο μυαλό ως εσωτερικός ή νοητικός λόγος. Η γλώσσα επηρεάζει την νόησή μας και, ως εκ τούτου, τις σκέψεις μας.

This paper claims that mind, language and thinking have triangular relationship. It raises an issue whether language is necessary in the process of thinking. It is very debatable issue whether language and thinking are interdependent or independent elements. Role of the mind must be significant in the process of thinking. Language is a tool for thinking. This triangular issue of mind, language and thinking has been brought into the scene when Lucky, in Samuel Beckett’s play Waiting for Godot, is sitting and thinking. Lucky’s thinking inspires us to explore the triangular issue. After analysis of the data and the language used in thinking by Lucky, it is discovered that mind is a catalyst and language and thoughts are substances in the mind. Benjamin Lee Whorf's hypothesis states that the influence of language on thinking is obligatory. Oscar Wilde remarks that language is the parent, and not the child, of thought. Bertrand Russell claims the role of language is to make possible thoughts which cannot exist without it but processing is in the mind as inner or mental speech. Language influences our thinking and, thereby, our thoughts.

Traces of Greek Mythology in Samuel Beckett’s Waiting for Godot (Ravari 2010)

Αυτή η μελέτη πραγματεύεται το πιο διάσημο έργο του Σάμιουελ Μπέκετ, το 'Περιμένοντας τον Γκοντό', σε μια προσπάθεια να αναλύσει τους χαρακτήρες του από μια μυθιστορηματική οπτική. Δεδομένου ότι η ελληνική μυθολογία έχει αδιαμφισβήτητα επιρροή στη δυτική κουλτούρα και λογοτεχνία, ο ερευνητής επιχειρεί να διερευνήσει τη σύνδεση μεταξύ της ελληνικής μυθολογίας και του θεατρικού έργου. Αυτή η μελέτη στοχεύει να αποκαλύψει ότι ακόμη και μετά από περισσότερα από πενήντα επτά χρόνια συγγραφής κριτικών, αναλύσεων, ερμηνειών και κριτικών για το Waiting for Godot του Beckett, υπάρχουν ακόμη κάποια νέα σημεία σε αυτό το αριστούργημα που δεν έχουν αναλυθεί. Ο Γκοντό μπορεί να ερμηνευθεί ως Δίας, ο Πότζο ως ο μεταμφιεσμένος Δίας, ο Λάκι και το αγόρι ως Άτλας και Ερμής, και τέλος ο Βλαντιμίρ και ο Εστραγκόν ως τα ανθρώπινα όντα που ζούσαν στα τελευταία χρόνια της Χρυσής Εποχής. Αν και ο Μπέκετ δεν έχει αποφανθεί άμεσα ότι επηρεάζεται από την Ελληνική Μυθολογία, ίχνη μυθολογικών χαρακτήρων, όπως ο ερευνητής τα εξετάζει, φαίνονται στο Waiting for Godot.

This study addresses Samuel Beckett’s most celebrated play, Waiting for Godot, in an effort to analyze its characters from a novel perspective. Since Greek mythology has been undisputedly influential on Western culture and literature, the researcher attempts to investigate a connection between Greek mythology and the play. This study aims to reveal that even after more than fifty seven years of writing criticisms, analyses, interpretations, and reviews on Beckett’s Waiting for Godot there are still some new points in this masterpiece that have not been found. Godot can be interpreted as Zeus, Pozzo as the disguised Zeus, Lucky and the Boy as Atlas and Hermes, and finally Vladimir and Estragon as the human beings living in the last years of the Golden Age. Although Beckett has not directly pronounced to be influenced by Greek Mythology, traces of mythological characters, as the researcher examines, are seen in Waiting for Godot.

SOURCE: Ali Ravari. 2010. "Traces of Greek Mythology in Samuel Beckett’s Waiting for Godot," Journal of Applied Language Studies (JALS) 1 (2), pp. 51-67. https://rals.scu.ac.ir/article_10422...

Ψάχνοντας Ελληνικές αναφορές για το έργο Περιμένοντας τον Godot

Ψάχνοντας για σχόλια και πληροφορίες σχετικές με το περίφημο έργο "Περιμένοντας τον Godot" και τα τυχόν υπάρχοντα Ελληνικά στοιχεία του ανακάλυψα δύο αναφορές στο έργο από 'Ελληνοφώνους': η πρώτη από το Εργαστήριο Έρευνας Aφηγήσεως (ή μάλλον Laboratory of Narrative Research όπως αναφέρεται στην Αγγλόφωνη ιστοσελίδα!) του ΑΠΘ (https://www.new.enl.auth.gr/lnr/waiting-for-godot/#bwg3/13){https://www.new.enl.auth.gr/lnr/waiting-for-godot/?fbclid=IwAR23zFC-JSguQqoFbaT421N0X-9vtrKoMd3QbeMd23KbJ5jH9mmSlImnG6g#bwg3/13} και η δεύτερη από το ανέβασμα του έργου στην Στέγη από τον εξαίρετο Τερζόπουλο (https://www.onassis.org/whats-on/waiting-for-godot-by-samuel-beckett-theodoros-terzopoulos?fbclid=IwAR1zVE93CW0FSg5xoIYvELzYC7DLABAIqiOapDJciqIAntjoHri6-tEVq-E) .. ΠΟΥΘΕΝΑ ΔΕΝ ΕΙΔΑ ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ! (ΟΠΕΡ ΚΑΙ ΑΝΑΜΕΝΟΜΕΝΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΧΩΡΑ ΤΩΝ ΣΥΓΧΡΟΝΩΝ ΨΟΦΟΔΕΩΝ 'ΓΙΟΥΝΑΝΩΝ').

Godot and the Great Concealer of Truth (Shawn Collins 2014)

The project uses Samuel Beckett’s 1954 play, Waiting for Godot, as the principle matrix of investigation in exploring the implementation of the pastoral genre in a postmodern text as a means of criticizing religion. The article explores the text’s use of the themes and characteristics found throughout the history of the pastoral tradition including shepherding, idleness, and the intentional passing of time. Godot draws heavily on the Judeo-Christian traditions and HELLENISTIC and Roman mythology (as well as Renaissance literature, eighteenth-century metaphysics, and Cartesian dualism) to implicate an illusory pastoral space in its criticism of religious practices.

A Critical Study of Beckett’s Waiting for Godot through the Lens of Post Modernism ή ο God-ot ως Ζεύσο θεός Δίας! (Shibajyoti Karmakar 2014)

Αυτό το άρθρο εστιάζει στις διάφορες αναγνώσεις του μινιμαλιστικού θεατρικού έργου Περιμένοντας τον Γκοντό του Beckett έχοντας κατά νου τις διάφορες πτυχές του μεταμοντερνισμού και των βασικών χαρακτηριστικών του. Η ιδέα του Παραλόγου μεταφέρθηκε στο κεντρικό πλαίσιο μέσα από μια προσεκτική μελέτη του Μύθου του Σισύφου του Καμύ. Η κυκλική δομή του έργου ενισχύει περαιτέρω τις αφηρημένες ιδέες μεταξύ των χαρακτήρων. Κάθε χαρακτήρας έχει απομονωθεί από την σφαίρα του Χρόνου καθώς ασχολείται με ανόητη συζήτηση που δεν έχει κανένα νόημα. Η ιδέα της παρουσίας και απουσίας του Γκοντό έχει μελετηθεί συμβολικά προκειμένου να εισάγει τις μεταδομικές ιδέες στο έργο. Οι ιδέες Derrida περί αποδομήσεως (deconstruction) και το επιδραστικό δοκίμιο του Roland Barthes The Death of the Author συνιστούν τις πρωταρχικές πηγές που έχουν διαβαστεί για να επιβεβαιωθεί ότι

ο Beckett εμπίπτει στην κατηγορία του μεταδομικού κόσμου. Τα τυπικά χαρακτηριστικά του μεταμοντερνισμού, όπως ο κατακερματισμός, το παράδοξο, το παιχνίδι λέξεων και τα τυπικά δυαδικά αρχεία έχουν ερμηνευτεί διεξοδικά στο πλαίσιο του έργου. Το πνευματικό κενό και η πολιτισμική επιπολαιότητα παίζει μείζονα ρόλο στην αποδόμηση κάθε προ-υποτιθέμενης αλήθειας και μας εισάγει στον μπεκετιανό κόσμο της αποδομήσεως.

Υπάρχει επίσης μια αναφορά σε έναν χαρακτήρα που ονομάζεται Godeau σε έργο του Balzac. Ο Godot μπορεί να είναι ο απρόσιτος Θεός, ο θάνατος, ένα είδος μελλοντικής ουτοπίας, ή η πανάκεια της τροφής και της στέγης. Μπορεί να είναι το σύμβολο ελπίδας του απλού Γάλλου πολίτη υπό γερμανική αιχμαλωσία. Μπορεί να είναι το υπερθετικό πλάσμα που είναι σε θέση να σώσει ή να τιμωρήσει τους δύο πρωταγωνιστές. Στην ελληνική μυθολογία, ο Ζεύς ήταν ο ανώτατος ηγέτης των ελληνικών θεοτήτων και ήταν γνωστός ως Jupiter ή Jove από τους Ρωμαίους. Κατέλαβε τον θρόνο του κόσμου επαναστατώντας εναντίον του πατέρα του, του Κρόνου, σε έναν πόλεμο που ονομάζεται Τιτανομαχία. Ο Δίας εν συνεχεία ίδρυσε το ανάκτορό του στην κορυφή του Ολύμπου, το υψηλότερο βουνό της Ελλάδας, που βρίσκεται στα όρια Θεσσαλίας και Μακεδονίας. Ως κυβερνήτης του Σύμπαντος, ο Δίας δεν ανέχεται καμία παράβαση και τιμωρεί τους παραβάτες του αδυσώπητα και χωρίς διακρίσεις. Η κύρια ομοιότητα μεταξύ του Δία και του Godot είναι ότι διεκδικούν την θέση της απόλυτης εξουσίας. Αυτό συνιστά έναν από τους σημαντικούς παράγοντες της ερμηνεία γιατί και ο Ζεύς και ο Godot ανήκουν στο υπερθετικό καθώς φαίνονται κυριολεκτικά παρά τη φυσική τους απουσία στο έργο. Ωστόσο, ο Beckett δεν βοηθάει πολύ στην ανεύρεση της τελικής απαντήσεως στο ερώτημα για το ποιος ή τι είναι ο Godot. Κάποτε σε μια συνέντευξη είπε: «Αν ήξερα, θα το έλεγα στο έργο». Ο συγγραφέας δεν προσφέρει σαφήνεια αποδόσεως & ταυτοποιήσεως. Παρέχει επομένως υπαινιγμούς για την πληθύ και την πολλαπλότητα των κειμένων. Ο συγγραφέας έχει θεωρηθεί ως υποκείμενος σε πολλές επιρροές για την συγγραφή του έργου..

Traces of Greek Mythology in Samuel Beckett’s Waiting for Godot (Ali Ravari)

Αυτή η μελέτη πραγματεύεται το πιο διάσημο έργο του Samuel Beckett, το Waiting for Godot, σε μια προσπάθεια να αναλύσει τους χαρακτήρες του από μια μυθιστορηματική οπτική. Δεδομένου ότι η ελληνική μυθολογία έχει αδιαμφισβήτητα επιρροή στην δυτική κουλτούρα και λογοτεχνία, ο ερευνητής επιχειρεί να διερευνήσει μια σύνδεση μεταξύ της ελληνικής μυθολογίας και του θεατρικού έργου. Αυτή η μελέτη στοχεύει να αποκαλύψει ότι ακόμα και μετά από περισσότερα από πενήντα επτά χρόνια συγγραφής κριτικών, αναλύσεων, ερμηνειών και κριτικών για το Waiting for Godot του Beckett, εξακολουθούν να υπάρχουν μερικά νέα σημεία σε αυτό.

... αριστούργημα που δεν έχουν βρεθεί. Ο Godot μπορεί να ερμηνευθεί ως Δίας, ο Pozzo ως ο μεταμφιεσμένος Δίας, ο Lucky και το αγόρι ως Άτλαντας και Ερμής, και τέλος ο Vladimir και ο Estragon ως τα ανθρώπινα όντα που ζούσαν στα τελευταία χρόνια της Χρυσής Εποχής. Αν και ο Beckett δεν έχει αποφανθεί άμεσα ότι επηρεάζεται από την Ελληνική Μυθολογία, ίχνη μυθολογικών χαρακτήρων, όπως εξετάζει ο ερευνητής, φαίνονται στο Περιμένοντας τον Γκοντό.

For to End Yet Again with Sacrificial Rituals" (Tom Cousineau 2007)

Η παρούσα εργασία αναλύει με φόντο την ελληνική τραγωδία. Ερμηνεύω τον ομολογημένο στόχο του Μπέκετ να δημιουργήσει «μορφή σε κίνηση» στη δική του παραγωγή του έργου σε σχέση με τις ρυθμικές κινήσεις ενός ρεφρέν που αποτελούσαν κεντρικό χαρακτηριστικό της τραγωδίας. Βασιζόμενος στη μη θυσιαστική ερμηνεία της Σταύρωσης του Χριστού από τον René Girard, υποστηρίζω περαιτέρω ότι «τίποτα δεν συμβαίνει» στον Godot επειδή, σε αντίθεση με μια τραγωδία στην οποία η πανούκλα που έχει επιπέσει στην Θήβα μπορεί να αποδοθεί σε έναν καθορισμένο αποδιοπομπαίο τράγο, είναι ένα έργο στην οποία ο ανθρώπινος πόνος δεν μπορεί να ανακουφιστεί με την προσφυγή σε μαγικές λύσεις.

Sophoclean Beckett in Performance (B. A. Spence)

ΣΟΦΟΚΛΕΙΟΣ BECKETT ΣΤΗΝ ΣΚΗΝΗ (ΕΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙ)

Ενώ οι καινοτομίες του Samuel Beckett για την σκηνή τον τοποθετούν στην πρωτοπορία του θεάτρου του τέλους του 20ού αιώνα, το χρέος του στο αρχαίο ελληνικό δράμα σπάνια συζητείται. Αυτό το άρθρο υποστηρίζει ότι η πιο πλούσια δέσμευση - συσχέτιση μεταξύ του θεάτρου του Beckett και της τραγωδίας και της κωμωδίας της αρχαίας Αθήνας φαίνεται στην παράσταση, δηλαδή στην φάση μετά την σύνθεση & δημοσίευση των έργων του. Ο σκηνοθετικός έλεγχος του Beckett δημιούργησε μια συνεχή διαδικασία συνθέσεως. Χρησιμοποιώντας τα στοιχεία των σημειώσεων παραγωγής του, καταδεικνύω πώς η παραστατική του αισθητική απηχεί τα γνωστά της ελληνικής πρακτικής και, ειδικότερα, πώς χρησιμοποιεί μιμητικά μιαν εκφραστική διήγηση, συνδυάζοντας την αφήγηση και την επίδειξη σε μια διαδικασία οπτικοποιήσεως. Το επιχείρημα απεικονίζεται μέσα από μια συγκριτική ανάλυση του Οιδίποδα Τυράννου του Σοφοκλέους και της ιστορίας της παραστάσεως του μονόπρακτου του Krapp με τίτλο Last Tape. Ενώ και τα δύο θεατρικά κείμενα περιλαμβάνουν μια κεντρική δραματική ανάληψη που πυροδοτεί την πραγματοποίηση ενός ακούσιου οιονεί νόστου, στην παράσταση το έργο του Beckett δίνει ολοένα και μεγαλύτερη έμφαση σε τέτοια Σοφόκλεια στοιχεία όπως μια περιγεγραμμένη Mise-en-scène {ΣτΜ: Mise en scène είναι η διάταξη σκηνικών και σκηνικών ιδιοτήτων σε ένα έργο. Μετάφραση από τα γαλλικά, σημαίνει «στήσιμο της σκηνής», αλλά, στην ανάλυση ταινιών, ο όρος mise en σκηνή αναφέρεται σε οτιδήποτε βρίσκεται μπροστά από την κάμερα, συμπεριλαμβανομένου του σκηνικού, του φωτισμού και των ηθοποιών. Η Mise-en-scène στην ταινία είναι η συνολική επίδραση του τρόπου με τον οποίον όλα συνδυάζονται για το κοινό}, συγκρατημένη σωματική κίνηση, εκφραστικό θέαμα και αυξημένη χρήση τόσον του χώρου εκτός σκηνής όσον και του απομακρυσμένου χώρου. Η υπογράμμιση αυτών των αντιστοιχιών είναι μια κοινή παρατακτική τροπικότητα, που αποδεικνύεται σε καίριες στιγμές στο επίπεδο της λέξεως (με αποτέλεσμα ουσιαστικές παύσεις και αντιπαραθέσεις στον διάλογο) καθώς και σε φαινομενολογικές πτυχές της παραστάσεως κάθε έργου.

Electra traces: Beckett's critique of Sophoclean tragedy' (Drew Milne)

ΗΛΕΚΤΡΑ Σοφοκλέους: ὦ φάος ἁγνὸν καὶ γῆς ἰσόμοιρ᾿ ἀήρ, ὥς μοι ...

WINNIE Beckett (Happy Days, II act): 'Hail, holy light.'

Electra traces: Beckett's critique of Sophoclean tragedy'

'ΙΧΝΗ ΤΗΣ ΗΛΕΚΤΡΑΣ: Η ΑΠΟ ΜΕΡΟΥΣ ΤΟΥ BECKETT ΚΡΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΣΟΦΟΚΛΕΙΑΣ ΤΡΑΓΩΔΙΑΣ'

by Drew Milne

'WINNIE: One loses one's classics. [Pause] Oh not all. [Pause] A part. [Pause] A part remains. [Pause] That is what I find so wonderful, a part remains, of one's classics, to help one through the day.' Samuel Beckett, Happy Days, [1]

After the initial cries of Electra before her entrance, the opening line of Sophocles's Electra is: 'o phaos agnon', an expression most often translated as 'O holy light'.[2] The first words of Winnie in the second act of Beckett's play Happy Days are 'Hail, holy light.' (CDW: 160) At the risk of too violently forcing this comparison, what would it mean to hear a trace of Sophocles's Electra in Winnie's salutation, and to perceive in this trace a reflection on light as one of theatre's historically mutable conditions of possibility? There are many ways in which a comparison of Beckett's Winnie and Sophocles's Electra asks too much of the fragile resources available. At first blush it seems likely that any similarity in their salutations to light is more coincidental than intended, even if mediating layers of literary and theatrical translation could be construed. There is only slender evidence to suggest that Beckett sought to provoke such a comparison. Such slender evidence includes stray remarks indicating Beckett's familiarity with Greek tragedy, such as Beckett's letters to Alan Schneider, which refer to Oedipus Tyrannus as 'Swollen Feet' and summarise Sophocles's Philoctetes as 'all wound and moan.' [3] Perhaps the most explicit evidence of Beckett's interest in suggesting a critique of classical tragedy is his early play Eleutheria, which, along with its Greek title, includes a number of allusions, direct and indirect, to Sophocles.[4] Nevertheless, the terms of this argument are more speculative than philological. The suggestion is that the trace of Electra in Winnie's speech can be heard as an indication of the way Beckett's work develops a critique of modern drama's conditions of possibility. Through Beckett's critique of pure drama it becomes possible to suggest an attenuated critique of Sophoclean tragedy informing Beckett's conception of theatre. Problems suggested by Beckett's understanding of theatre also inform modern productions, such as Jane Montgomery's production of Sophocles's Electra, which contrast the classical text with the modern stage technologies of lighting, video projection and English surtitles.

Some sense of the terms of historical resonance involved can be suggested by contrasting some remarks on the meaning of Electra and technology which pre-date Beckett. Theodor Adorno, in his book Quasi una Fantasia, recalls the associations aroused in his childhood by Richard Strauss: 'To me the name of Strauss suggested music that was loud, dangerous and generally bright, rather like industry, or rather what I then imagined factories to look like.' [5] Within this identification of Strauss with modernity, Adorno continues: 'But more than all this my imagination was kindled by the word Elektra. This word was explosive and full of artificial, seductively evil smells, like a large chemical works close to the town where we lived, whose name sounded very similar. The word glittered cold and white, like electricity, after which it appeared to have been named...' [6] Strauss's opera Elektra takes its title from the libretto by Hugo von Hofsmannsthal based on Sophocles's play. The title of Strauss's opera resonates in Adorno's imaginative childhood as a beguiling pun which somehow yokes together the ancient name and modern industrial electricity. The juxtaposition of classical antiquity with industrial modernity is reminiscent of comments made by Karl Marx in the introduction to the Grundrisse: 'Is the view of nature and social relations on which the Greek imagination and hence Greek [mythology] is based possible with self-acting mule spindles and railways and locomotives and electrical telegraphs? What chance has Vulcan against Roberts & Co., Jupiter against the lightning-rod and Hermes against the Crédit Mobilier?' [7] The triumph of capitalist domination has been less one-sided than Marx imagines. Who now remembers Roberts & Co.? Indeed the roles are reversed in the Dialectic of Enlightenment, in which Adorno and Horkheimer reconfigure the encounter between Odysseus and the sirens as an allegory for modernity. [8] Capitalist production has also been surprisingly eager to appropriate mythological names, from Ajax's reduction to a domestic cleaning agent and Clio's ignominy as an automobile, to Nike's embarrassment as a just-doing-it sort of shoe. Some purveyor of electricity or electrical goods may yet chance upon Electra as a post-modern brand name, but the omens are not favourable. The power of Electra's name seems instead to generate a disturbing challenge to modern ears, a disturbance felt as a trace by the young Adorno. How, then, to understand the speculative pun that links Electra with electrons and electricity? In Quasi una Fantasia Adorno goes on to comment on his childhood reverie that: 'Only much later did I notice that the images generated by my imagination in advance of any knowledge actually fitted the music far better than the verification procedures I subsequently conducted.' [9] Such claims for the truth of imaginative insight over knowledge provoke scepticism, but if Adorno was right to hear a coincidence of ancient names and modern electricity in Strauss's music, the historical conditions for this analogy point to the importance of electricity for modern opera more generally.

What, indeed, would be the fate of modern opera were it not for the power of electric light? The dimming of house lights to generate the pool of religiosity associated with post-Wagnerian opera can be understood as a homage to electricity. Understood speculatively, then, Electra's salutation to holy light in the theatre of Dionysus is transformed in the history of theatre by the power of candles, tapers and torches, before the subsequent impact of more elaborate lighting technologies, such as the stage chandeliers of seventeenth-century theatre. [10] As Glynne Wickham suggests, 'It can be argued that most of the major changes that overtook the theatre during the nineteenth century owed more to engineers - civil, mechanical and optical - than to actors or dramatists. If such a claim is thought to be perverse, it has to be remembered that the candles and oil-lamps, which had provided the sole form of lighting in every theatre until the end of the eighteenth century, were banished first in favour of gas and limelight and then in favour of electricity.' [11] To a degree rarely acknowledged, modern theatre is devoted to the worship of electric light, to the extent of competing with nature to represent the glittering ceilings of theatrical heavens and milky ways. If much of the lyric content of Greek tragedy can be read as a hymn to the powers of light that illuminate an outdoor theatre, there is something uncannily accurate about the suggestion that electricity has become the holy light of indoor theatre.....

Inside Schrödinger’s Box: Four Post-Classical Physics Stagings in Samuel Beckett’s 'Waiting for Godot' (Morrison 2024)

This article reveals how in Waiting for Godot Samuel Beckett subtly reifies historical landmarks of post-classical physics by staging four such events. Although the playwright denied any self-awareness of intellectual input into his works, I show that he reifies the Double-Slit Experiment, Pauli’s Exclusion Principle, Schrödinger’s Cat, and the eureka moment when Rutherford recognized the implications of his Gold Foil Experiment. Beckett’s version of Schrödinger’s Cat appears to set up a quantum superpositional scene in which his two tramps experience humanity as simultaneously dead and alive. Throughout, the Irishman demonstrates an acute theoretical and historical understanding of these developments and an unusually subtle control of the action and the text’s etymological underpinnings.

ΟΙΔΙΠΟYΣ, BECKETT, WITTGENSTEIN: ΜΟΡΦΕΣ ΣΥΖΕΥΞΗΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΣΤΑΤΙΚΗΣ ΤΕΧΝΗΣ (Α. ΛΆΖΟΥ & Γ. ΣΠΥΡΙΔΗΣ)

ΠΕΡΙΛΗΨΗ Στην εκδίπλωση των απόψεων που εκθέτουμε αναζητούμε τους τρόπους, τις προϋποθέσεις και τις συγκεκριμένες μορφές όπου φιλοσοφία και τέχνη πλησιάζουν κοντά η μία την αλλη, έχοντας ως αφετηρία και αρχή μας ότι η τραγωδία όχι μόνο ως αντικείμενο φιλοσοφικής εξέτασης αλλά και ως διαδικασία και σκηνική πράξη, όπως και η φιλοσοφία, ως διαδικασία και διαλεκτική πράξη, αποτελούν φορέα η μία της άλλης. Η φιλοσοφία μάλιστα θεωρούμε ότι μπορεί να συνδράμει την τέχνη και μέσω της διεργασίας αυτής να την προφυλάσσει από την σκληρή πραγματικότητα που ενίοτε λειτουργεί ως ανασταλτικός παράγοντας για την πρόοδό της. Ενώ ο Nietzsche αποτελεί τη διανοητική γεφύρωση του αρχέγονου βιώματος του μύθου με τη σύγχρονη εκδοχή κριτικής της φιλοσοφίας – όπως συμβαίνει π.χ. με την ψυχανάλυση – και αναβίωσης του διονυσιακού πνεύματος της τραγωδίας μέσω του σωματικού θεάτρου και του θεάτρου της σιωπής, Beckett και Wittgenstein εμφανίζονται τα φωτεινά σημεία σύζευξης του θεατρικού με το φιλοσοφικό βίωμα – αλλά στην προοπτική της κριτικής ματιάς προς τον άνθρωπο και τα δημιουργήματά του, που εξέπεμψε ο νιτσεϊκός Οιδίποδας. Anna Lazou & Giannis Spiridis

Law of the Excluded Middle and Beckett’s Realm of Neitherness (Umar Shehzad 2023)

Η ΑΡΧΗ ΤΟΥ ΑΠΟΚΛΕΙΟΜΕΝΟΥ ΜΕΣΟΥ (ή ΤΟΥ ΤΡΙΤΟΥ ΑΠΟΚΛΕΙΣΕΩΣ) ΚΑΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΟΥ ΤΙΠΟΤΑ ΣΤΟΝ BECKETT "Law of the Excluded Middle and Beckett’s Realm of Neitherness," In: Samuel Beckett Today / Aujourd'hui

Author: Umar Shehzad

Αυτή η μελέτη παρακολουθεί το παιχνίδι των κατωφλίων στο σύντομο κείμενο του Μπέκετ «ούτε». Από την δημοσίευσή του το 1976, το κείμενο στοιχειώνεται από τη θεματική του απροσδιοριστία. Αρχικά δημοσιεύτηκε ως ποίημα, συγκεντρώθηκε εν συνεχεία μαζύ με άλλα έργα σύντομης πεζογραφίας μετά από πρόταση του Μπέκετ όταν επέμεινε ότι ήταν διήγημα. Ο πρωταγωνιστής (αν και είναι πολύ ισχυρός όρος για να χρησιμοποιηθεί στο παρόν πλαίσιο) βρίσκεται μπροστά στις κινητές πύλες του κανενός κόσμου «του οποίου οι πόρτες κάποτε πλησίαζαν απαλά έκλεισαν/κάποτε απομακρύνονταν από το να χωρίζονται ξανά». Το κείμενο του Μπέκετ δημιουργεί ένα παραδειγματικό κενό, μια μη διαστημική σύγκρουση με τα φαντάσματα της υπάρξεως. Το κίνημα δεν είναι, όπως υποστηρίζει ο Garin Dowd, «από την παρουσία του στην απουσία του, από το είναι του στο μη είναι, από το σχηματισμό του στο άδειασμα του», η ύπαρξη του όντος έχει ήδη μειωθεί σε σκιές. Το αντανακλαστικό του ανοίγματος και του κλεισίματος, το θέμα του κειμένου, μετατοπίζεται περαιτέρω προς την πόρτα, καταργώντας ουσιαστικά τη δύναμη της ανθρώπινης δράσεως. Η πόρτα εδώ είναι η πραγματικότητα της υπάρξεως. Το ομοίωμα ενός ατόμου μένει κολλημένο στους ενδιάμεσους χώρους. Αυτό το ενδιάμεσο βρίσκεται στην τοποθεσία του αποκλειομένου μέσου — μια τοποθεσία που θεωρείται αβάσιμη στην κλασική λογική. Επιπλέον, η μελέτη εξετάζει την οντολογική πράξη αυτού του ενδιάμεσου.

Abstract

This study traces the play of thresholds in Beckett’s short text “neither”. Since its publication in 1976, the text has been haunted by its thematic indeterminacy. Originally published as a poem, it was gathered with other pieces of short prose on Beckett’s suggestion when he insisted that it was a short story. The protagonist (though it is too strong a term to be used in the present context) finds themself before the mobile gates of the neitherworld “whose doors once neared gently close/once turned away from gently part again”. Beckett’s text creates a paradigmatic limbo, a non-space tussling with the ghosts of being. The movement is not, as Garin Dowd contends, “from its presence to its absence, from its being to non-being, from its formation to its emptying”; the beingness of being is already reduced to shadows. The reflex of opening and closure, the subject of the text, is further displaced on to the door, effectively quashing the potency of human agency. The door here is the reality of being. The effigy of a person is left stranded on the in-between spaces. This inbetweenness is located on the site of excluded middle—a site considered untenable in the classical logic. Moreover, the study looks at the ontological praxis of this inbetweenness. https://brill.com/view/journals/sbt/35/2/article-p302_11.xml

Negativity, Language and 'God' in Beckett (Asza Szafraniec 2005)

Στα καταληκτικά αποσπάσματα του Beckett's Fiction - Different Words, ο Leslie Hill υποδεικνύει την σημασία της αρνητικότητας στην ανάγνωση του Beckett με τον ακόλουθο τρόπο:

Τα ερωτήματα της γραφής του Beckett είναι ερωτήματα αρνητικότητας και η μοίρα των κειμένων του Beckett κρέμεται, εντελώς μοναδικά, στο θέμα του πώς γίνεται κατανοητή η δύναμη του αρνητικού στο έργο του. Πράγματι, η ιστορία της προσλήψεως των κειμένων του Beckett θα μπορούσε να γραφτεί με βάση τις διαφορετικές ερμηνείες που προτάθηκαν ως προς την δύναμη και την σημασία του αρνητικού. Κάνει κάποιον να πιστεύει ότι ο μοναδικός πιο σημαντικός λόγος για την επιτυχία του Beckett, τόσον μεταξύ των κριτικών αλλά και του κοινού, είναι τα ερωτήματα που εγείρει η δουλειά του ως προς το σχήμα και τον χαρακτήρα του αρνητικού, του έξυπνου, του άλλου, του κάτι χωρίς όνομα που στοιχειώνει. όχι μόνο τις λέξεις και τους ρυθμοί της γραφής του Beckett, αλλά και οι λέξεις με τις οποίες το κοινό, επίσης, προσπαθεί να διαμορφώσει τη ζωή του. (163, πλάγια δικά μου)

Τι σημαίνει «το αρνητικό, το διαφορετικό, το άλλο, το κάτι χωρίς όνομα» στον Beckett; Η ιδέα του Θεού δεν φαίνεται να απέχει πολύ από το ιδίωμα αυτής της φράσεως. Ο Leslie Hill πρέπει να είχε συνειδητοποιήσει αυτήν την συγγένεια, γιατί αργότερα3 προσδιόρισε τη δική του θέση επιμένοντας ότι η «χρήση αρνητικών κατασκευών» δεν είναι η παραδοχή του Θεού από την πίσω πόρτα.» Με άλλα λόγια, εδώ ο Hill κόβει τη σχέση μεταξύ αρνητικότητας και Θεού, η πιθανότητα ττης οποίας είχε ανοίξει από τα υποβλητικά λόγια του στην μυθοπλασία του Beckett. Υποστηρίζω ότι υπάρχει περισσότερος δεσμός μεταξύ της αρνητικότητας και του Θεού από ό,τι υπονοεί η άρνηση του Hill, γιατί η εξάρτηση του μυστικιστικού λόγου από την αρνητικότητα δεν είναι καθόλου τυχαία.

Ο λόγος για τον Θεό και τα αρνητικά έχει μακρά ιστορία. Η διαδικασία ήταν γνωστή στους Στωικούς, Νεοπυθαγόρειους και Νεοπλατωνιστές. Εμφανίζεται στα ερμητικά κείμενα των ελληνιστικών γνωστικών και στα κείμενα των ιουδαιοχριστιανών συγγραφέων.5 Μέσα στην χριστιανική παράδοση, ο πρώτος γνωστός υποστηρικτής που μίλησε για τον Θεό αρνητικά, κατά τον τρόπο via negative, ήταν ο Διονύσιος ο Αεροπαγίτης (5ος αιώνας), το έργο του οποίου, μεταφρασμένο τον 9ο αιώνα στα λατινικά από τον Ιωάννη Σκώτο Εριγένη - Scotus Eriugena, προετοίμασε το δρόμο για άλλες αποφατικές θεωρήσεις - μελέτες στους οποίους επικράτησαν εναλλάξ η νεοπλατωνική και, μετά τον Ακινάτη, η θωμιστική επιρροή: για παράδειγμα, αυτές του Meister Eckhart (1260-1329), του Nicholas of Cusa - Νικολάου Κουζάνου (1401-1464) ή, ήδη από τον δέκατο έβδομο αιώνα, του Άγγελου Σιλέσιου.

ΦΙΛΩΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΥΣ & ΑΡΝΗΤΙΚΟΤΗΣ (INTERNET ENCYCLOPEDIA OF PHILOSOPHY, s.v. Philo of Alexandria)

Από φιλοσοφικής απόψεως, ωστόσο, ο ΦΙΛΩΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ έκανε διάκριση μεταξύ της υπάρξεως του Θεού, που μπορούσε να αποδειχθεί, και της φύσεως αυτού που οι άνθρωποι δεν είναι σε θέση να αναγνωρίσουν. Η ουσία του Θεού είναι πέρα από κάθε ανθρώπινη εμπειρία ή γνώση, επομένως μπορεί να περιγραφεί μόνο δηλώνοντας τι δεν είναι ο Θεός (μέσω αρνητικών αποφάσεων) ή στερώντας του οποιαδήποτε ιδιότητα αισθητών αντικειμένων και βάζοντας τον Θεό πέρα από κάθε χαρακτηριστικό που ισχύει για έναν αισθητό κόσμο (via eminentiae) γιατί μόνον ο Θεός είναι ένα ον που η ύπαρξή του είναι η ουσία του (Det. 160). Ο Φίλων δηλώνει σε πολλά σημεία ότι η ουσία του Θεού είναι μία και μοναδική, ότι δεν ανήκει σε καμμία τάξη ή ότι υπάρχει στον Θεό καμμία διάκριση γένους και είδους. Επομένως, δεν μπορούμε να πούμε τίποτα για τις ιδιότητές του «Διότι ο Θεός όχι μόνο στερείται ιδιαίτερων ιδιοτήτων, αλλά επίσης δεν έχει τη μορφή ανθρώπου» (LA 1.36). «είναι απαλλαγμένος από διακριτικές ιδιότητες» (LA 1,51· 3,36· Deus 55).

Ο GODOT ΚΑΙ Η ΟΔΟΣ ΤΗΣ ΑΡΝΗΤΙΚΟΤΗΤΟΣ (Jaurretche 2005)

(σελ. 215) : .. επιτρέπει μια τέτοια ανάγνωση. Ωστόσο, αυτός δεν είναι ο μόνος δυνατός τρόπος σκέψεως του «Θεού» σύμφωνα με αυτήν την παράδοση. Η άλλη πιθανή προσέγγιση είναι να αντισταθούμε στο να Τον θεωρήσουμε ως παρουσία. Σύμφωνα με αυτήν την ανάγνωση, ο Θεός θα ήταν το όνομα ενός συγκεκριμένου κενού και μιας διαδικασίας που προωθείται από αυτό το κενό. Σε αυτό το άρθρο θέλω να εξετάσω την πιθανότητα η τέχνη του Beckett να αποτελεί παράδειγμα ενός τέτοιου λόγου, δηλαδή ένας λόγος που επικεντρώθηκε στην άρθρωση του Θεού ως απουσίας.

Ο λόγος για τον Θεό και την αρνητικότητα διαθέτει μακρά ιστορία. Η διαδικασία ήταν γνωστή στους Στωικούς, Νεοπυθαγόρειους και Νεοπλατωνιστές. Εμφανίζεται στα ερμητικά κείμενα των ελληνιστικών γνωστικών και στα κείμενα των ιουδαιοχριστιανών συγγραφέων.5 Μέσα στη χριστιανική παράδοση ο πρώτος γνωστός οπαδός της 'αρνητικής' ομιλίας για τον Θεό (via negative) ήταν ο Διονύσιος ο Αεροπαγίτης (5ος αιώνας), το έργο του οποίου, μεταφρασμένο τον 9ο αιώνα στα λατινικά από τον Scotus Eriugena, προετοίμασε τον δρόμο για άλλους αποφατικούς λόγους στους οποίους επικράτησαν εναλλάξ οι νεοπλατωνικές και, μετά τον Ακινάτη, οι θωμιστικές επιρροές: για παράδειγμα, αυτές των Meister Eckhart (1260-1329), Nicholas. της Κούσας (1401-1464), ή, ήδη από τον δέκατο έβδομο αιώνα, ο Άγγελος Σιλέσιος.

Πρόσφατα, ο λόγος της αρνητικής θεολογίας έχει ανανεωθεί...

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΡΟΣΛΗΨΗ ΤΩΝ ΜΟΝΤΕΡΝΙΣΤΩΝ (?)

Δεν φαίνεται, πάντως, να διακρίνει Ελληνικές συσχετίσης στον Godot η Π. Χατζηδημητρίου, ούτε - μάλλον - και ο πολύς Τερζόπουλος, αν κρίνουμε από σχετικό σχόλιό της στο facebook: <https://www.facebook.com/penelope.chatzidimitriou/posts/pfbid02jmuCc5G8RWN41MmqPsPrW7mSdybTUHnkiiqZsEQowqTRR73mUuYvoFw9UCrEQmBcl?__cft__[0]=AZUmfITlOa8kx1SX0v_DeEntx2q1Vu8fNPCS3KMy6C8UtUPpeCgrdsRfaCID0r0st3zLvq1LjPfrymDhjoScOUDwAPYWu_3ri9hm-Ahdd_3q8EzQVD7YJphtsG_30m_ES0_vIeElOl2XRhyIMxXx4hBbSIpemRkuuZvdu_ndMDdHhw&__tn__=%2CO%2CP-R>

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

https://www.academia.edu/114979469/Mind_Language_and_Thinking_in_Samuel_Becketts_Waiting_for_Godot?email_work_card=title&fbclid=IwAR2Y2MVzR_7q9QgTVap7PIQ2ikTPpLNjdfAM2Qd3CQOikb-XcpVc51gkv_I

Singh, R. K. 2023. "Mind, Language and Thinking in Samuel Beckett's Waiting for Godot," KHWOPA JOURNAL 5 (2), pp. 45-54.

https://rals.scu.ac.ir/article_10422_bf2c836fb1e59f3fd151eadb5b0cff26.pdf?fbclid=IwAR04MpPjjNlhCqhIlhViQq9aAmVUy5hCY6UU_jbNx02ulfRfRTJfWs1uQVM

Ali Ravari. 2010. "Traces of Greek Mythology in Samuel Beckett’s Waiting for Godot," Journal of Applied Language Studies (JALS) 1 (2), pp. 51-67.

https://digitalcommons.unomaha.edu/srcaf/2014/schedule/202/

Shawn Collins. 2014. "Godot and the Great Concealer of Truth," <https://digitalcommons.unomaha.edu/srcaf/2014/schedule/202/> (27 March 2024).

https://euacademic.org/UploadArticle/1181.pdf?fbclid=IwAR2EU9YRFbodd1dvLUByl_N6YatRT2ZxHvzRKoIaRQuaONLS70wDEVeAYHE

Shibajyoti Karmakar. 2014. "A Critical Study of Beckett’s Waiting for Godot through the Lens of Post Modernism," European Academic Research II (9), pp. 11933-11941.

https://www.atlantis-press.com/proceedings/ichssr-21/125956722

DongXia Guan. 2021. "Redemption the Sin of Existence：The Reality and Reason in the Artistic Conception of Absurdity," Advances in Social Science, Education and Humanities Research 554 (Proceedings of the 7th International Conference on Humanities and Social Science Research, ICHSSR 2021), pp. 323-325.

https://www.researchgate.net/publication/263676902_For_to_End_Yet_Again_with_Sacrificial_Rituals

Cousineau, T. 2007. "For to End Yet Again with Sacrificial Rituals" in Samuel Beckett Today / Aujourd'hui 17/1, pp. 221-230.

https://skenejournal.skeneproject.it/index.php/JTDS/article/view/99

https://skenejournal.skeneproject.it/index.php/JTDS/article/view/99/57

Spence, B. A. 2016. "Sophoclean Beckett in Performance," Skenè. Journal of Theatre and Drama Studies 2 (2), pp. 177-201.

https://www.didaskalia.net/issues/vol5no3/milne.html?fbclid=IwAR2-DCJCwySM4KgNAPKqeYX5u7-e3Vi-QknlrVnKgh8euvEy3c6hNzok3Po

Drew Milne. 2002. "Electra traces: Beckett's critique of Sophoclean tragedy," Didaskalia 3 (COMPLEX ELECTRA), <https://www.didaskalia.net/issues/vol5no3/milne.html?fbclid=IwAR2-DCJCwySM4KgNAPKqeYX5u7-e3Vi-QknlrVnKgh8euvEy3c6hNzok3Po> (26 March, 2024).

https://scholarworks.umass.edu/dissertations_2/1065/?fbclid=IwAR1psBPKko1QwFw_cmzpEQ4I7cgsQCEMESHkaSFoRnWPmnHgDGyHWfus08I

https://scholarworks.umass.edu/cgi/viewcontent.cgi?article=2087&context=dissertations_2&fbclid=IwAR0uAC3sma9UxQPzjc-zTL68PYtP9bT2_npKWnPpkoAin80WTfatbYaRwyQ

Spence, B. A. 2017. "Theaters of Voice, Body, and Page: Beckett, Sophocles, Homer, Joyce" (diss. Univ. of Massachusetts Amherst).

https://www.academia.edu/24473725/Inside_Schr%C3%B6dinger_s_Box_Four_Post_Classical_Physics_Stagings_in_Samuel_Beckett_s_Waiting_for_Godot?fbclid=IwAR3QLPQkYnxdJ87FgjlkOZWktFX7VsyPRQcuqracNYqg8c1LcDc2uVSf4gY

Morrison, C. S. . "Inside Schrödinger’s Box: Four Post-Classical Physics Stagings in Samuel Beckett’s Waiting for Godot," <https://www.academia.edu/24473725/Inside_Schr%C3%B6dinger_s_Box_Four_Post_Classical_Physics_Stagings_in_Samuel_Beckett_s_Waiting_for_Godot?fbclid=IwAR3QLPQkYnxdJ87FgjlkOZWktFX7VsyPRQcuqracNYqg8c1LcDc2uVSf4gY>, /(27 March 2024).

https://www.researchgate.net/publication/328568032_Oedipus_Beckett_Wittgenstein_FINAL?fbclid=IwAR2EU9YRFbodd1dvLUByl_N6YatRT2ZxHvzRKoIaRQuaONLS70wDEVeAYHE

Lazou, A., G. Spiridis. 2018. "Oedipus Beckett Wittgenstein," <https://eclass.uoa.gr/modules/document/file.php/PPP441/OedipusBeckettWittgensteinFINAL%20LAZOU%20SPYRIDIS%202019.pdf> (26 March, 2024).

https://brill.com/view/journals/sbt/35/2/article-p302_11.xml

Umar Shehzad. 2023. "Law of the Excluded Middle and Beckett’s Realm of Neitherness," in Samuel Beckett Today / Aujourd'hui 35 (1), pp. 1-12.

https://books.google.gr/books?redir_esc=y&hl=el&id=S2_c2UwvnXoC&q=Hellenistic#v=snippet&q=Hellenistic&f=false

Jaurretche, C. ed. 2005. Beckett, Joyce and the Art of the Negative (European Joyce Studies 16), Amsterdam.

ΕΙΚΟΝΕΣ